Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν κάπου εκεί έξω υπάρχει η «αδερφή ψυχή» σας; Ένας άνθρωπος που θα έρθει ξαφνικά και αναπάντεχα στη ζωή σας και θα την αλλάξει ριζικά; Αυτός ο άνθρωπος που ερχόμενος σε σας θα αναταράξει θετικά τον εσωτερικό σας κόσμο και θα είστε σε θέση να αισθανθείτε αλλά και να ακούσετε αυτό το ηχηρό και περιβόητο «ΚΛΙΚ». Ένα «κλικ» τόσο έντονο και δυνατό που θα είναι σαν να ήρθε και να ενσωματώθηκε τόσο ομαλά και το τελευταίο κομμάτι από το παζλ της ζωής σας!
Και αν υπάρχει; Τότε πού είναι; Θα εμφανιστεί ποτέ; Ποιο είναι το σωστό timing για μια τέτοια συνάντηση ζωής; Αξίζει να ψάχνουμε για το λεγόμενο «άλλο μας μισό» ή είναι τελικά απλώς χάσιμο χρόνου;
Τις προάλλες έπεσε το μάτι μου σ’ένα διαδικτυακό blog, όπου προσπαθούσε ο συγγραφέας του άρθρου να πείσει και να επεξηγήσει επιστημονικά ότι Ναι! Υπάρχουν «αδερφές ψυχές». Δεν θα μπώ στην διαδικασία να αναλύσω για τις ενεργειακές αύρες της ψυχοσύνθεσης του κάθε ατόμου σε συνδυασμό με το ανώτερο «Εγώ» του. Εμμένω απλά στο ότι υποστήριζε ότι υπάρχουν και το παρουσίαζε μάλιστα και σαν γεγονός.
Μήπως όμως όλα αυτά είναι μόνο για τις υπερβολικά ρομαντικές ψυχές; Γιατί θεωρώ κάπως ουτοπικό να ψάχνει κάποιος μια ζωή να βρεί το «άλλο του μισό». Ας μην ξεχνάμε και τον κίνδυνο και την πιθανότητα να μην καταφέρει τελικά να το βρεί ποτέ. Και ποιο θα είναι τότε το αποτέλεσμα; Να βυθιστεί το άτομο αυτό σε κατάθλιψη και απογοητευμένος από τη ζωή να αναθεματίζει τον εαυτό του που δεν ενέδωσε στις ευκαιρίες που του έχουν δοθεί κατά καιρούς, γιατί ήλπιζε σε μια μοιραία συνάντηση με την «αδερφή ψυχή» του.
Από την άλλη μεριά όμως, δεν μπορούμε να είμαστε τελείως κατηγορηματικοί στην μη ύπαρξη του φαινομένου αυτού. Γιατί τι γίνεται τότε στην περίπτωση που ισχύει εν τέλει αλλά εμείς δεν πιστεύουμε σε αυτό και δεν το κυνηγάμε η απλά έχουμε πάψει να το κάνουμε εξαιτίας ίσως κάποιων εμπειριών; Αφήνουμε τους εαυτούς μας καταδικασμένους σε μία καταπιεσμένη σχέση που δεν μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους; Επιτρέπουμε δηλαδή στον εαυτό μας απλά να συμβιβαστεί;
Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι μπορεί να υπάρξουν παραπάνω από μία «αδερφές ψυχές». Για παράδειγμα η μητέρα μας, ο πατέρας μας, ο αδερφός/ή μας, ο καλύτερος φίλος μας..μπορεί να είναι μία απ’αυτές. Άτομα που στο πρόσωπό τους σκιαγραφείται η ανιδιοτελής και δίχως όρια ουσιαστική αγάπη που σου παρέχουν αλλά και τους παρέχεις. (ανιδιοτελής αγάπη; Ένα άλλο τεράστιο ερώτημα,το οποίο όμως δεν είναι επί της παρούσης).
Απλά ο άνθρωπος από τη φύση του όταν αναφέρεται στην έννοια «αδερφή ψυχή» αυτομάτως πάει ο νούς του στο αντίθετο φύλο και στην ερωτική έλξη. Και αυτό γίνεται υποσυνείδητα γιατί το μυαλό μας,μας καθοδηγεί στην βιολογική σκοπιμότητα της έννοιας όπου είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου γένους.(εξεζητημένο αλλά true story :) ).
Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα που όμως δυστυχώς δεν μπορεί κανένα απ’αυτά να απαντηθεί με ακρίβεια. Είναι όλα υποκειμενικά, ακόμα και η ίδια η Ευτυχία.
Όλα τα παραπάνω μας βάζουν σε σκέψεις αλλά το κυρίαρχο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι ένα:
Αφήνουμε τελικά την ζωή στην τύχη της και όπου μας βγάλει?
Ή καθορίζουμε την τύχη της ζωής μας εμείς οι ίδιοι??
