Μπήκα στο σούπερ μάρκετ χωρίς τη λίστα για τα ψώνια. Και με μια απίστευτη λιγούρα γιατί είχα να φάω κάτι ώρες. Και ήταν το μεγάλο μου λάθος… Θυμόμουν 2-3 βασικά, γάλα, γιαούρτια, ζαμπόν. Δεν μένω σ αυτά και φεύγω με 43 πράγματα. Γιατί πεινάω και τα λιμπίζομαι όλα, γιατί παρασύρομαι από συσκευασίες και σκαρώνω στο μυαλό μου πιθανά μενού. Γιατί το shopping therapy μπορεί να γίνει εύκολα και shopping εξαναγκασμός!
Γυρνάω στο σπίτι. Αδειάζω τις σακούλες, τοποθετώ σε ψυγείο και ντουλάπια. Φτου, πολλά απ αυτά που αγόρασα τα είχα ήδη. Κάθομαι και το σκέφτομαι αλλιώς. Όταν ψωνίζω λίγα λίγα από μικρά μαγαζιά, απ την βιολογική λαϊκή, από τον φούρνο, το χασάπικο, σπανίως υπερβάλλω σε τέτοιο βαθμό. Μένω κοντά στην ταυτότητα του κάθε μαγαζιού και στην οριοθετημένη του αφθονία. Διαλέγω τα πιο εκλεκτά, τα ακριβότερα ίσως, αλλά αγοράζω όσα ακριβώς χρειάζομαι. Και μου έρχεται πιο φθηνά τελικά.
Το σούπερ μάρκετ με αποδιοργανώνει και ειδικά όταν δεν έχω στην τσέπη μου τη λίστα που λειτουργεί σαν φρένο. Η παρατεταγμένη αφθονία, οι πολλαπλές επιλογές με οδηγούν στη σπατάλη, μπαρουτιάζουν τη βουλιμία και σκεπάζουν τις πραγματικές ανάγκες.
( Και όλα αυτά μέχρι τη επόμενη φορά που θα μπω πάλι χωρίς την λίστα στην τσέπη… )
