Ο αριθμός των «εργένηδων μπαμπάδων» αυξάνεται. Ένας καινούργιος τύπος «πατρότητας» αναπτύσσεται, μέσα στο βιβλίο του παιδοψυχίατρου, Patrice Huerre. Πώς αντιμετωπίζονται από τους άλλους; Πώς αντικαθιστούν τη μητέρα που λείπει; Μπορούν να είναι αυστηροί;
Ο αριθμός των μπαμπάδων που ανατρέφουν μόνοι τους τα παιδιά τους συνεχώς αυξάνεται, είτε το κάνουν σε μόνιμη βάση είτε κατά διαστήματα. 15 με 20 % των παιδιών, όλων των ηλικιών και διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, μένουν πλέον με τον πατέρα τους, σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Gérard Neyran. Στη Γαλλία, το 15% των παιδιών από 0 έως 6 ετών μένουν με τον πατέρα τους, ενώ φτάνει στο 18% για τους εφήβους.
Αν και αυτός ο νέος τύπος πατρότητας πέρασε από εξωπραγματικό φαινόμενο σε μία σχεδόν συνηθισμένη οικογενειακή κατάσταση, ακόμα και τώρα αντιμετωπίζονται ως ένα «φαινόμενο», από τους άλλους, αλλά και από τους ίδιους.
Το 2006,περίπου 300.000 ανήλικοι είχαν μεγαλώσει μόνο με τον μπαμπά τους.
[quote_right]Όμως φαίνεται να τα καταφέρνουν μια χαρά. «Όπως οι μαμάδες που είναι μόνες τους, αναπτύσσουν μία ιδιαίτερη σχέση, σε ένα δικό τους πλαίσιο επικοινωνίας : όχι πολλές τρυφερότητες, αλλά πολλή προσοχή. Μία πατρότητα καινούργιου είδους.» [/quote_right]Δύσκολα μπορούν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, όταν υπάρχουν τόσα λίγα μοντέλα.
Σύμφωνα με τον παιδοψυχίατρο Patrice Huerre « αντιμετωπίζουν δυσκολίες να μάθουν πώς να επιβάλλουν πειθαρχία, γνωρίζουν καλά πώς δεν μπορούν να σταθούν μόνο σε αυτό το πλαίσιο. Μόνοι τους απέναντι στο παιδί , ο μεσάζων που ήταν η μητέρα, έχει εξαφανιστεί από την καθημερινότητα, έχουν ανάγκη από μία εξωτερική παρέμβαση, έναν τρίτο που θα «σπάσει» μία πιθανή ένταση.» Όσο για το αίσθημα ενοχής είναι εκεί παρόν και βαρύ. «Όλοι οι ερωτηθέντες μπαμπάδες αισθάνονται υπεύθυνοι που απομακρύνουν το παιδί από τη μητέρα τους. Αυτό φαίνεται να είναι το πιο δύσκολο να αντιμετωπίσουν, ακόμα κι αν γινόταν το αντίθετο.»
Τα παιδιά δεν φαίνεται να πτοούνται ή να μπερδεύονται από αυτό το νέο μοντέλο. Αυτό συμβαίνει συνήθως αν ο αποκλεισμός της μητέρας είναι απόλυτος, σε όλα τα επίπεδα. Το βασικό, σύμφωνα με τον παιδοψυχίατρο, είναι να αφεθεί κάποιος χώρος για τον άλλο γονιό, ειδικά αν πρόκειται για τη μητέρα. Αν όχι στην καθημερινότητα , τουλάχιστον να αναφέρεται όσο πιο συχνά γίνεται. Και κυρίως να μία γίνει κάποια προσπάθεια να την αντικαταστήσει, να μην παίξει το ρόλο της, αλλά να παραμείνει πατέρας. Αυτό αρκεί.
