Πριν μερικούς μήνες είχα εξομολογηθεί γιατί πέρυσι στη γιορτή της μητέρας δεν έγραψα δύο λόγια για τη δική μου μητέρα. Τα λόγια που έπρεπε να πω για εκείνη τα είπα όταν ήρθε η ώρα τους. Σήμερα, όμως, είναι ευκαιρία να πω κάποια πράγματα για μία άλλη γυναίκα. Δεν τη φωνάζω «μαμά», αλλά από τη στιγμή που τη χρειάστηκα κι ακόμη και τώρα που είμαι κοτζάμ γαϊδούρα των πρώτων -άντα έχει αναλάβει το ρόλο της μητέρας για χάρη μου, βάζοντας πραγματικά τα γυαλιά σε άλλες μανάδες.
Ήταν πάντα εκεί όταν τη χρειαζόμουν, από το τι θα φορέσω μέχρι το όποιο μου πρόβλημα! Όταν ήμασταν μικρές, ήθελε να με βάλει στο πλυντήριο για να δει – πιθανώς! – αν θα κάνω ωραίες μπουρμπουλήθρες. Μετά από μία καζούρα, όμως, του πατέρα μου, δεν ήθελε να με ξαναφήσει. Μπορεί τη μία στιγμή να «σφαζόμασταν» και την επόμενη να με έπαιρνε στην αγκαλιά της λέγοντάς μου πως είναι εκεί για μένα και πως δε θα αφήσει τίποτα και κανέναν να με πληγώσει. Όχι χωρίς να του κάνει λοβοτομή με καμία γόβα της!
Τη φωνάζουν όλοι Βίλλυ, με περνάει λίγα χρόνια, είναι η αδερφή μου, είναι μαμά ενός υπέροχου μικρούλη 3,5 ετών κι εδώ και πολλά χρόνια εκτός από αδερφή είναι και «μητέρα μου»! Κι είναι από τις μητέρες που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν άλλες που φέρουν την ίδια ιδιότητα να νιώθουν – όπως έχω ξαναπεί – ανεπαρκείς.
Χρόνια σου πολλά, «μαμά»! Και μπορεί με το speaking να μην το είχα ποτέ, αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι σ’ αγαπώ όσο δε φαντάζεσαι!
