Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά μπήκαμε επίσημα σε σαιζόν… γάμων! Κι αν όχι μέσα στο Μάιο, σίγουρα όλο και θα σας έρθει ένα προσκλητήριο που… φωνάζει «L.F.E.»! Το ότι ο θρησκευτικός γάμος είναι πιο… «φαντεζί» ας το πω, είναι γνωστό. Προσωπικά, όμως, αν εγώ αποφάσιζα να παντρευτώ, τότε θα επέλεγα το λιτό κι απέριττο πολιτικό γάμο. Η Μαρία μας, από την άλλη, θέλει το «παραμύθι» με όλο το… πακέτο! Ας μας πει γιατί προτιμά το μακρύ λευκό νυφικό, τα λουλούδια κι όλα τα συμπαρομαρτούντα!
Σιγά καλέ με το ρύζι… Θα μου βγάλετε το μάτι! (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Αρχικά θέλω να σε ρωτήσω τι σημαίνει συμπαρομαρτούντα. Το περίεργο είναι τώρα που γράφω το κείμενο δεν είναι καν υπογραμμισμένο με κόκκινη γραμμή. Υπάρχει και στον Μπαμπινιώτη; Αλλά αν υποθέσουμε ότι αυτή η λέξη συμπεριλαμβάνει όλα τα του γάμου, τότε ναι, μου αρέσουν τα συμπαρομαρτούντα…..
Η αλήθεια είναι πως δεν ζω με την αγωνία του πότε και αν θα παντρευτώ. Αν έρθει καλώς. Αν όχι, πάλι καλώς. Άλλωστε, Αντιγόνη, είμαι πολύ μικρή ακόμη για να το σκέφτομαι. Αν όμως θες να μάθεις πως φαντάζομαι αυτή τη μέρα, κάτσε και άκου. Ή μάλλον διάβασε!
Το κέφι και το γέλιο του θρησκευτικού γάμου δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με του πολιτικού και επειδή έχει τύχει να έχω άποψη και για τα δύο είδη, θα προτιμούσα με τα χίλια να κάνω θρησκευτικό. Άσε που όταν γίνεται στο χωριό έχει ακόμα περισσότερη πλάκα, αρκεί πάντα να φοράς ένα ματάκι. Το κουτσομπολιό πάει σύννεφο. Κι αυτό όμως έχει τη νοστιμάδα του.
Πάντα στην πόρτα της εκκλησίας κάθεται μια ντουζίνα γυναικών – που λογικά είναι πέμπτες και έκτες ξαδέρφες της μαμάς του γαμπρού – οι οποίες σχολιάζουν ότι μπαίνει και ότι βγαίνει στον ιερό χώρο. Και τι δεν θα έδινα να είμαι ανάμεσα τους και να ρίχνω το φαρμάκι μου. ΜΠΟΥΧΑΧΑ. Αλλά τι να κάνουμε που εγώ είμαι εκεί μπροστά και φοράω το πανέμορφο λευκό φόρεμα; Α, και τώρα που είπα λευκό φόρεμα εννοώ το νυφικό μου, το οποίο θα είναι σαν να έχει βγει από παραμύθι. Αυτά τα μοντέρνα, τα κολλητά και τα μίνι δεν μου αρέσουν και τέλος.
Ένα ακόμα συν που βάζω στον θρησκευτικό γάμο εκτός από την πολυκοσμία που μου αρέσει και το γλέντι είναι το τελετουργικό. Κρατάει αρκετή ώρα ρε παιδί μου, το ευχαριστιέσαι. Στον πολιτικό γάμο σου λέει ο δήμαρχος 2-3 λόγια, λες «δέχομαι», ρίχνεις και ένα φιλάκι και γρήγορα για φαγητό. Στην εκκλησία τουλάχιστον πατάς και το πόδι του μέλλοντα συζύγου σου, αλλάζετε και στέφανα και βέρες και μετά τρέχετε για φαί. Να μην ξεχάσω και το «πέταγμα» της ανθοδέσμης που σχεδόν ποτέ δεν την πιάνει μια νέα κοπέλα, αλλά μια γεροντοκόρη θεία σου που σπρώχνει και γκρεμοτσακίζει τις φίλες σου. Ακόμα και το ρύζι που κοντεύεις να το φας γεμιστά είναι ωραίο.
Ειλικρινά, όλα αυτά δεν έχουν πολλή πλάκα; Άλλωστε, αυτή είναι η θρησκεία μας, τα ήθη και τα έθιμα μας και εγώ τα χαίρομαι όλα. Εντάξει, μερικά με συγκινούν κιόλας, αλλά μου αρέσουν κι αυτά μωρέ. Σου αφήνουν μια γλυκιά γεύση.
Ακόμα να σε πείσω να ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας και όχι του δημαρχείου;
Ραντεβού ζωής στο Δημαρχείο (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Αρχικά για να σου λύσω την απορία, ναι, υπάρχει η λέξη και σημαίνει «όλα τα συναφή/σχετικά»!
Στο θέμα μας τώρα.
Ούτε εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι με την αγωνία του γάμου, Μαριώ. Αλλά αν κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, όπως πολύ σωστά είπες, τότε ναι, θα προτιμήσω τη δεκάλεπτη διαδικασία του δημαρχείου.
Πρώτος και καλύτερος λόγος: αποφεύγεις το κουτσομπολιό που προανέφερες. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Σε κάθε – μα ΚΑΘΕ! – γάμο όλο και κάποιος θα βρει κάτι να σχολιάσει. Θες για τη νύφη, θες για το στολισμό, θες για τη μπριζόλα που παρήγγειλε…; Πφφφ… Υποτίθεται πως το ζευγάρι καλεί τον κόσμο που καλεί γιατί τον θέλει σε αυτή την ιδιαίτερη στιγμή της ζωής του. Αν είναι να καλέσω εκατό άτομα για παράδειγμα, μόνο και μόνο για να γίνω αντικείμενο κοινωνικού σχολιασμού – καλού, κακού, δε με νοιάζει – λυπάμαι, αλλά όχι, δε θα τους κάνω το χατίρι.
Δεύτερον, όσο ρομαντικό και παραμυθένιο να ακούγεται το πακέτο «οι πολυέλαιοι, τα λόγια του παπά», το νυφικό, δεν είναι κάτι που με τρελαίνει σαν ιδέα αν είναι να γίνω εγώ η πρωταγωνίστρια της ημέρας. Άντε να τρέχω για φόρεμα, μπομπονιέρες, λαμπάδες… Ωχ, μόνο που τα σκέφτηκα κουράστηκα! Όχι! Ένα απλό φορεματάκι, μία ανθοδέσμη «για το καλό» κι οι βέρες φτάνουν και περισσεύουν. Συν του ότι η προετοιμασία του γάμου παίρνει χρόνο κι όταν αυτός κυλάει εγώ θα φρικάρω μην τυχόν αμέλησα κάτι. Ενώ με το γάμο στο Δημαρχείο, σου δίνεται ακόμα κι η δυνατότητα της τρέλας. Λες με το σύντροφό σου ένα «θέλω να παντρευτούμε τώρα» και σε μία βδομάδα είσαι πλέον έγγαμη με τιμή και με καμάρι.
Τέλος αυτό με την πολυκοσμία και τη δεξίωση… Δεν ξέρω για άλλους, αλλά εφόσον ο γάμος είναι η μέρα η δική μου και του συντρόφου μου, θέλω να τη ζήσω έτσι. Σίγουρα υπάρχουν συγγενείς που αγαπώ και που το σωστό είναι να κάνω ένα θρησκευτικό γάμο για να έρθουν και μετά να πιούνε και να χορέψουν στην υγειά μας. Και μετά; Άντε σε κανέναν άλλον γάμο να τους ξαναδώ ή καμία βάφτιση. Το ιδανικό είναι ένα τραπέζι/πάρτυ/πες-το-όπως-θέλεις για τους ανθρώπους που με ζούνε, με αγαπούν και που ξέρω πως θα χαρούν με τη χαρά μου.
Δε λέω, καλό και το παραμύθι, αλλά τα δέκα λεπτά της διαδικασίας στο δημαρχείο για τις υπογραφές – γιατί όλη η φασαρία για τις τζίφρες γίνεται! – τα νιώθω πιο αληθινά! Άσε που είμαι και των συνοπτικών διαδικασιών – περάστε, υπογράψτε, τελειώσατε! :P
-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ
-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ
