Δεν είμαι μητέρα, δεν είμαι παντρεμένη, δεν είμαι ερωμένη κάποιου, είμαι γυναίκα. Γυναίκα που έχει ερωτευτεί, πονέσει για έναν, δύο, τρεις άνδρες… Η ζωή «δεν ήταν σκληρή μαζί μου». Είχα την ευκαιρία να ζήσω, να αγαπηθώ και πάνω από όλα να αγαπήσω. Νομίζω σε αυτόν τον τομέα ήμουν πολύ τυχερή.
Υπάρχουν γυναίκες που παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και τελικά αισθάνονται τόσο μόνες τους και κενές, σαν να μην έζησαν ποτέ. Για μένα αυτό είναι δυστυχία. Για κάποιες άλλες είναι απλώς η καθημερινότητά τους.
Για μένα η καθημερινότητά μου, είναι να γράφω… να μιλάω και να ζω για τον έρωτα! Τον απλό, τον παθιασμένο, τον «ρουτινιάρικο», αυτόν που ζω μέσα από μακροχρόνιες σχέσεις και συνήθως αυτόν της έξαψης… Μου αρέσει να αλλάζω παραστάσεις… όχι να κερατώνω! Γι αυτό δεν θέλω να ανήκω και σε κανέναν… μόνο στον εαυτό μου!
Δεν θέλω να δίνω λογαριασμό για το τι κάνω, με ποιον και γιατί… Γιατί έτσι μου αρέσει να ζω… Κάποιες θα το κατακρίνανε… ίσως γιατί δεν έχουν την ευκαιρία να το ζήσουν… φοβούνται! Γιατί το να μπορείς να ζεις στους δικούς σου ρυθμούς θέλει ρίσκο, τόλμη, θάρρος και πολλά κότσια για να αντέξεις και τις δύσκολες στιγμές της μοναξιάς. Υπάρχουν κι αυτές… αλλά υπάρχουν και οι στιγμές της έξαψης και του πάθους, εκεί που δεν το περιμένεις και από τον άνθρωπο που δεν φαντάζεσαι ότι κρύβει μέσα του όλα αυτά που σου προσφέρει….
Η ιστορία μου είναι απλή, κοινή, απλά ήθελα να δηλώσω την ανεξαρτησία μου και την ελευθερία μου, για να μην θεωρούν κάποιοι «πνιγμένοι από το κατεστημένο» ότι όσοι δεν έχουν κάνει οικογένεια, δεν είναι ευτυχισμένοι.
Άλλωστε η ευτυχία δεν είναι τατουάζ, είναι στιγμές που απολαμβάνεις με τους αγαπημένους σου ανθρώπους… Άνδρες και γυναίκες…. Αυτούς που σε αγαπούν γι’ αυτό που είσαι πραγματικά…
Από την Ξ.Π.
