Δούλευα σε μια «παιδική χαρά». Έτσι τη λέγαμε. Γνώρισα εκεί πολλά παιδιά και γίναμε φίλοι και αυτό έκανε τη δουλειά και την καθημερινότητά μας πιο εύκολη. Και περνούσανε όμορφα τα γυρίσματα, το μοντάζ, οι εκπομπές, οι μέρες. Ήταν και η Κατερίνα εκεί. Η «παιδική χαρά» έκλεισε και πήγαμε σπίτια μας. Και με τα παιδιά που μοιραστήκαμε παιχνίδια και “χτυπήματα” και γέλια και φωνές χαθήκαμε εύκολα χωρίς να το θέλουμε γιατί αλλάξαμε «γειτονιές». Δε βρήκαμε όμως όλοι ξανά το «παιχνίδι».
Η Κατερίνα δημιούργησε το «The K-magazine». Και φώναξε φίλους να μαζευτούνε και να «παίξουνε» ξανά. Αυτή τη φορά πήρε το ρόλο της “μαμάς” στη συγκέντρωση αυτή. Της πάει ο ρόλος. Μπορεί να το επιβεβαιώσει και ο Παύλος. Αλλά έχει ευθύνη και βαθμό δυσκολίας μεγάλο.
Το «παιχνίδι» έχει κανόνες που πρέπει να γνωρίζεις τόσο καλά ώστε να μπορέσεις να μυήσεις και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Οι συμμετέχοντες πρέπει να έχουν χημεία μεταξύ τους για να αποφευχθούν τα «παρατράγουδα». Και η «μαμά» θα σε φωνάξει και θα σε διορθώσει αλλά είναι η άχαρη πλευρά του ρόλου, αυτή και μόνο. Θα συμφωνήσει και ο Παύλος ξανά μαζί μου.
Η Κατερίνα έπρεπε να οργανώσει ένα ηλεκτρονικό περιοδικό, να του δώσει όνομα και χαρακτήρα. Έπρεπε να συγκεντρώσει δημοσιογράφους, να φτιάξει μια ομάδα που θα καταλάβαινε τι είχε στο μυαλό της και θα τη βοηθούσε να το πραγματοποιήσει.
Έκλεισε ένας χρόνος «k-mag» και η «μαμά» Κατερίνα κατάφερε όλα τα παραπάνω. Και με τη βοήθεια της ομάδας της γέμισε θέματα, νέα, πρόσωπα, απόψεις, ιστορίες. Τώρα που θα σβήσει το πρώτο κεράκι του πνευματικού της παιδιού να είναι περήφανη γι’ αυτό και για κάτι ακόμα. Γιατί δημιούργησε μια «παιδική χαρά», ένα χώρο που μπορούμε να δημιουργήσουμε, να μοιραστούμε σκέψεις, να βρούμε φίλους παλιούς και να κάνουμε και καινούριους. Είναι μεγάλη τώρα η παρέα και το παιχνίδι συνεχίζεται…
