Φίλοι μου,
θέλησα να παραμείνω πιστή στο διαδικτυακό ραντεβού μας του Σαββάτου εδώ στο The K-Magazine χωρίς να μ’ εμποδίζει το γεγονός πως όσον αφορά στα πολιτισμικά δρώμενα στη Θεσσαλονίκη, το πρόγραμμα είναι φτωχό, λόγω φυσικά του μεγαλύτερου θρησκευτικού γεγονότος, της επερχόμενης Αναστάσεως του Κυρίου. Οι γραμμές που θα διαβάσετε παρακάτω δεν είναι αποκύημα μίας υποχρέωσης. Άλλωστε κι η αρχισυντάκτριά μου δε θα ήθελε με τίποτα να γράψω κάτι μόνο και μόνο για να έχει κάτι από μένα να ανεβάσει. Δε θα ήθελε να κάνω αγγαρεία, για να το πω απλά. Οι παρακάτω γραμμές είναι ομολογίες, σκέψεις και μία ευχή.
Δεν ήμουν ποτέ θρησκευόμενο άτομο. Για «βαθιά» θρησκευόμενο φυσικά ούτε λόγος. Οι εκκλησίες με βλέπουν μόνο σε γάμους και βαφτίσεις κι αυτό όχι για την όποια έλξη των μυστηρίων, αλλά περισσότερο για να χαρώ με την ευτυχία των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν σε αυτά. Όσο για το θέμα «νηστεία»… μαλωμένη μαζί της εδώ και πολύ καιρό. Αν δεν το νιώθω, δεν το κάνω, απλά τα πράγματα. Από μικρή ήμουν έτσι, κυρίως επειδή σε πολύ νεαρή ηλικία άρχισα να έχω «θέματα» με τους αντιπροσώπους της θρησκείας. Προσέξτε, όχι με την ίδια τη θρησκεία, αλλά με την πλειοψηφία αυτών που την κηρύττουν κι αυτών που την ακολουθούν τυφλά. Μεγάλο θέμα που δεν είναι της παρούσης να το θίξω.
Δεν ξέρω αν τελικά όντως πριν πολλά πολλά χρόνια ένας άνθρωπος ταπεινώθηκε και θυσιάστηκε για χάρη όλων εμάς. Δεν ξέρω κιόλας αν θα το μάθουμε και ποτέ.
Μου αρέσει όμως η αίσθηση της ελπίδας πως ίσως και να υπήρξε ένας άνθρωπος ο οποίος κήρυττε την αγάπη όπως εκείνη είναι πραγματικά κι όχι όπως θέλουν κάποιοι να μας την «πλασάρουν». Με κάνει να νιώθω γαλήνη η ιδέα της πιθανότητας ένας άνθρωπος να δίδαξε την ουσία της ζωής, της αλληλεγγύης, τη σημασία της ταπεινότητας και της ανθρωπιάς.
Ποσώς μ’ ενδιαφέρει αν αυτός ο «κάποιος» ήταν γιος του Θεού, προφήτης, ο ταπεινός γιος ενός μαραγκού ή ο,τιδήποτε άλλο. Δεν ξέρω αν είχε χρώμα, αν ήταν όντως όμορφος κι όλα όσα διδαχθήκαμε στο μάθημα των Θρησκευτικών του σχολείου. Κι επειδή είμαι γνωστή αμφισβητίας, δε θα με πείραζε αν τελικά αυτός ο άνθρωπος όντως παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια κι απογόνους. Ίσα ίσα, θα τον ανέβαζε ακόμα πιο πολύ στα μάτια μου.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως ένα τέτοιο γεγονός, όπως η Ανάσταση του Χριστού, μαζί με την περίοδο των Χριστουγέννων, είναι για μένα μία περίοδος όπου κάθομαι και βάζω στόχους. Τι στόχοι είναι αυτοί; Απλοί, αλλά και τόσο πολύπλοκοι, παράλληλα, μέσα στο κομφούζιο της καθημερινότητάς μας. Βάζω στόχο να παραμείνω καλός άνθρωπος – αγία δεν είμαι σε καμία περίπτωση, είμαι γνωστό «κάθαρμα», με τη διαφορά πως δεν κάνω ποτέ, τουλάχιστον εσκεμμένα, κάτι που θα πληγώσει τους γύρω μου. Βάζω στόχο να διορθώσω ό,τι μπορώ. Επιμένω στο στόχο μου να είμαι εκεί για την οικογένειά μου, τους φίλους μου κι εν γένει για όσους νοιάζομαι. Βάζω στόχο να μη σκύψω ποτέ το κεφάλι ηττημένη, ό,τι κι αν γίνει. Διατηρώ κι ενισχύω το στόχο «πολεμάμε μαζί, ΝΙΚΑΜΕ μαζί».
Το Πάσχα δε γιορτάζουμε μόνο την Ανάσταση του Ιησού. Και σίγουρα η πίστη μας δεν είναι αποτέλεσμα της – στα όρια της υπερβολής κατ’ εμέ- τήρησης κάποιων «νόμων», όπως η νηστεία που προανέφερα. Το Πάσχα γιορτάζουμε τη δυνατότητα που μας δίνεται να αναστήσουμε τους εαυτούς μας, τη ζωή μας. Γλεντάμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε στόχους όπως αυτοί που σας είπα.
Θα κλείσω με την ευχή η Ανάσταση του Κυρίου να σας φέρει πιο κοντά στα όνειρά σας και στους ανθρώπους που αγαπάτε. Το τραπέζι σας να είναι γιορτινό γιατί θα περιτριγυρίζεστε από τους ανθρώπους αυτούς. Και θα σας ευχηθώ το φως της Αναστάσεως να φωτίζει κάθε στιγμή της ζωής σας και να σας δίνει ελπίδα ακόμη κι όταν θ8α νομίζετε πως εκείνη έφυγε.
Καλή Ανάσταση με ΥΓΕΙΑ, πρώτα απ’ όλα και ΑΠΕΙΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!
