Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Τι μου κάνετε; Χαλαρώνετε αυτό το όμορφο σαββατοκύριακό σας, ελπίζω! Ήρθα, λοιπόν, να βάλω κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι σε αυτή τη χαλάρωση.
Με πρώτη αφορμή το γεγονός πως μπαίνουμε σε τροχιά βραβεύσεων για τις τελευταίες κινηματογραφικές παραγωγές (Χρυσές Σφαίρες, BAFTA κλπ) και με δεύτερη πιο συγκεκριμένη αφορμή πως για τα βραβεία BAFTA η ταινία που σας προτείνω για απόψε διεκδικεί διακρίσεις σε έντεκα κατηγορίες, θεώρησα πως είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα το «Grand Budapest Hotel» του Wes Anderson.
Η ιστορία ξεκινά τοποθετημένη χρονικά στο 1985, όπου ένας Συγγραφέας (Tom Wilkinson) αφηγείται το ταξίδι του και τη διαμονή του στο ξενοδοχείο Grand Budapest που βρίσκεται στη – φανταστική – Δημοκρατία της Zubrowka (συγνώμη, παιδιά, δε μπορώ να το γράψω στα ελληνικά!) εν έτει 1968. Σε νεότερη ηλικία τότε, ο Συγγραφέας (Jude Law) συναντά το μυστηριώδη κύριο Moustafa (F. Murray Abraham), ο οποίος με τη σειρά του ξεκινά να του αφηγείται την ιστορία του θρυλικού θυρωρού του ξενοδοχείου, κυρίου Gustave H. (Ralph Fiennes) τη δεκαετία του 1930, όταν το ξενοδοχείο ήταν στα μεγαλεία του. Κάπου τότε ήταν που ο κύριος Moustafa ήταν απλά ο Zero (Tony Revolori), ένας υπό εκπαίδευση γκρουμ, ο οποίος όμως έγινε ο προστατευόμενος του κυρίου Gustave αλλά κι ο πιο έμπιστος φίλος του. Κι έτσι ξεδιπλώνεται μία περιπέτεια που αφορά μία μεγάλη κληρονομιά, έναν πολύτιμο πίνακα, μυστηριώδεις κατηγορίες δολοφονίας κι όλα αυτά σε μία περίοδο όπου ο μεγάλος πόλεμος είναι προ των πυλών.
Η ταινία του Wes Anderson είναι εμπνευσμένη από γραπτά του Αυστριακού συγγραφέα και δημοσιογράφου Stefan Sweig, ενώ το σενάριο υπογράφουν ο Hugo Guinness, καθώς κι ο ίδιος ο Anderson. Αποτέλεσμα είναι μία ταινία με έξυπνο, ευγενές χιούμορ, μέσω της οποίας ο Anderson σατιρίζει τις πολιτικοκοινωνικές αλλαγές της Ευρώπης ανάμεσα στους δύο μεγάλους πολέμους. Ή μάλλον, δεν τις σατιρίζει ακριβώς… Περισσότερο μάλλον προκαλεί μία αίσθηση πως αυτές οι αλλαγές «χαράχτηκαν στο πετσί» της Ευρώπης, ενώ κάνοντας ένα μεγάλο αριθμό των γυρισμάτων να μοιάζουν λες και πραγματοποιήθηκαν μέσα σε ένα κουκλόσπιτο (δείτε απλά τα χρώματα και τις συμμετρίες που χρησιμοποιούνται), ο Anderson γεννά στο θεατή μία γλυκιά νοσταλγία για εκείνη την εποχή. Κι όλα αυτά δε θα τα είχε καταφέρει αν χρησιμοποιούσε στην αφήγηση αληθινές τοποθεσίες ή αυτούσια ιστορικά γεγονότα. Αντίθετα, προτίμησε να «δημιουργήσει» μία φανταστική χώρα κι ένα στρατιωτικό τάγμα που παραπέμπει στα SS. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις από το να τις χρησιμοποιήσεις ως φόντο για μία ιστορία.
Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που είχα δει ταινία του Wes Anderson – συγκεκριμένα την «Οικογένεια Tenenbaum» – δυσκολεύτηκα να δω αυτό που λέμε πως «θέλει να πει ο ποιητής». Αντιλαμβάνομαι, όμως, πως κάθε δημιουργός έχει το δικό του τρόπο έκφρασης κι ίσως ο τρόπος του Anderson είναι μέσω ενός σουρεαλιστικού καλειδοσκοπίου, θα μπορούσα να πω. Γι’ αυτό και δεν απορώ που το «Grand Budapest Hotel» έκανε τόση αίσθηση στους κριτικούς.
Σπάνια αναφέρομαι μόνο σε έναν ηθοποιό κάποιας ταινίας και το «Grand Budapest Hotel» απαρτίζεται από ένα αφάνταστα πλούσιο cast, αλλά νομίζω πως αυτός που κυριάρχησε ήταν ο Ralph Fiennes. Μέσω του κυρίου Gustave H. ο Fiennes μας βγάζει μία περσόνα κομψή και συνάμα κωμική. Ειδικά το κωμικό κομμάτι του ρόλου ήταν μία απρόσμενη έκπληξη – ευχάριστη φυσικά – καθώς ο δημοφιλής Βρετανός ηθοποιός δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιους ρόλους. Επόμενο, λοιπόν, το όνομά του να φιγουράρει και στις υποψηφιότητες των βραβείων ερμηνείας.
Στη θέση σας θα έβλεπα το «Grand Budapest Hotel» με ένα ποτήρι καλό κρασί για ατμόσφαιρα! Καλή διασκέδαση!
Πρωταγωνιστούν: Ralph Fiennes, F. Murray Abraham, Saoirse Ronan, Adrien Brody, Tilda Swinton, Willem Dafoe, Bill Murray, Jude Law, Edward Norton, Harvey Keitel, Jeff Goldblum κ.α.
