της Ρούλας Καρακούση–Δημοσιογράφου
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο αδέρφια και φίλοι μου ανακοινώνουν περήφανα πως αποφάσισαν να επισημοποιήσουν τις σχέσεις τους. Δεν ήταν έκπληξη. Πρόκειται για σχέσεις χρόνων. Και από ένα σημείο και μετά στη συνείδησή σου μερικοί άνθρωποι είναι ένα. Για τέτοια ζευγάρια θα σου μιλήσω.
Στη συνείδησή σου μπορεί λοιπόν τα ζευγάρια αυτά να είναι ένα. Το σημαντικό είναι αυτό και δεν έχει άλλο. Έχει. Φυσικά και έχει. Υπάρχει και το τυπικό του πράγματος. Ποιος δίνει σημασία σε αυτό; Πολλοί σε πληροφορώ. Ξεπερασμένα πράγματα θα μου πεις. Κι εγώ το έχω πει.
Από τους αγαπημένους μου πρώτη έσυρε το χορό με τη βέρα στο αριστερό μια αδερφική μου φίλη με την οποία είχαμε προσυμφωνήσει κουμπαριά. Σε ένα όμορφο χωριό του Δομοκού έγιναν οι αρραβώνες με τα όλα τους. Τα παιδιά φορέσανε τις βέρες, τα απαιτούμενα χρυσαφικά, κουμπάροι, φίλοι και συγγενείς μοιραστήκαμε μπομπονιέρες, μοιραστήκαμε χορούς, και χαζεύαμε καρφιτσωμένα κατοστάρικα (σε ευρώ να τα υπολογίσεις) στο πέτο του γαμπρού και στο φόρεμα της νύφης!
Ο μεγάλος μου αδερφός αποφάσισε να το πάρει το κορίτσι του κι αυτός με όλα τα επίσημα, όπερ και εγένετο τον περασμένο Σεπτέμβρη. Μια εβδομάδα πριν από το γάμο η νύφη υποδέχτηκε την οικογένεια του γαμπρού στο σπίτι της, στην έκθεση προικιών. Τώρα θα γελάσεις. Να μη γελάσεις. Όσο γραφικό κι αν σου ακούγεται, άλλο τόσο όμορφο ήτανε. Οι μαμάδες και οι γιαγιάδες έπλεκαν και κεντούσαν 25 χρόνια και ήταν η ώρα τα προικιά αυτά να εκτεθούν. Πήγαμε λοιπόν, τα είδαμε, τους ρίξαμε ρύζι, μας άρεσαν, τα πήραμε, πήραμε και το κορίτσι και όλα καλά. Η εβδομάδα που ακολούθησε είχε παρατεταμένους χορούς και αλλαγή στεφάνων ένα όμορφο μεσημέρι Κυριακής.
Ο μικρός μου αδερφός πήρε σειρά και η χρονιά κλείνει με έναν ακόμα αρραβώνα. Βάλαμε ξανά τα καλά μας, πήραμε τούρτα και ανθοδέσμη και πήγαμε και ζητήσαμε και αυτό το κορίτσι. Οι κορνίζες φιλοξενούν πλέον τις πιο σημαντικές στιγμές του 2012. Χέρια πιασμένα με βέρες.
Θα μου πεις πάλι ότι είναι ξεπερασμένα όλα αυτά. Και τα δαχτυλίδια και τα τυπικά και οι χοροί και τα πανηγύρια. Τα έχω κοροϊδέψει κι εγώ. Και είναι ντροπή μου γιατί μικρή στους γάμους περίμενα το «Σήμερα γάμος γίνεται» και έψαχνα στο χώρο να βρω την μάνα με την κόρη για να φωτογραφίσω μέσα μου τη συγκίνησή τους.
Αν ρωτήσεις τους φίλους και τα αδέρφια μου θα σου πουν πως δεν άλλαξε τίποτα μετά από αυτές τις επισημοποιήσεις. Αν ρωτήσεις εμένα όμως, περιτριγυρισμένη από κουφέτα και τούλια θα σου πω πως δε θα τους κρατήσει δεμένους η βέρα που φόρεσαν, ούτε ο λόγος και οι χοροί τους ενώπιον Θεού, φίλων και λοιπών συγγενών. Είναι όμορφο στο χέρι τους όμως το δαχτυλίδι με ένα όνομα και μια ημερομηνία χαραγμένο, είναι συγκινητικός ο λόγος που έδωσαν μπροστά μας και οι χοροί είναι από αυτούς που πάντα θα θυμάσαι.
Και στα δικά σας!
