Είναι το παρεάκι μας, μας κάνει να αισθανόμαστε καλά ακόμη κι όταν νιώθουμε βαλτωμένοι και μας αγαπάει χωρίς να περιμένει τίποτα παραπάνω από λίγη φροντίδα και μερικά χάδια. Όπως όλοι μας όμως, έτσι κι ο αγαπημένος μας σκυλάκος ή η γάτα μας μεγαλώνει. Αν και πλέον ζούνε περισσότερα χρόνια συγκριτικά με το παρελθόν χάρη στη εξέλιξη της κτηνιατρικής, οι σκύλοι κι οι γάτες μπορούν να εμφανίσουν ενόσω γερνούν συμπτώματα παρόμοια με εκείνα της άνοιας. Οι κτηνίατροι χαρακτηρίζουν την πάθηση ως σύνδρομο γνωστικής δυσλειτουργίας.
Όπως συμβαίνει και στον άνθρωπο σε περιπτώσεις άνοιας κι Alzheimer, δημιουργούνται στον εγκέφαλο του σκύλου και της γάτας πλάκες αμυλοειδείς πλάκες, οι οποίες σταδιακά δυσχεραίνουν την εγκεφαλική λειτουργία. Έτσι το ζώο παρουσιάζει τα εξής συμπτώματα:
- Αποπροσανατολισμός
- Άγχος ή ανησυχία
- Εκνευρισμός
- Μειωμένη διάθεση για παιχνίδι
- Συνεχές γλύψιμο
- Παράλειψη συνηθειών, όπως γνωστών διαδρομών στη βόλτα ή κανόνων διαβίωσης στο σπίτι
- Δυσκολία στο να μάθει νέες λειτουργίες
- Ακράτεια ούρων ή κοπράνων
- Μειωμένη όρεξη
- Διαταραχή ύπνου (ξυπνάει τη νύχτα, κοιμάται τη μέρα)
Παρ’ όλο που ακόμη οι ειδικοί δεν έχουν καταλήξει σε κάποια συγκεκριμένα αίτια που μπορούν να προκαλέσουν το σύνδρομο αυτό, δεν αποκλείουν πιθανή γενετική προδιάθεση.
Εφόσον παρατηρήσουμε ένα ή περισσότερα από τα συμπτώματα, ενημερώνουμε τον κτηνίατρο δίνοντάς του το ιατρικό ιστορικό του ζώου (αν και συνήθως αυτό ήδη βρίσκεται στη διάθεσή του υπό την προϋπόθεση πως αυτός είναι εξαρχής ο κτηνίατρός του ζώου) και μία εικόνα της συνολικής συμπεριφοράς του στο παρελθόν αλλά και τις πιθανές μεταβολές που εμφανίστηκαν. Οι εξετάσεις (αιματολογικά, υπέρηχοι κι ίσως ακτινογραφίες) είναι εκείνες που θα συμβάλλουν στο να καθορίσει ο γιατρός αν πρόκειται για ένα σωματικό νόσημα ή για εγκεφαλική δυσλειτουργία, ώστε να δώσει και τις απαραίτητες οδηγίες φροντίδας κι αντιμετώπισης. Αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν μία φαρμακευτική αγωγή σε συνδυασμό με μία ισορροπημένη διατροφή, αλλά και μία σειρά ασκήσεων που εστιάζουν στη διατήρηση της νοητικής εγρήγορσης. Από εκεί κι ύστερα θα ακολουθήσει ένα πρόγραμμα επανεξετάσεων ώστε ο κτηνίατρος να παρακολουθήσει την πρόοδο της υγείας του ζώου μας.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως ο σκύλος μας ή η γάτα μας δε μιλάει, δυστυχώς, ώστε να μας δώσει να καταλάβουμε τι συμβαίνει κι άρα βασίζεται σ’ εμάς για να υποψιαστούμε, αν όχι να αντιληφθούμε πως χρειάζεται τη βοήθειά μας. Ακόμη πιο σημαντικό, όμως, είναι να έχουμε κατά νου πως τώρα που μεγαλώνει έχει ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη τη φροντίδα μας και, κυρίως την αγάπη μας.
