Γάμος είναι, θα περάσει... Οδηγός «επιβίωσης» για singles, από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Μάης είναι κι όσο νά’ ναι, διόλου απίθανο να γίνεις παραλήπτης ενός φαντεζί φακέλου. Ο φάκελος αυτός θα γράφει απ’ έξω «αξιότιμη φίλη/ξαδέλφη/άλλος χαρακτηρισμός …» και, είτε με ποιηματάκι είτε με πιο απλά λόγια θα εσωκλείεται η πρόσκληση σε γάμο. Φίλοι σου θα είναι, συγγενείς σου θα είναι, αυτό δεν το ξέρω. Ναι, να ζήσουν να ευτυχήσουν τα παιδιά, αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ. Τιιιι… γίνεται, όμως, αν είσαι single, η επιλογή του «plus one» πεθαίνει τη στιγμή που γεννιέται στο μυαλουδάκι σου και φυσικά η αρνητική απάντηση είναι «out of the question»;

Φίλη αναγνώστρια, μη φοβάσαι. Έχω ζήσει την εμπειρία, βγήκα αλώβητη – μισό να λικνιστώ σε ρυθμό « I Will Survive»… ΟΚ, επανήλθα! – και νιώθω πως έχω την υποχρέωση να σε βοηθήσω αν ετοιμάζεσαι να παρευρεθείς μόνη τόσο στην εκκλησία, όσο και στη γαμήλια δεξίωση.

Θα διαπιστώσεις πως αυτός ο οδηγός «επιβίωσης» θα φανεί αρκετά χρήσιμος σε περίπτωση που σε κάλεσε συγγενής στο γάμο του/της. Καλώς ή κακώς, εκεί θα συναντήσεις θείους, θείες κλπ. που – συνήθως – βλέπεις μόνο σε τέτοιες εκδηλώσεις. Κι είναι αυτοί που θα εξετάσουν εξονυχιστικά τα χεράκια σου – ναι, ναι, ΚΑΙ τα δύο! – για την απουσία ή μη βέρας.

Στάδιο 1: Η εκκλησία
Ντύθηκες, χτενίστηκες, στολίστηκες, έγινες μία κούκλα – φτου σου, κοπελάρα μου, μη σε ματιάσω! – και φτάνεις στο προαύλιο της εκκλησίας. Κάπου εκεί ξεκινούν οι χαιρετούρες. «Γεια σου, θεία!/Τι κάνεις;/Καιρό έχουμε να τα πούμε…», blah, blah, blah…! Ο/η θείος/α, μετά τα τυπικά, κρατώντας τα χεράκια σου θα «πυροβολήσει»: «άδεια τα δαχτυλάκια σου, γιατί;/Από σένα πότε θα φάμε κουφέτα;».

Ξέρω, μέσα σου φλέγεσαι να πεις «τόσα κουφέτα έχει εδώ, ζάχαρο θες να πάθεις και θες κι άλλα;». Αλλά όόόόχι! Χαμογελάς καλόκαρδα κι ανατποδίδεις με χιούμορ τα πυρά! Στην πρώτη «επίθεση» μπορείς να απαντήσεις με νάζι «α, τα δαχτυλίδια κι εγώ είμαστε μαλωμένοι, με στενεύουν τα σκασμένα!».
Επίσης δεκτές είναι οι απαντήσεις «έχω πολλές προτάσεις και δεν ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω» ή «είναι νωρίς ακόμα να “αποσυρθώ” από την εργένικη ζωή».
Ακόμη κι αν απέναντί σου έχεις κανένα/καμία πικρόχολο/η συγγενή, θα κόψει την κουβέντα έτσι. Κι όχι, αν επιμένει να στάζει φαρμάκι για το οικογενειακό σου status, το να τον/την αρπάξεις και να τον/την φέρεις πέντε σβούρες έτσι, «για το μαμώτο», όσο δελεαστικό κι αν είναι… is NOT an option! Σκέψου το αλλιώς: αν είναι να σε σχολιάσει, θα το κάνεις έτσι κι αλλιώς. Οπότε τζάμπα θα χαλάσεις τη ζαχαρένια σου, πουλάκι μου! Φροντίζεις ό,τι λέει να μπαίνει από το ένα αυτί, να πιάνει Εγνατία Οδό και να βγαίνει απ’ τ’ άλλο. Α, και φυσικά αποχωρείς ευγενικά και με χάρη προς κάποιο πιο φιλόξενο «πηγαδάκι» καλεσμένων!
Καλού κακού, βέβαια, έχε κι ένα ματάκι καρφιτσωμένο κάπου διακριτικά… Γελάς τώρα, αλλά προτιμώ να το κάνεις, παρά να το αμελήσεις, να γυρίσεις με το κεφάλι καζάνι και μετά να λες «αχ, τα έλεγε η Αντιγόνη, δεν την άκουσαααααα….!».

Αυτό που έχει σημασία είναι να έχεις κατά νου πως αστειεύεσαι χωρίς να γίνεσαι ειρωνική ή κακόβουλη. Σχόλια τέτοιου είδους περί γάμου, όποιες κι αν είναι οι πεποιθήσεις σου γι’ αυτόν, δεν έχουν θέση εκεί. Οπότε ούτε λόγος για «ο γάμος είναι για το φαίνεσθαι» ή «αν δω πως σε πέντε χρόνια έχουν κρατήσει όσοι γάμοι έχω παρακολουθήσει, τότε θα δοκιμάσω κι εγώ». Δε θες με τίποτα να φανείς κακεντρεχής ή «γρουσούζα». Εννοείται επίσης πως ατάκες όπως η παρακάτω αποφεύγονται δια ροπάλου… πού να τρέχεις σε διανυκτερεύοντα;

Στάδιο 2: Η δεξίωση
Πίστεψέ με, το πιο δύσκολο στάδιο ήταν αυτό της εκκλησίας. Αν το πέρασες αναίμακτα – άντε, ίσως με μία δύο αμυχούλες που ούτε φαίνονται! – το υπόλοιπο της βραδιάς είναι παιχνιδάκι! Δώσε απλά βάση στα παρακάτω που θα ΣΕ πω!

Το πιο πιθανό είναι να κάθεσαι στο τραπέζι με άτομα που ήδη γνωρίζεις, είναι κοντά στην ηλικία σου και δε θα σε κάνουν να βαρεθείς μέχρι θανάτου. Δηλαδή ΟΚ, θα πρέπει να σε μισεί πολύ το ζευγάρι ώστε να σε βάλει να κάτσεις με συγγενολόι που φλέγεται να «πιάσει λαυράκι» για gossip όπως στην εκκλησία! Anyway…

Στην περίπτωση που δε γνωρίζεις κάποιους – ή και όλους – απ’ όσους θα κάθονται μαζί σου στο τραπέζι, μη φοβού, αγαπητή φίλη! Επιστρατεύεις χαμόγελο, γοητεία και χιούμορ και «σπας τον πάγο». Μετά τις συστάσεις και τα «από πού γνωρίζεις το γαμπρό/τη νύφη;», κάνεις ό, τι θα έκανες σε κάθε περίπτωση όπου γνωρίζεις νέα πρόσωπα, ανοίγοντας θέματα για ευχάριστη συζήτηση. Δε θα σε φάνε! Αντίθετα, αν είσαι ήρεμη και γεμάτη αυτοπεποίθηση… θα σε λατρέψουν! Φυσικά τα ίδια ισχύουν κι αν τυχόν γνωρίσεις κάποιον ενδιαφέροντα εργένη κατά τη διάρκεια της δεξίωσης! Αφήνεις κατά μέρος το επιθετικό φλερτ κι αφήνεις την κουβέντα να κυλήσει όμορφα κι ομαλά.

Τέλος, αν η νύφη αποφασίσει να πετάξει την ανθοδέσμη. Μπορεί σαν έθιμο να μην είναι και το καλύτερό σου, αλλά κάνε για λίγα λεπτά την καρδιά σου πέτρα… Σήκω κι αν θες στάσου κάπου πίσω πίσω… Να ξέρεις είναι σωτήριο αυτό το «πίσω πίσω», γιατί την ώρα που το μπουκέτο σχηματίζει τροχιά, ξαφνικά όλες τρέχουν κατά πάνω του, θυμίζοντας εκείνο το κοπάδι με τα βουβάλια στο «Βασιλιά των Λιονταριών». Οπότε, πίσω πίσω, φιλενάδα… ΠΙΣΩ ΠΙΣΩ!!!!

Α, και κάτι πολύ σημαντικό: το ποτό… με ρέγουλα! Είσαι σε πάρτυ, έχεις κάθε δικαίωμα να διασκεδάσεις, αυτό θέλει και το ζευγάρι που σε κάλεσε. Αλλά σίγουρα δε θέλεις φεύγοντας να αφήσεις την εντύπωση της ασυγκράτητης «μπεκροκανάτας» που μόλις αντικαταστάθηκε από αλκοόλ το αίμα της ήταν «αλλού πατώ, αλλού βρίσκομαι»!

Γάμος είναι, θα περάσει, αγαπητή φίλη αναγνώστρια! Κι αν μάθεις και το «μάθημα», θα περάσει και πολύ ευχάριστα! Have fun and good luck… σε όλους τους τομείς…! ;)