Τρεις μήνες μετά…, από τον Stanley King

Στις 27 Μαΐου ήταν η τελευταία φορά που έγραψα άρθρο στο The K-magazine. Μετά χώθηκα σε ένα σπήλαιο εσωτερικής αναζήτησης. Δεν ήθελα να γράψω κάτι που δεν αντιπροσωπεύει εμένα. Τρεις μήνες μετά και ώρα δύο παρά είκοσι το πρωί αποφάσισα να γράψω ξανά. Ένα άρθρο αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα. Χωρίς σάτιρα. Απλά η οπτική μου γωνία στο πως αντίκρισα και τι βίωσα τους τελευταίους μήνες. Γνώρισα αξιόλογα άτομα είτε άσημα είτε διάσημα. Άτομα που ρουφούσα σαν σφουγγάρι εμπειρίες τους, γνώση, περιπέτειες, απογοητεύσεις. Διάβασα αρκετά, είδα ταινίες, είδα θέατρο, έγραψα μουσική, έγραψα στίχους, έγραψα… Συναναστράφηκα με γυναίκες αρκετών ειδών. Ελαφριών ηθών, σκληροπυρηνικές χωριάτισσες δίχως την αρνητική έννοια του όρου. Γυναίκες φιλικές, πρόθυμες να μου κάνουν ότι τους ζητούσα και άλλες που με παίδευαν προσπαθώντας να τις καταλάβω. Συνειδητοποίησα και γνώρισα ανθρώπους ζηλόφθονους που κρυμμένοι στην μίζερη γωνιά τους ήταν έτοιμοι να ρίξουν χολή για να φανούν. Να φανούν που και γιατί; Ποιος ο λόγος; Ο λόγος ήταν ότι δεν έχουν τίποτα να επιδείξουν. Τίποτα. Ένα κενό. Τους σιχαίνομαι σε τρομακτικό βαθμό.

Οι εμπειρίες και ιστορίες γυναικών στα γεμάτα κάπνα από το τσιγάρο, κρεβάτια ξενοδοχείων ημι-διαμονής αποτελούσαν για μένα ένα παράθυρο σε έναν άγνωστο κόσμο γεμάτο σασπένς. Ιστορίες και απογοητεύσεις πίνοντας κοκτέιλ σε μπαρ από γυναίκες που η μοίρα και η ζωή τα έφερε αλλιώς. Ίσως ακούγομαι μελοδραματικός. Ίσως ακούγομαι γλυκανάλατος όμως έτσι είναι. Γιατί κάποιες από εσάς που διαβάζετε το άρθρο έχετε βρεθεί στην θέση τους.

Ένα πράγμα κατάλαβα τον τελευταίο καιρό. Τα προβλήματα στις σχέσεις ξεκινούν όταν σταματάει να υπάρχει η αμφιβολία. Ο αγαπημένος μου Oscar Wilde είχε πει “Ο έρωτας φοβάται την αμφιβολία, και όμως μεγαλώνει από την αμφιβολία και πεθαίνει συνήθως μέσα στη βεβαιότητα”. Απόλυτο δίκιο. Γιατί όταν σε μια σχέση πάψει να υπάρχει αυτό το “Αχ τι να κάνει τώρα” ή το “Σε σκέφτομαι” αυτόματα παύει να υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον. Παύει να υπάρχει μυστήριο. Έρχεσαι αντιμέτωπος με το φρικιαστικό δίλημμα. Ναι τον/την αγαπάω και λατρεύω αλλά τώρα τι; Κάθομαι όπως είμαι; Παντρεύομαι; Χωρίζω;

Η δική μου απάντηση είναι να παγώσεις τον χρόνο. Να σταματήσεις ότι έχεις για να σκεφτείς. Γιατί ο χρόνος είναι ιατρός και θα σε βοηθήσει να δεις τις πραγματικά χρειάζεσαι και θες. Όλοι οι άνθρωποι το έχουμε ανάγκη. Όπως τα δελφίνια που χρειάζονται να αναπνέουν πάνω από την θάλασσα έτσι και εμείς χρειαζόμαστε μια παύση από την καθημερινότητα. Βγες έξω και κάνε κάτι ασυνήθιστο ή μείνε μέσα βάλε ένα ποτό μόνος σου στο μπαλκόνι ή στον κήπο σου και σκέψου. Πήγαινε βόλτα στην θάλασσα και πιες μπύρες. Μόνος σου. Πήγαινε στα βραχάκια της Ακρόπολης και πιες. Μόνος ξανά. Παρατήρησε. Παρατήρησε άλλα ζευγάρια πως συμπεριφέρονται, κάνε την σύγκριση και κρίνε. Βγες έξω με φίλους και γίνε κομμάτια ή βγες και συζήτα τα προβλήματα σου. Ναι αυτά που πάντα είχες αλλά ποτέ δεν τόλμησες να πεις.

Το καλοκαίρι είναι η χειρότερη εποχή για να πάρεις αποφάσεις και να σκεφτείς ωστόσο όταν το κάνεις να ξέρεις ότι κατά πάσα πιθανότητα η απόφαση είναι αλάνθαστη. Γιατί αν το καταφέρεις σημαίνει ότι πέρασες και απ όλα τα παραπάνω. Το ζύγισες καλά το πράγμα. Εμείς οι άνδρες, αγαπητή μου, είμαστε πιο μυστήρια όντα από εσάς όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε. Μπορεί να χωρίσουμε όμως αν σας δούμε με άλλον να τρελαθούμε. Αυτό είναι που ονομάζουμε “κτητικότητα”. Όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν βαθμό κτητικότητας ωστόσο στους άνδρες υπερτερεί. Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι γι’ αυτό παρά μόνο να το συζητήσετε. Νιώστε τον παλμό του συντρόφου σας και μην τον αγνοείτε. Εμείς οι άνδρες έχουμε ανάγκη από τρυφερότητα και προσοχή περισσότερο από εσάς και ας μην το παραδεχόμαστε (κι αυτό) γιατί από ένα σημείο και μετά δεν μεγαλώνουμε ποτέ. Μέσα μας είμαστε άγρια παιδιά. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που μας ερωτεύεστε. Πάρτε τον σύντροφό σας και κάντε πράγματα μαζί του που μην τα έχει κάνει με καμία άλλη. Κάντε πράγματα αληθινά που θα σας δέσουν πραγματικά σαν ζευγάρι και όχι πράγματα κοινά για να είστε απλά άλλο ένα ζευγάρι. Ξεχωρίστε!!!