Όλοι μας έχουμε νιώσει κατά περιπτώσεις εκείνο το τσιμπηματάκι που κατά καιρούς μας κάνει να αναρωτιόμαστε “γιατί όχι εγώ/εμένα;”; Ναι, ναι, για το γνωστό τσίμπημα της ζήλειας μιλάμε
Για τους ειδικούς, η σχέση μας με τους γύρω μας είναι ένας βιολογικός αλλά και συναισθηματικός αμυντικός μηχανισμός. Έτσι θα μπορούσε κανείς να πει πως με τη ζήλεια νιώθουμε πως η σχέση μας μ’ έναν άνθρωπο απειλείται, άρα κατά συνέπεια νιώθουμε πως απειλούμαστε εμείς οι ίδιοι. Όταν, για παράδειγμα, δεν νιώθουμε ασφάλεια στην ερωτική μας σχέση (όπου θεωρητικά θα έπρεπε να νιώθουμε προστατευμένοι σ’ αυτήν), ζηλεύουμε. Ή όταν η συχνότητα μίας εθιμοτυπικής σχεδόν συνάντησης με τους φίλους μας μειώνεται επειδή αυτοί βρήκαν κάποια νέα ασχολία, ζηλεύουμε και νιώθουμε πως δε νοιάζονται τόσο πολύ για εμάς τελικά. Άλλωστε, το μυαλό μας είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός, οπότε η δημιουργία σεναρίων είναι… παιχνιδάκι γι’ αυτό!
Βέβαια συχνά το συναίσθημα αυτό εξαφανίζεται μετά από ψύχραιμη σκέψη – στο κάτω κάτω, μεγάλα παιδιά είμαστε, όχι στο νηπιαγωγείο! Όταν, όμως, το συναίσθημα της ζήλειας όχι απλά δε φεύγει αλλά επιμένει να κυριαρχήσει, μας απορρυθμίζει σε επίπεδο συγκέντρωσης και διάθεσης. Κι όσο μας τρώει η ζήλεια, τόσο πιο πιθανοί είναι οι επερχόμενοι τριγμοί στις σχέσεις μας.
Η λύση προκειμένου να μάθουμε να ελέγχουμε τη ζήλεια μας, προτού αυτή γίνει τοξική προφανώς και δεν είναι η άγνοια. Το να υποκριθούμε πως δε συμβαίνει τίποτα κι απλά να κρύψουμε τα συναισθήματά μας “κάτω από το χαλί” το μόνο που θα έχει ως αποτέλεσμα είναι η καθυστέρηση της όποιας έκρηξης. Πριν κάνουμε ο,τιδήποτε, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και σκεφτόμαστε πως νιώθουμε πραγματικά – άλλη η φωνή της ζήλειας κι άλλο το ότι την προκαλεί.
01. Διαχωριζόμαστε από τα συναισθήματά μας. Παίρνοντας μία απόσταση από το πώς νιώθουμε κείνη τη στιγμή μας βοηθά να διαπιστώσουμε αν αυτό που μας απασχολεί λύνεται αν δράσουμε ή αν απλά πρέπει να το προσπεράσουμε.
02.Αντιλαμβανόμαστε από πού προκύπτει η ζήλεια μας. Μεταφορικά μιλώντας, ανακαλύπτουμε την… τρύπα απ’ όπου κατάφερε να τρυπώσει στο μυαλό μας το μικρό τέρας με τα πράσινα μάτια. Προκλήθηκε από κάποια συμπεριφορά του προσώπου για το οποίο νιώθουμε τη ζήλεια ή αναλωνόμαστε από τις δικές μας ανασφάλειες; Μόλις ξεκαθαριστεί αυτή η απάντηση, τότε θα ξέρουμε αν θα πρέπει να συζητήσουμε το πρόβλημα με τον άμεσα ενδιαφερόμενο ή αν πρέπει να επεξεργαστούμε μόνοι μας το πρόβλημα.
03 Το γράφουμε. Μιλώ κυριολεκτικά και δεν εννοώ στα παλιά μας τα παπούτσια, Αποδεδειγμένα το να ελευθερώνουμε τις σκέψεις μας σε μία κόλλα χαρτί μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε το εκάστοτε πρόβλημα σε όλη του τη διάσταση κι άρα μπορούμε να βρούμε πιο εύκολα τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε.
04 Το συζητάμε. Εφόσον πλέον βλέπουμε την κατάσταση νηφάλια, είναι η ώρα να μιλήσουμε στον άνθρωπο για τον οποίο ταλαιπωρηθήκαμε από τη ζήλεια. Όταν είμαστε ειλικρινείς για το πώς νιώθουμε, η σχέση μας (είτε φιλική είτε ερωτική) ενδυναμώνεται.
Οπωσδήποτε αποφεύγουμε να μιλήσουμε εν βρασμώ και να ξεσπάσουμε, ακόμη κι αν η ζήλεια μας έχει βάσιμους λόγους. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις ερωτικές μας σχέσεις, σε καμία περίπτωση δεν το παίζουμε… ντετέκτιβ παραβιάζοντας ακόμη και την ιδιωτικότητα του/της συντρόφου μας, ψάχνοντας αποδείξεις – καμία σχέση δε διασώθηκε ποτέ έτσι, μάλλον μπούμερανγκ στον εν δυνάμει “ερευνητή” γυρίζει η όλη κατάσταση. Τέλος, αν παρατηρήσουμε πως η κατάσταση οδεύει να ξεφύγει από τον έλεγχό μας με εκρήξεις οργής ή ακόμη και βίας, τότε δεν είναι ντροπή κι η συμβολή ενός ειδικού ψυχοθεραπευτή.
Ας, βάλουμε, λοιπόν, ένα γερό λουρί στο μικρό πράσινο τέρας κι ας το γυρίσουμε στο κλουβί του!
