Ξαφνικά σηκώνεις το κεφάλι σου στον ουρανό και τον βλέπεις κεντημένο από αστέρια. Θυμάσαι πώς είναι να βλέπεις τον ουρανό όταν δεν τον πνίγουν τα φώτα από της πόλης. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν ήταν από κάτω η θάλασσα ,να την φωτίζουν αυτά τα αστέρια, το μισό φεγγάρι να χαράζει τον ουρανό και να σε βοήθα να διακρίνεις να δέντρα που είναι γύρω σου, ή το μικρό νησάκι απέναντι.
Τότε μέσα σε όλη αυτή τη μαγεία και την απόλυτη ησυχία βλέπεις στο βάθος ένα ψαροκάικο που βγήκε να ρίξει τα δίχτυα του. Αυτό είναι το μόνο λαμπερό φώς μέσα στην σκοτείνια του τοπίου και η μόνη ανθρώπινη παρουσία που θα ήθελες να υπάρχει. Οτιδήποτε άλλο μοιάζει περιττό και βαραίνει την εικόνα. Η υπέροχη καθαρότητα του νησιού, το φθινόπωρο που έχει απαλλαχτεί από «το βάρος» των τουριστών και έχει διώξει από πάνω του την καλοκαιρινή παράνοια.
Το πρωί, η ησυχία είναι τόσο γλυκειά που σε συνδυασμό με τον καιρό νιώθεις μία γαλήνια ευφορία γιατί κατάφερες και ξέφυγες από την πόλη και είσαι ευτυχής για την αλλαγή. Έχει κάτι υπέροχο το να περπατάς στον πιο κεντρικό δρόμο του νησιού και να ακούς τα βήματα σου, γιατί δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος γύρω σου. Ένας δρόμος που το καλοκαίρι δεν προλαβαίνεις να μετράς κεφαλιά και μαγαζιά, τώρα είναι ελάχιστα είναι εκείνα τα μαγαζιά που είναι ανοιχτά, και τόσος λίγος ο κόσμος που κυκλοφορεί, μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι.
Όταν στρίβεις στα στενά, για να κόψεις δρόμο, ώστε να φτάσεις πιο γρήγορα στο λιμάνι και να πιείς ένα καφέ με θέα το γαλάζιο, νιώθεις λίγο μόνος και αυτό μπορεί να φαντάζει λίγο τρομακτικό, αλλά δεν είναι, είναι μοναδικό! Πόσες φόρες σου συμβαίνει στην Αθήνα, αλήθεια; Στο café δεν θέλεις να πάρεις τα μάτια σου από την θάλασσα, τα σχήματα που κάνουν τα σύννεφα, τα καραβάκια στο βάθος που περνούν από μπροστά σου. Όλο αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ο χρόνος έχει σταματήσει, δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει στον έξω κόσμο, δεν σε ενδιαφέρει, εδώ ηρεμείς, χαμογελάς, κλείνεις το μάτι στη θάλασσα και εκείνη σου υπόσχεται ότι θα είναι εκεί πάντα για να σε βοήθα να ξεχνάς τα προβλήματά σου.
Αυτό το κείμενο δεν θα είχε γραφτεί αν δεν είχα έρθει στο αγαπημένο μου νησί, των παιδικών μου χρόνων που με μεγάλωσε, που είναι γεμάτο από ανθρώπους που αγαπάω και το κάνουν ακόμα πιο μοναδικό από ότι είναι. Να ξέρετε ότι το νησί- σαν τόπος -δεν είναι μόνο για το καλοκαίρι, είναι για όλες τις εποχές και κάθε μία έχει να αποκαλύψει κάτι μοναδικό που το καλοκαίρι με τόσο κόσμο δεν θα φανερωθεί πότε. Τώρα να σας αφήσω γιατί αύριο φεύγω και θέλω να κάνω μία ακόμα βόλτα στο λιμάνι.
