Παραμονή Πρωτοχρονιάς και μου ζητήθηκε να κάνω κι εγώ τον απολογισμό μου για το έτος που αφήνουμε πίσω μας. Συνήθως αυτές τις σκέψεις τις κρατώ για τον εαυτό μου αλλά φέτος λέω να τις μοιραστώ μαζί σου Κατερίνα (και μαζί σας)!
Για μένα το 2012 ήταν το επίσημο έτος της ενηλικίωσής μου. Και δεν εννοώ φυσικά ότι έκλεισα τα 18, εννοώ όμως ότι η ζωή με έφερε αντιμέτωπη με «ενήλικες» δυσκολίες, προβλήματα και αποφάσεις, ενώ εγώ ακόμη σκέφτομαι με «ανήλικη» καρδιά και σκέψη. Πάντοτε αρνιόμουν να δω τον κόσμο με τα μάτια ενός ενήλικα. Πάντοτε προτιμούσα την αγνότητα και την ειλικρίνεια ενός παιδιού.
Φέτος έμαθα κι εγώ να λέω «σ’ αγαπώ, να λέω συγγνώμη, σε συγχωρώ, να λέω ευχαριστώ το Θεό» για όλα όσα έχω και όχι να παρακαλάω να μου δώσει όσα μου λείπουν. Έμαθα να συμβουλεύω τους ανθρώπους κάθε φορά που θέλουν να πουν «δε μπορώ, δεν αντέχω, δεν είμαι καλά, δεν είμαι ευτυχισμένος» να κάνουν πριν μια βόλτα στους διαδρόμους της Ογκολογικής Πτέρυγας του Παίδων… Θεέ μου, πόσο ευτυχισμένοι και τυχεροί είμαστε χωρίς να το ξέρουμε!
Ήταν μια χρονιά γεμάτη. Γεμάτη από γεγονότα, από δυσκολίες, από ευκαιρίες. Ευκαιρίες να γνωρίσουμε καλύτερα τον αληθινό εαυτό μας, τη ζωή, τις δυνατότητές μας. Δυνατότητες που ούτε οι ίδιοι γνωρίζαμε ότι έχουμε. Για ‘μενα ήταν μια χρονιά ιδιαίτερη, «προσγειωτική» θα έλεγα αν μου επιτραπεί να δημιουργήσω ένα δικό μου όρο. Μπήκα για πρώτη φορά σε συνθήκες κανονικής και μόνιμης (όσο γίνεται σήμερα!) εργασίας, έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους με τα ελαττώματά τους και έμαθα επίσης ότι κι εκείνοι με αποδέχονται με τα δικά μου.
Πήρα όμως και τις αποφάσεις μου. Σκέφτηκα, όταν χαμογελάς σε κάποιον συνήθως παρασύρεται, και σου χαμογελά κι εκείνος. Κοίταξα, λοιπόν, τη ζωή με αισιοδοξία και να τη, τη βλέπω να προσπαθεί κι εκείνη να μου χαμογελάσει, μου δείχνει που και που και αυστηρό της πρόσωπο, αλλά ταυτόχρονα μου ψιθυρίζει στ’ αφτί ότι μπορώ να αντέξω…
Δεν προτείνω σε καμία περίπτωση να μείνει κανείς στάσιμος, να αρκείται σε αυτά που έχει και να μην προσπαθεί για το καλύτερο, προτείνω όμως η δίψα για ικανοποίηση όλων μας των «θέλω» να μη μας κάνει δυστυχισμένους χωρίς λόγο… Όντως μπορεί να μην έχουμε τη δουλειά που ονειρευόμασταν αλλά… who cares?
Αν νιώθουμε καλά με τα αγαπημένα μας πρόσωπα γιατί να το εγκαταλείψουμε; Ε ναι, λοιπόν, Λίνα Γριβογιάννη, κι εγώ θα μείνω… θα παραμείνω εδώ που μ’ έμαθαν να αγαπώ και εδώ που αγαπιέμαι…
Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου για όσα μου δίνεις, ακόμη και για όσα μου στερείς, και σου ζητώ να με συγχωρέσεις αν υπήρξα αχάριστη.. Το 2013 όλα θα είναι καλύτερα…
Αφιερωμένο στο φύλακα άγγελο και στο μικρό Θεό μου….
….στη μαμά μου!
Ιωάννα
