Αν το σχολείο παρείχε ξεχωριστές τάξεις για τους ταλαντούχους σπουδαστές-μαθητές, μια από τις πιο δύσκολες ερωτήσεις είναι ποιος θα μπορούσε να μπει και ποιος να ωφεληθεί. Θα έπρεπε οι μαθητές να επιλέγονται με βάση το IQ τους και μόνο, δεδομένου ότι οι βαθμολογίες του IQ σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με τη φυλή και το οικογενειακό εισόδημα; Ή θα έπρεπε να παίζουν κι άλλοι παράγοντες ρόλο;
Ένα νέο National Bureau of Economic Research διαπίστωσε ότι οι μαθητές που επωφελούνται περισσότερο από «ταλαντούχες» αίθουσες διδασκαλίας, δεν είναι εκείνοι που είναι προικισμένοι σε όλα –τουλάχιστον όχι όπως μετράται από τα τεστ νοημοσύνης. Αντιθέτως, είναι αυτοί που τα κατάφεραν στις τυποποιημένες δοκιμές τα προηγούμενα έτη.
- Τι βρήκε η έρευνα:
Οι ερευνητές, David Card από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ και Laura Giuliano από το Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, σπούδασαν σε μία μεγάλη περιφέρεια με μία ασυνήθιστη μέθοδο εκπαίδευσης των χαρισματικών μαθητών. Ξεκινώντας στην τέταρτη τάξη, τα δημοτικά σχολεία έχουν ξεχωριστές αίθουσες για ταλαντούχους μαθητές, αντί να τους ωθούν να κάνουν κάποιες άλλες δραστηριότητες εμπλουτισμού εκτός τάξης. Αλλά ο δείκτης είναι υψηλός, ώστε να χαρακτηρίζονται «προικισμένοι»: Οι φοιτητές που δεν είναι από μειονεκτικά περιβάλλοντα πρέπει να έχουν IQ τουλάχιστον 130, ενώ εκείνοι που μαθαίνουν αγγλικά ή που προέρχονται από φτωχές οικογένειες μπορούν να καλύψουν μία ελαφρώς χαμηλότερη μπάρα και να έχουν IQ λίγο μεγαλύτερο του 116.
Έτσι, τα «προικισμένα» παιδιά είναι σπάνια. Τα περισσότερα σχολεία έχουν λιγότερους από 10 μαθητές της Δ ‘τάξης που πληρούν τα κριτήρια αυτά και τα μαθήματα θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον 20 μαθητές. Συνεπώς, τα σχολεία πρέπει να βρουν άλλα παιδιά για να συμπληρωθούν οι θέσεις των ταλαντούχων στις τάξεις. Στρέφονται σε αυτούς που έχουν υψηλές επιδόσεις, με άριστη βαθμολογία στα test των προηγούμενων χρόνων.
Αποδεικνύεται ότι τα παιδιά με υψηλές αποδόσεις, τα οποία δεν πέτυχαν το να είναι «προικισμένα» σε όλα σε ένα test IQ, επωφελούνται περισσότερο ακαδημαϊκά από το να είναι σε μία «ταλαντούχα» τάξη.
- Τα αποτελέσματα (ή η έλλειψη αυτών) της χαρισματικής εκπαίδευσης:
Η τάξη αυτή είχε μικρή ή και καθόλου επίδραση στα τυποποιημένα αποτελέσματα δοκιμής των φοιτητών που εισάγονται με βάση το IQ τους. Για τους μαθητές με δείκτη νοημοσύνης τουλάχιστον 130, αυτό δεν είναι έκπληξη. Τα αποτελέσματα των δοκιμών τους ήταν αρκετά υψηλά. Συνήθως δεν χρειάζονται βοήθεια με την ανάγνωση και τα μαθηματικά. Και αυτοί είναι που δηλώνουν πιο ικανοποιημένοι στο σχολείο, αφού βέβαια μεταφέρθηκαν στην καινούρια τους τάξη –γεγονός που υποδηλώνει ότι η συγκεκριμένη τάξη είχε μία θετική επίδραση, βοηθώντας τους μαθητές που έχουν βαρεθεί να φύγουν νωρίτερα.
Οι μαθητές από μειονεκτικό περιβάλλον που είχαν εισαχθεί με βάση το test IQ δεν είδαν τεράστια αλλαγή. Αυτό ήταν το πιο ανησυχητικό για τους ερευνητές, αφού οι επιδόσεις τους δεν ήταν αρκετά υψηλές. Μάλιστα, οι ίδιοι οι μαθητές δήλωσαν λιγότερο ικανοποιημένοι από το σχολείο μετά από δοκιμή στην τάξη των ταλαντούχων. Έτσι δεν είναι σαφές αν πήραν κι άλλα οφέλη, εκτός από το να ομαδοποιούνται με «εξυπνότερους» συνομήλικους.
Οι μαθητές με υψηλές βαθμολογίες στο τεστ, αλλά χαμηλότερο δείκτη νοημοσύνης -τα παιδιά που πήραν τις θέσεις που έχουν απομείνει δηλαδή- είδαν μια σημαντική βελτίωση στα αποτελέσματα των δοκιμών τους. Η επίπτωση ήταν μεγαλύτερη για τους φοιτητές που ανήκουν σε φυλετικές μειονότητες ή προέρχονται από μειονεκτικά περιβάλλοντα, αφού ήταν λιγότερο πιθανό να γίνουν δεκτοί σε ένα χαρισματικό πρόγραμμα που βασίζεται μόνο στο IQ.
Με άλλα λόγια, το ταλαντούχο πρόγραμμα κατέληξε να παρέχει μεγαλύτερη βαθμολογία (μέσω της δοκιμασίας) σε παιδιά που κανονικά δεν έπρεπε να είναι στην πρώτη θέση.
- Ο διαχωρισμός των φοιτητών θα μπορούσε να αυξήσει τις βαθμολογίες του τεστ, αλλά είναι αμφιλεγόμενο ζήτημα:
Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι «προικισμένος» μαθητής είναι εκείνος που πετυχαίνει μια καλή βαθμολογία σε δοκιμές και όχι μόνο στο test IQ, ενώ θεωρούν ότι οι μαθητές των ταλαντούχων τάξεων ωφελούνται σε υπερβολικό βαθμό, ενώ οι μαθητές θα πρέπει να ταξινομούνται στις αίθουσες διδασκαλίας με βάση την ικανότητα τους σε όλα.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι μαθητές δεν τα παράτησαν όταν είδαν ότι οι συνομήλικοι τους είχαν ανέβει επίπεδο λόγω τον υψηλών τους επιδόσεων.
Μερικοί ερευνητές, όμως, υποστηρίζουν ότι αυτό το είδος της ταξινόμησης διαιωνίζει την ακαδημαϊκή ανισότητα. Οι καλύτεροι μαθητές με βάση το IQ αλλά και τις επιτυχημένες δοκιμασίες, έχουν πλουσιότερο πρόγραμμα σπουδών, ενώ οι υπόλοιποι μένουν πίσω.
Η ομαδοποίηση των μαθητών για να δημιουργήσουν κάτι ή για οποιοδήποτε θέμα είναι αρκετά συνηθισμένο. Αλλά και η όλη ιδέα, ότι ένας μαθητής μπορεί να μετακινηθεί μεταξύ των δύο ομάδων, όσο αυτές εξελίσσονται. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να επιλέξεις μαθητές και να τους βάλεις σε διαφορετική τάξη, βάσει βαθμολογίας σε μία τυποποιημένη δοκιμή (test).
Πηγή: εδώ
Για περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη, μπορείτε να διαβάσετε εδώ
