Πότε δεν μου άρεσε το πολιτικό ρεπορτάζ και γενικά η πολιτική. Την έβρισκα κουραστική και ανούσια διότι ήμουνα σίγουρη ότι όλα αυτά που έβλεπα στις ειδήσεις ήταν τόσο ψεύτικα και κενά που δεν υπήρχε λόγος να τα παρακολουθήσω. Μεγαλώνοντας άρχισα να βλέπω ειδήσεις και να προσπαθώ να καταλάβω την πολιτική. Αργότερα όταν στην σχολή μου διάβαζα εφημερίδες και έπρεπε να ασχολούμαι και με την πολιτική το μόνο που καταφέρναν όλα τα δημοσιεύματα ήταν να με θυμώνουν. Σε συνδυασμό με την πολιτική ιστορία της χώρας μου, έφτανα στο σημείο να νιώθω ότι όσο κύλα ο καιρός δεν υπάρχει ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι….
Για να γίνεις καλύτερος ατομικά σαν άνθρωπος θα πρέπει να προσπαθήσεις και να μάθεις, ό, τι μπορείς για να σε βελτιώσει. Όταν όμως πρέπει να βελτιωθείς σαν λαός τι κάνεις;
Σίγουρα θα πρέπει να μάθεις από τα λάθη του παρελθόντος, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να τα γνωρίζεις. Δεν προσπαθώ να κάνω μάθημα πολιτικής, ούτε κατήχηση για το πώς θα κάνουμε καλύτερο το μέλλον μας, έχοντας πέσει σε μία δίνη, δεν είναι ο τομέας μου και δεν είμαι η κατάλληλη. Απλώς νιώθω μία βαθιά απελπισία και προσπαθώ να βρω τρόπο να την εκφράσω και να την καταλάβω.
Ό, τι ζούμε είναι επιλογή μας. Όχι άμεση ίσως. Λογικά δεν ψηφίσαμε όλοι αυτούς που μας οδήγησαν στον γκρεμό. Γιατί δεν είμαστε στο χείλος του, έχουμε ήδη πέσει και δεν το έχουμε καταλάβει. Εκείνο που με κάνει να θέλω να κρυφτώ από το μέλλον -γιατί το βλέπω τόσο μαύρο που δεν αντέχω να το σκέφτομαι- είναι η απάθεια του κόσμου γύρω μου, η επιλογή τους να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη. Η κατάντια τους να πηγαίνουν και να παρακαλάνε τους ίδιους πολιτικούς που τους κατέστρεψαν για να τους κάνουν ένα «ρουσφέτι» στην εποχή που γύρω τους οι αυτοκτονίες είναι καθημερινότητα.
Κανένας μας από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε εκατό χιλιάδες μπορούν να κάνουν κάτι. Αυτοί που ασκούν εξουσία δεν πρόκειται να κάνουν οτιδήποτε για τον λαό. Ο λαός, ως πότε θα κοιμάται και θα νομίζει ότι για όλα φταίει το κόμμα που είναι αντίπαλο από το δικό του; Το θέμα δεν είναι ούτε κομματικό, ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό, πια το θέμα, για μένα, πλέον είναι ανθρώπινο. Θα καταφέρουμε σαν χώρα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ή σιγά- σιγά θα φτάσουμε στο τέλος με την απόλυτη συναίνεση μας. Γιατί αν γίνει αυτό, τότε δεν θα μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν. Αν ο θυμός μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα είχα φτιάξει παράδεισο αλλά δεν γίνεται…
