Με την αγαπημένη Αντιγόνη θα έχετε καταλάβει εδώ και καιρό την τρελή μας αγάπη προς το σινεμά. Είναι από τις αρρώστιες που κoλλάς από μικρός και δεν περνάνε πότε. Ή μάλλον είναι μέσα στο DNA σου να είσαι μεγάλο θύμα των «motion pictures». Αγαπάμε να βλέπουμε ταινίες, συνέχεια. Από τις πιο παλιές που όταν έκαναν πρεμιέρα δεν είχαμε γεννηθεί, μέχρι την πιο νέα παραλαβή του cinema που μας φιλοξενεί χειμώνα-καλοκαίρι. Το καλοκαίρι όμως υπάρχει μία μικρή διαφορά: μπορείς να πας και σε ένα θερινό και να δεις την ταινία που θες, να καθίσεις έξω στον αγέρα, να την απολαύσεις. Με την αγαπητή συνάδελφο αυτό είναι το σημείο που έχουμε μία ελαφρά διαφωνία, αλλά επειδή είμαι δημοκρατικός άνθρωπος θα την αφήσω να σας πει τη γνώμη της. Μετά θα σας εκφράσω τη δική μου άποψη …
Σινεμά με καλοκαιρινή αύρα (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Αντιπαρέρχομαι της «σποντίτσας» της Λίνας στο τέλος του προλόγου της, θα αντισταθώ στον πειρασμό να προτείνω να γίνει και γκάλοπ για να… μετρηθούμε και θα πάω κατ ‘ευθείαν στο θέμα μας!
Όπως είχα πει και σε προηγούμενη κόντρα μας, ένας από τους λόγους που αγαπώ το καλοκαίρι είναι το θερινό σινεμά. Το χειμώνα, ΟΚ, θέλεις δε θέλεις, θα κλειστείς σε τέσσερις τοίχους. Αίθουσα κινηματογράφου θα το λένε; Το σπίτι σου ή σπίτι φίλου θα είναι; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. 
Άντε, καλά, παραδέχομαι πως η αίθουσα του κινηματογράφου – ειδικά ενός multiplex με πλήρη εξοπλισμό sound surrounding – προσφέρει μία άλλη αίσθηση στην ταινία, πόσο μάλλον όταν βλέπεις μία περιπέτεια που τα *ΜΠΑΜ* *ΜΠΟΥΜ* είναι χαρακτηριστικά της!
Το καλοκαιράκι όμως, σου φωνάζει, βρε παιδί μου… «βγες από το σπίτι!». «Απόλαυσε τη μέρα, ό,τι κι αν κάνεις!». Κι έτσι είναι. Όπου κι αν πήγαινες το χειμώνα καλώς ή κακώς βρισκόσουν σε κλειστό χώρο. Γιατί, λοιπόν, να μην απολαύσεις μία ταινία… outdoors; Πόσο μάλλον, όταν μπορείς να συνδυάσεις το ποτό σου μαζί με την ταινία! Κι άσε που δε χρειάζεται να χαρμανιάσεις, μπορείς να κάνεις και τσιγάρο χωρίς να φοβάσαι πως θα σου την «πέσουν» για παράβαση του αντικαπνιστικού νόμου.
Η κλειστή αίθουσα σίγουρα προσφέρει και κλιματισμό τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αλλά από εμπειρία θα πω πως πολλές φορές έχω ξεπαγιάσει! Ε, μα τώρα, είναι δυνατόν αντί να παρακολουθώ την ταινία να προσέχω μη μου κάνουν από δίπλα «Σςςςςςςς!» από τα δοντάκια μου που θα κροταλίζουν; Στα θερινά σινεμά, ο χώρος είναι έτσι διαμορφωμένος που μαζί με την ταινία, απολαμβάνεις και μια γλυκιά δροσιά, χωρίς να νιώθεις πως τουρτουρίζεις!
Last, but NOT least, τα θερινά σινεμά προσφέρουν κάτι που – ακόμη τουλάχιστον – δεν προσφέρουν οι υπόλοιπες κινηματογραφικές αίθουσες και δη τα multiplex. Εκτός από ταινίες τελευταίας σοδειάς, πραγματοποιούν και προβολές all time classic ταινιών. Ταινίες που σίγουρα τις έχουμε δει στο DVD ή στην τηλεόραση, αλλά που πάντα σκεφτόμασταν πώς θα ήταν να τις βλέπαμε στη μεγάλη οθόνη. Πες, λοιπόν, Λίνα – ναι, νεαρά, σε σένα απευθύνομαι – την αλήθεια… Θα προτιμούσες να δεις το «The way we were» με τον Robert Redford σε μία κλειστή αίθουσα ή με ένα γλυκό αεράκι να σε χαϊδεύει όσο εσύ θ’ ανατριχιάζεις στην τελευταία σκηνή; Ή ακόμη κι ένα πιο πρόσφατο, το «Pride and Prejudice» ή το «Atonement»; Έλα, παραδέξου το, σε κάποιες ταινίες ειδικά το θερινό σινεμά είναι must!
Τώρα που σου έκανα και ρομαντικό σκηνικό και σε αποτελείωσα, σου δίνω το λόγο!
Τον ήχο μου τον θέλω Dolby! (Από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Δεν είναι ότι δε μου αρέσουν τα θερινά σινεμά. Αντιθέτως, έχω μάλιστα και πολύ ωραίες εικόνες από διάφορα στα οποία έχω πάει κι έχω καλοπεράσει. Με υπέροχες παρέες, γέλιο, κι εκείνην την καλοκαιρινή ξεγνοιασιά της πόλης που τα συνοδεύει. Μάλιστα είναι δύο τρία που τα αγαπώ κιόλας. Αλλά κακά τα ψέμματα, κάθε ταινία θέλει το χώρο της.
Ναι, αγαπητή Αντιγόνη, τη λατρεμένη Audrey σε ένα θερινό θα προτιμούσα να τη δω και φυσικά θα τη χαιρόμουν. Αλλά όταν η ταινία θέλει ένταση, δεν του πάει το «ανοιχτό», τι να κάνουμε;
Για όλες τις αγαπημένες παλιές ταινίες, που έρχονται από άλλες δεκαετίες και για όλα τα πρώτα ραντεβού που θέλουν ρομαντισμό και γλύκα από δροσερό αεράκι, ναι, το καταλαβαίνω το θερινό σινεμά. Εξάλλου σε αυτήν την περίπτωση, δεν κοιτάς τόσο την ταινία, αλλά πιο πολύ τ’ αστέρια, το φεγγάρι, τα μάτια του άλλου δίπλα σου, την αμηχανία μέσα στο μισοσκόταδο… Όλα εκείνα τα υπέροχα ρομαντικά!
Αν, όμως, θέλεις να δεις μία ταινία με εφέ, που έχει πράγματα να πει, με σκηνοθεσίες κι ερμηνείες που θέλεις να τις προσέξεις και δεν τις έχεις ξαναδεί, τότε συγνώμη, τη θέλω κλειστή την αίθουσα! Θέλω τέσσερις τοίχους, τον ήχο να με κατακλύζει και κανένα έντομο να μην καθίσει πάνω στην οθόνη μου! Ναι, το έχω ζήσει. Να βλέπω ταινία με τη ζούμπερα επάνω στο πανί. Συγνώμη, αλλά δεν το λες ταινία αυτό, σπάσιμο νεύρων το λες!
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, να έβγαινε ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» καλοκαίρι. Πραγματικά, απαντήστε μου, θα πηγαίνατε να τον δείτε σε θερινό; Αλλά ακόμη κι αν πηγαίνατε, έχω να σας πω ότι δε θα χαιρόσασταν την ταινία όπως σε μία κλειστή αίθουσα, που ο σκοπός της είναι να σας κάνει να νιώσετε σα να βρίσκεστε μέσα στην ταινία. Και δεν αναφέρομαι καθόλου στο κομμάτι 3D. Την εμπειρία που δίνει η κλειστή αίθουσα στο πώς θα βιώσεις μία ταινία δε μπορεί να σου τη δώσει μία ανοιχτή, με τον όποιο θόρυβο να ακούγεται και τα κουνούπια να σου γαζώνουν τα πόδια. Αφήστε που αν έχει ζέστη, καλύτερα στο κρύο του κλιματισμού… Βάζεις ένα ζακετάκι κι είσαι κυρία μαζί με τα ποπ κορν σου!
Συνεπώς, κάθε αίθουσα είναι για τις ταινίες της και για τις ώρες της. Και μπορεί τα θερινά να έχουν μία γοητεία, αλλά δε θα ανταλλάξω την άνεση με την οποία μπορώ να απολαύσω μία ταινία μόνο και μόνο επειδή είναι καλοκαίρι κι ανοίξανε τα «κάμπριο» σινεμά! Πείτε με παράλογη, αλλά προτιμώ τους τέσσερις τοίχους. Πάμε μετά την ταινία να πιούμε ποτό κάτω από τ’ αστέρια και να τα πούμε σαν άνθρωποι!
