Όσοι έχουμε μεγαλώσει με αδέλφια ξέρουμε ότι η συμβίωση δεν είναι πάντα ρόδινη. Μπορεί να έχουμε τους ίδιους γονείς και παρεμφερές DNA, αλλά ο καθένας μας έχει τις συνήθειές του, τις ιδιοτροπίες του… με λίγα λόγια διαφορετικό χαρακτήρα και διαχείριση των καταστάσεων. Όμως ποιοί είναι οι βασικοί λόγοι που μας οδηγούν στους καβγάδες που -στο κάτω κάτω της γραφής- δεν έχουν κανένα νόημα;
Διεκδίκηση προσοχής: Κάθε παιδί θέλει κατ’αποκλειστικότητα την αγάπη και το ενδιαφέρον των γονιών. Κάνει λοιπόν τα πάντα για να το εξασφαλίσει, κάτι που δυσαρεστεί το αδερφάκι του και προκαλούνται εντάσεις.
Εγωκεντρισμός: Για κάθε παιδάκι είναι δύσκολο να δίνει ή να μοιράζεται δικά του πράγματα, ακόμα αν αυτό είναι το αδερφάκι του. Ιδανικά τα θέλει όλα για εκείνο και μπορεί να υποχωρήσει μόνο αν του ζητηθεί με αποδεκτό για εκείνο τρόπο. Σε διαφορετική περίπτωση και ιδιαίτερα αν το αδερφάκι προσπαθήσει να πάρει αυτό που θέλει με το ζόρι, τα πράγματα καταλήγουν σε αδιέξοδο.
Σύγκριση: Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι οι συγκρίσεις μεταξύ των παιδιών είναι λανθασμένος τρόπος ανατροφής, πόσο μάλλον μεταξύ αδερφών. Αν λοιπόν συγκρίνετε συνεχώς το ένα με το άλλο και με εσάς θα τα βάλει το «ριγμένο» από τη σύγκριση και με το άλλο σας παιδί.
