Ναι, έφτασε κι αυτή μέρα που όλοι αισθανόμαστε να γιορτάσουμε, καθώς οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αναγνωρίσει κι αγαπήσει κάποια γυναίκα ως «μητέρα». Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει και τη σημασία της; Ή μάλλον τη σημασία της «μάνας, μητέρας, μαμάς»;
Όπως και να την έχουμε αποκαλέσει ή την αποκαλούμε, η αξία της είναι μία και μοναδική και -όσο chiché κι αν ακούγεται- ο ρόλος της στη ζωή μας και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας είναι ανεκτίμητη! Όσες φορές και να μαλώσουμε μαζί της, οι στιγμές που θα μας πάρει αγκαλιά ή θα μας πει -φεύγοντας- κατεβαίνοντας τις σκάλες “το ξέρεις ότι σε αγαπώ πολύ”, θα σε κάνουν να νιώσεις και πάλι μικρό παιδί, σα να παίρνεις αναγνώριση ότι κάτι έχεις καταφέρει και δεν την απογοητεύεις τελικά, παρά τις παρατηρήσεις της.
Πόσο περισσότερο όταν έρχεται η στιγμή που γινόμαστε εμείς μαμάδες, τότε όλα αλλάζουν! Από κόρες γινόμαστε γυναίκες υπεύθυνες για ένα πλασματάκι που εξαρτάται 100% από εμάς, που έχει ανάγκη την φροντίδα μας, την αγάπη μας, την τρυφερότητά μας και τη «σοφία» μας. Ναι, γιατί οτιδήποτε κι αν χρειαστούν , αν αναρωτηθούν θα τρέξουν σε εμάς για να τους λύσουμε την όποια απορία και να τα βοηθήσουμε.
Για κάποιους είναι απλά μία «αρμοδιότητα», για άλλους μία «υποχρέωση», αλλά για τις περισσότερες από εμάς είναι «η ωραιότερη δουλειά του κόσμου». Γιατί για να είναι δουλειά σημαίνει ότι ανταμείβεσαι, και υπάρχει η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη «ανταμοιβή»: η αγάπη των παιδιών μας.
Σήμερα, έχω την πολυτέλεια και την τύχη να γιορτάζουμε, αυτή τη μέρα, οι δυο μας με τον γιο μου, σε ένα από τα ωραιότερα μέρη που θα μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί, στο Aigis Suites, στη Τζιά. Έχουμε τον χρόνο να είμαστε οι δυο μας και να απολαύσουμε ουσιαστικά ο ένας την παρέα και την παρουσία του άλλου. Με ξύπνησε δίνοντάς μου την κάρτα που ετοίμασε στο σχολείο λέγοντάς μου ότι “με αγαπά επειδή δεν είμαι απλά η μαμά του, αλλά γιατί είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου” . Τι άλλο θέλω;
Δεν θα γίνω μελό, δεν μου ταιριάζει… αλλά ένα πράγμα θα σας πω: αν και ήμουν από τις γυναίκες που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ οικογένεια και γάμο, ομολογώ ότι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου είναι ο γιος μου, ο Παύλος. Δεν θα πω ότι είναι ο μεγαλύτερος «έρωτας», αλλά είναι η μεγαλύτερη αγάπη του κόσμου και η πιο τρυφερή αγκαλιά που απολαμβάνω. (Οκ, στα δύσκολα στην αγκαλιά της μαμάς μου τρέχω, γιατί ξέρω ότι εκεί αισθάνομαι ασφαλής και ότι μαζί με τον μπαμπά μου με «προστατεύουν» από τα πάντα!).
Έτσι όπως έχουνε εξελιχθεί τα πράγματα, ο Παύλος είναι η προτεραιότητά μου και γνώμονας για πολλά… Είναι το κίνητρο για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να κάνω καλύτερο φιλτράρισμα στις κινήσεις μου και στις συναναστροφές μου.
Χρόνια μας πολλά… και να προσέχουμε -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τους εαυτούς μας, γιατί έχουμε να “προστατέψουμε” τα παιδιά μας… όποιας ηλικίας κι αν είναι!
