Τις τελευταίες μέρες κυρίως επειδή έχω ξεμείνει από σειρές που θα μπορούσα να παρακολουθήσω “υπέκυψα” στη προτροπή της ανιψιάς μου να δω «Vampire Dairies». Ναι, το γνωρίζω ότι είναι για γέλια αλλά, τι να πεις μετά τους σκοτωμούς και την ποτοαπαγόρευση του Boardwalk Empire, είπα να δω κάτι ελαφρύ.
Επίσης σαν καλή θεία που κόλλησε στα παιδιά την εμμονή της με το σινεμά και τα παραλειπόμενά του, έχω μία μικρή τάση να ελέγχω τι παρακολουθούν. Κάπως έτσι λοιπόν έχω δει όποιο βαμπίρ κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια σε μικρή και μεγάλη οθόνη. Το ερώτημα μου είναι ένα: Από πότε είναι ερωτικό κάποιος να σου πίνει το αίμα στην κυριολεξία;
Σκεφτείτε πόσες σειρές υπάρχουν και πόσες ταινίες έχουν βγει, τα βαμπίρ, είναι κάτι πανέμορφα αγόρια που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Οι κοπέλες που σου ρουφούν το αίμα εξίσου εντυπωσιακές και με μοναδική φινέτσα πάντα. Οι ικανότητες που έχουν είναι μία άλλη υπόθεση: ακούν από μέτρα μακριά, διαβάζουν την σκέψη, βλέπουν το μέλλον, τρέχουν πιο γρήγορα και από την ταχύτητα του φωτός, αλλά το καλύτερο είναι ότι οι περισσότεροι είναι πολύ ευαίσθητοι. Ω ναι! αν θέλετε ο φίλος σας να είναι ευαίσθητος και να βάζει τα δικά σας συναισθήματα και τις δικές σας ανάγκες πάνω από τις δικές του, διαλέξτε ένα βαμπίρ! Συμφέρει….
Όσο για το πικ-νικ στο πάρκο, μην ανησυχείτε κυκλοφορούν πλέον και μέρα, μπορεί να λαμπιρίζουν λίγο αλλά σε αυτές τις λεπτομέρειες θα κολλήσουμε; Εξάλλου αν είσαστε τυχερή θα πάρετε την έκδοση που κυκλοφορεί με το δαχτυλίδι και δεν έχει κανένα πρόβλημα, ούτε λαμπιρίζει, ούτε καίγεται. Βέβαια η σχέση με ένα βαμπίρ έχει και τα ελαττώματα της… Τι θα πει ο κόσμος; Τα χρόνια μόνο που σας ρίχνει είναι ένα θέμα, το γεγονός ότι εσείς θα μεγαλώνετε και εκείνος θα παραμένει νέος και ακμαίος, όλα αυτά είναι πρόβλημα. Αλλά κάθε σχέση έχει τα δικά της, το θέμα είναι να υπάρχει αγάπη και κατανόηση.
Για να καταλάβετε σε τι σημείο έχουμε φτάσει, θεωρούμε ότι τα βαμπίρ είναι όμορφοι άνθρωποι σαν εμάς και ότι η μόνη διαφορά τους είναι πως δεν τρώμε τα ίδια πράγματα. Δηλαδή εγώ προτιμώ το παστίτσιο και εκείνος μία κούπα με αίμα. Αλήθεια δεν είναι περίεργο που ξαφνικά υπάρχει τέτοιος κατακλυσμός από σειρές και ταινίες με βρικόλακες που προσπαθούν να μας τους παρουσιάσουν σαν κάτι σχεδόν φυσιολογικό;
Προσωπικά με προβληματίζει η όλη φρενίτιδα και ίσως να με άφηνε παγερά αδιάφορη αν αντιμετωπιζόταν ως μία ταινία που την είδαμε και τέλειωσε ή ως μία σειρά που δείχνει έντονα την διαφορά. Γιατί θυμάμαι ότι όταν είδα τον «Δράκουλα» με τον Gary Oldman σε μικρή ηλικία δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τον φόβο μου και ξύπνησα τον αδερφό μου μέσα στη νύχτα για να με ηρεμίσει. Αλλά και αργότερα όταν την είδα ξανά την ταινία, δεν ένιωσα πότε ότι είναι πολύ ωραίος, σε αντίθεση με τις νέες απόπειρες που δεν ξέρεις ποιον βρικόλακα να διαλέξεις.
Μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά προτιμώ στα εφηβικά δωμάτια, οι ηθοποιοί που είναι «κρεμασμένοι» στους τοίχους, να είναι σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι με το «εκρού του νεκρού» και αυτό να θεωρείται και σέξι. Καθώς επίσης θα προτιμούσα αυτές οι σειρές να απευθυνόντουσαν σε ανθρώπους που έχουν την ωριμότητα να καταλάβουν τη διαφορά και όχι σε 13χρονα πιτσιρίκια!
