Με αφορμή τα πολιτικά δρώμενα όπου όλοι παθιάστηκαν με τις απόψεις τους, είπαμε με την Αντιγόνη να πιάσουμε αυτή την ευκαιρία από τα μαλλιά και να αναλύσουμε την ταινία που κατάφερε να φανατίσει ακόμη και εμάς – εκτός από τους ηθοποιούς. Το κορίτσι από τα βόρεια προτίμησε να διαλέξει την κλασική ταινία “Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας” με κύριο θέμα τον ναζισμό και τον ρατσισμό, ενώ εγώ την αμφιλεγόμενη ταινία “Το Kύμα” που φανατίζει ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς. Αυτή τη φορά η κόντρα θα είναι πολύύύύύύ έντονη. Σωστά, Αντιγονάκι;
«Life’s too short to be pissed off all the time. It’s just not worth it.» – Edward Furlong as Danny Vinyard (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Χμμμ… Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ανάγκη να… «μαλλιοτραβηχτούμε» αυτή τη φορά, Μαριώ. Κι αυτό γιατί αυτή τη φορά έχουμε κάτι κοινό: το πώς ο φανατισμός διχάζει. Είτε αυτός είναι φυλετικός είτε πολιτικός. Καλώς ή κακώς, αυτές τις μέρες φανατιστήκαμε – κακώς για μένα – και δυστυχώς συνεχίζουμε να φανατιζόμαστε.
Στο «ψητό» τώρα.
Τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» είναι μία από τις πιο γνωστές παραγωγές του Hollywood που μιλά για το ρατσισμό και για τις συνέπειες που αυτός έχει στα θύματα αλλά και στους θύτες. Την υπόθεση πάνω κάτω την ξέρετε: ο Derek (Edward Norton) είναι ένας πρώην νεοναζί ο οποίος μετά την αποφυλάκισή του προσπαθεί να απομακρύνει το μικρότερο αδερφό του από το δύσκολο δρόμο που βάδιζε ο Derek πριν καταδικαστεί για το φόνο δύο Αφροαμερικανών.
Θα με ρωτήσετε – και με το δίκιο σας – «γιατί σε συνεπήρε αυτή η ταινία; Γιατί τι συνδυάζεις με όσα έγιναν στην Ελλάδα; Μιλά για το φυλετικό ρατσισμό. Nothing less, nothing more». Σκεφτείτε, όμως, τι έγινε κι εξακολουθεί να γίνεται ειδικά στα social media που η μία πλευρά επιτίθεται στη δε. Χωρίς να θέλω να τσουβαλιάσω κόσμο, αυτό που είδα εγώ με πίκρανε.
Όλα όσα έβλεπα να διαδραματίζονται σε τηλεοπτικά πάνελ, σε διαδηλώσεις, στο ίντερνετ, μου έφεραν στο μυαλό το Derek όταν συνειδητοποίησε πόσο λάθος ήταν όλη αυτή η μισαλλοδοξία και το πείσμα. Πόσο μόλυνε τον ίδιο αλλά και τους δικούς του ανθρώπους.
Δε με ενόχλησε το αν κάποιοι ήθελαν το «ΝΑΙ» ή το «ΟΧΙ». Άλλωστε καθένας ψήφιζε με τα δικά του κριτήρια. Άλλος επειδή φοβόταν, άλλος γιατί ήλπιζε στο απίστευτο κι άλλοι γιατί έτσι τους πρότασσαν οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Σωστή ή λάθος η επιλογή του καθενός, αυτό μόνο η ιστορία θα το δείξει. ΑΛΛΑ: όπως και να έχει, ό,τι είναι να περάσουμε, θα το περάσουμε ΟΛΟΙ μαζί. Κανένας λιγότερο, κανένας περισσότερο. Επομένως το να επιμένουμε στην άποψή μας μηδενίζοντας την άποψη του άλλου όχι μόνο δε βοηθάει την όποια κατάσταση, αλλά αντίθετα κατατρώει κι εμάς τους ίδιους.
Γι’ αυτό, λοιπόν, επιλέγω, τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» ως την ταινία με την οποία συνδέω τον φανατισμό σε κάθε τομέα.
Ας μας πει τώρα η Μαρία μας γιατί στο δικό της το μυαλό κυριαρχεί το «Κύμα». Πραγματικά αδημονώ!
«Ο φασισμός, ο ρατσισμός και η χειραγώγηση είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του Κύματος…» (από την Μαρία Παπουτάκη)
Λίγο πολύ σε αυτή την κόντρα θα συμφωνήσω – ναι, καλά, ακούσατε! – με την Αντιγόνη.
Η εβδομάδα «τρομοκρατίας» που πέρασε και ελπίζω να μην ξανάρθει ποτέ μας γέμισε μίσος και φανατισμό. Και όλα αυτά γιατί; Για μια απολύτως δημοκρατική διαδικασία. Μέσα από τη δημοκρατία καταφέραμε να γεννηθεί ο φασισμός.
Όλα αυτά που προανέφερα με έκαναν να καταλήξω στην ιδανική ταινία – κατ’ εμέ – που θα μπορούσε να περιγράψει την κατάσταση της χώρας. Αυτή δεν είναι άλλη από «Το Κύμα». Η ταινία δεν είναι τόσο γνωστή, όσο τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας». Παρ’ όλα αυτά έχω δει και τις δυο και αυτή που ταιριάζει στην Ελλάδα μας τάλε κουάλε είναι το «Die Welle». Η υπόθεση συγκλονίζει. Όταν ένας καθηγητής (Jurgen Vogel) συνειδητοποιεί ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι διδασκαλίας της Ιστορίας κάνουν τα παιδιά να βαριούνται, προτείνει την εφαρμογή ενός πρωτότυπου πειράματος που προβλέπει τη συγκρότηση μιας ομάδας με μυστικούς κώδικες, σκληρή πειθαρχία και υψηλούς στόχους. Και φυσικά όλα αυτά για να κατανοήσουν βαθιά τη σημαίνει ο όρος «Αυτοκρατία». Όταν όλα αυτά ξεφύγουν από το έλεγχο δεν υπάρχει επιστροφή…
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε σκεφτόμουν τι να κάνω εκτός από το να βλέπω τις ατελείωτες εκπομπές πολιτικού περιεχομένου στην τηλεόραση. Σκέφτηκα να χαζέψω στο Internet. Στα social media συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε αυτά και στα πάνελ. Το «Ναι ή Όχι» κυριαρχούσε παντού. Αυτό δεν είναι κακό. Δεν σου απαγορεύει κανείς να λες τη γνώμη σου. Το άσχημο στην όλη υπόθεση είναι να προσπαθείς να επιβάλλεις τα πιστεύω σου. Ναι, κάτι σαν αυτό που έκανε η πλειοψηφία των καναλιών.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φανατιστούμε όλοι με τις απόψεις μας, να κάνουμε πορείες και διαδηλώσεις και να «φαγωνόμαστε» μεταξύ μας, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Υποτιμήσαμε ανθρώπους και κάναμε θεούς κάποιους άλλους, μόνο και μόνο επειδή μας απάντησαν ένα «Ναι» ή ένα «Όχι». Τους περιθωριοποιήσαμε. Αυτό δεν είναι ρατσισμός. Δεν υπάρχει μόνο ο φυλετικός ρατσισμός. Πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου, να μην φανατιζόμαστε με τις ιδέες μας.
Αυτός είναι ο λόγος που επιλέγω «Το Κύμα». Συνδυάζει την τρέλα πολλών εφήβων με τον φανατισμό και τη χειραγώγηση.
Σας το προτείνω. Είναι και επίκαιρο. Εμένα πάντως με καθήλωσε…
Εσάς ποια ταινία σας ήρθε στο μυαλό με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις;
-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ
-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ
