Χρειαζόμαστε έρωτα, αγάπη, προσοχή και proderm! Χα! Ναι, νομίζω η κινητήριος δύναμη των πάντων είναι ο έρωτας. Αυτό το φτερωτό αγοράκι με τα τόξα και τα βέλη που χωρίς να βλέπει, παίρνει από τη φαρέτρα τα βέλη και τα ρίχνει ένα ένα .. Και σε λαβώνει, και σε σωριάζει και δεν ξέρεις από που να πιαστείς να σηκωθείς.
Και τότε έρχεται ένα παλικάρι, δύο μέτρα. Το βλέπεις. Είναι κούκλος. Πιο κούκλος δε γίνεται. Χαμογελάει. Αχ σου χαμογελάει.. και με αυτό το αστραφτερό χαμόγελο πλησιάζει προς το μέρος σου και εσύ έχεις μείνει κάγκελο. Πού να κουνήσεις με τόσα βέλη που σου έριξε αυτό το πλασματάκι; Συνειδητοποιείς ταχύτατα ότι δεν κοιμάσαι αλλά είσαι ξύπνια και όλο αυτό το ζεις. Να το και το άσπρο άλογο… Αχ: το άσπρο άλογο με τον πρίγκιπα καβάλα. Βγήκαν όλα τα σημάδια αληθινά. Όπως στα παραμύθια. Είναι λοιπόν αυταπόδεικτα ο πρίγκιπας σου. Τι ρομαντικό. Τι γλυκό! Τι καταπληκτικό γεγονός!
“Αυτό δε μου έχει ξανασυμβεί. Δε μοιάζει με τίποτα και κανέναν”, λες αυθόρμητα.
Αμέσως συνειδητοποιείς: “μα πόσο κούκλος είναι; Είναι ο πιο όμορφος άντρας πάνω στη γη!”
“Πρέπει να πάρω τη Λούση τηλέφωνο” ( αυτή είναι η κολλητή – φίλη – αδερφή, ε και αυτή πρέπει να μάθει!)
Στο μεταξύ αυτός ο κούκλος, ο θεός, για να μην ξεχνιόμαστε, πλησιάζει περισσότερο. Πιο πολύ και ακόμα πιο πολύ. Και να που σου απλώνει το χέρι για να σε βοηθήσει να σηκωθείς..
“Αχ τι ωραίο.. Είναι έρωτας με την πρώτη ματιά.” σκέφτεσαι.
(Δε θα σχολιάσω βέβαια, ότι η πρώτη μάτια πέρασε ανεπιστρεπτί.. τόση ώρα που κοιτιέστε, έχουμε φτάσει στην 754η ματιά…γι αυτό προχωράω).
Το παλικάρι, το δυο μέτρα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά, με το αστραφτερό χαμόγελο και το άσπρο άλογο, σου απλώνει το χέρι. (Έχει κατέβει από το άλογο, το έχει παρκάρει λίγο πιο πριν, μη δυσκολεύουμε το σκηνικό!)
Διστάζεις, αλλά δίνεις το χέρι σου και σηκώνεσαι χάρη στη βοήθεια του. Αυτό να μην το ξεχνάμε. Και να, που είστε δίπλα δίπλα και συζητάτε, χαζογελάτε και όλα όσα λέτε ή αφήνετε να εννοηθούν, στάζουν μέλι, σιρόπια και όλα τα συναφή. Το χαμόγελο δε, είναι μέχρι τα αφτιά. Και για τους δύο. Και το φτερούγισμα από τις κόκκινες, πράσινες και κίτρινες πεταλούδες, είναι και αυτό εκεί!!!
Και όλα συνεχίζουν κατ αυτόν τον τρόπο, μέχρι που κάποιος θα ξεχάσει.
Θα ξεχάσει το φτερούγισμα. Θα ξεχάσει τις πεταλούδες. Θα ξεχάσει τις 754 ματιές. Θα ξεχάσει το αστραφτερό χαμόγελο και το άσπρο άλογο. Γιατί ανάμεσα τους ήρθαν μπόρες, καταιγίδες, συννεφιές, δυσκολίες και πολλά άλλα, διαφορετικά για τον καθένα. Και τα χαμόγελα χάθηκαν. Και εκείνο το χέρι που απλωνόταν και στήριζε χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν φαίνεται πια πρόθυμο. Και εκείνη που χαζογελούσε, έπαψε να το κάνει. Και οι άνθρωποι άλλαξαν. Η ζωή άλλαξε. Και η νιότη πέρασε.
Αξίζει να χαθεί το φτερούγισμα; Αξίζει να χαθεί ο έρωτας; Λένε πως μπορεί να κρατηθεί ζωντανός..
Μου αρέσει να βλέπω ηλικιωμένα ζευγάρια να κρατιούνται χέρι χέρι. Να κάθονται στα παγκάκια και ο ένας να κουρνιάζει στην αγκαλιά και τον ώμο του άλλου. Να κοιτιούνται και να ξεχειλίζει αγάπη.
Να μιλάνε και να συμπεριφέρονται σαν να γνωρίστηκαν μόλις χθες, και έτσι, εκείνο το μικρό γελαστό αγγελάκι να τους βλέπει και να κρυφογελάει ικανοποιημένο γιατί έκανε τελικά αυτό που έπρεπε.
Μαρία Χατζημαρκάκη
Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ,
Msc Πολεοδόμος-Χωροτάκτης ΕΜΠ
Μελετητής Λιμενικών & Στατικών Έργων,
Ενεργειακός Επιθεωρητής
Γυναίκα
