Δέκα μέρες αργότερα…κι ο ξαφνικός θάνατος του Robin Williams εξακολουθεί να προκαλεί αίσθηση. Είναι άραγε το γεγονός πως, ακόμη και στη δική του προσωπική μάχη με την κατάθλιψη και την – πρόσφατα διαγνωσμένη – νόσο του Parkinson, ήθελε να μοιράζει χαμόγελα στους συνανθρώπους του; Ή μήπως επειδή μέσα από μία μεγάλη γκάμα ρόλων κατάφερε να μιλήσει στον καθένα ξεχωριστά; Και μια που είπα για τους ρόλους του… ποια απ’όλες τις περσόνες που ενσάρκωσε ο αγαπημένος ηθοποιός σας “στιγμάτισε” περισσότερο; Ήταν ο Adrian Cronauer από το «Καλημέρα, Βιετνάμ»; Ήταν ο Patch Adams; Για μένα ήταν σίγουρα ο καθηγητής John Keating του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών». Για το Μαράκι μας νικήτρια βγαίνει η «Κα Doubtfire». Ακολουθήστε μας σε μία «κόντρα» αγάπης για έναν μεγάλο ηθοποιό!
«Comedy is acting out optimism –Robin Williams» (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Τι να πει κανείς για αυτόν τον άνθρωπο; Υπέφερε από κατάθλιψη, ενώ λάτρευε να κάνει τους άλλους να γελούν. Γι’ αυτόν τον λόγο, λοιπόν, ήταν αγαπητός και θα μείνει για πάντα μέσα στην καρδιά μας. Ο αξέχαστος και αγαπημένος μας ηθοποιός Robin Williams. Πάμε στο θέμα μας σιγά σιγά…
Αυτή τη φορά η κόντρα μας με την Αντιγόνη δεν είναι πολύ hard, καθώς και οι δύο λατρεύουμε τον Robin. Όμως, σε ποιον ρόλο τον προτιμά η κάθε μια;
Φυσικά δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι ο άνθρωπος ήταν πολυτάλαντος. Αφιερωνόταν σε ό,τι έκανε και έδινε πάντα τον καλύτερο του εαυτό. Παρ’ όλα αυτά, εγώ τον ξεχώρισα ως «Mrs. Doubtfire». Ο κύριος λόγος είναι ότι ενσάρκωσε μια γυναίκα και μάλιστα ηλικιωμένη, κάτι το οποίο είναι αρκετά δύσκολο. Μάλιστα, πριν λίγο καιρό, είχε ακουστεί πως ετοιμαζόταν η συνέχεια της επιτυχημένης ταινίας – πολύ κρίμα που δεν έγινε βέβαια. Θα ήταν ένα ακόμη έργο του που θα σάρωνε τα Όσκαρ.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω ποιανού ήταν η ιδέα να παίξει τον συγκεκριμένο ρόλο ο Robin Williams, αλλά εγώ δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον καλύτερο για την θέση. Μόνο εγώ θυμάμαι το στήθος της νταντάς που είχε πάρει φωτιά και τρόμαξε να το σβήσει με τα πιάτα; Ακόμα γελάω! Το ύφος του ήταν «όλα τα λεφτά», που λέμε! Και παρ’ ότι είναι κωμωδία, υπάρχουν και δραματικά στοιχεία. Ο συνδυασμός αυτός είναι πραγματικά τόόόόσο δύσκολος, που μόνο λίγοι ηθοποιοί μπορούν να τον φέρουν εις πέρας και το αποτέλεσμα να είναι εκρηκτικό. Ναι, κυρίες και κύριοι, για μένα αυτός το κατάφερε!
Όπως, εννοείται, πως δεν γίνεται να ξεχάσω τον «γελοίο» τρόπο που προσπαθούσε να καθαρίσει το σπίτι της γυναίκας του, χορεύοντας σε ροκ ρυθμούς. Ε, όσοι τον έβλεπαν δεν είχαν καμία αμφιβολία πως αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη γιαγιάκα που προσέχει τρία παιδιά. Ώρες ώρες, βρε παιδί μου, αυτός ο Robin -Doubtfire με άγχωνε. Δεν πίστευα πως θα προλάβαινε να αλλάξει εξωτερική εμφάνιση σε δευτερόλεπτα, αλλά τα κατάφερνε… That’s my boy! Η τρυφερότητα για τα παιδιά και τη γυναίκα του ήταν διάχυτη – δεν θα έλεγα το ίδιο και για τον σύντροφο της. Ο ρόλος του ταίριαζε απόλυτα. Συνδύασε άντρα και γυναίκα, γέλιο με συγκίνηση. Χμμ, για να σκεφτώ ποιος το κάνει στις μέρες μας; Ελάχιστοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Γι’ αυτόν τον λόγο ξεχώρισε και οι ταινίες τους έγιναν εισπρακτικές επιτυχίες ουκ’ ολίγες φορές.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω στην κινηματογραφική του γυναίκα πως είναι επιεικώς απαράδεκτη που δεν τον δέχτηκε πίσω. Μόνο ένας τρελός – με την καλή έννοια- θα τα έκανε αυτά. Αρκεί να κοιτάξεις τα γαλάζια του μάτια για να δεις την γλυκιά μελαγχολία που έκρυβε ο Robin. Αυτός που πάλευε με τόσα προβλήματα και μας έκανε να κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια. Βέβαια η Αντιγόνη τον θέλει John Keating στον «Κύκλο τον Χαμένων Ποιητών». Για να πω και την αλήθεια μου και εκεί εκπληκτικός ήταν, αλλά αυτή η κακιά κυρία (βλ. Αντιγόνη!) με έβαλε να επιλέξω. Σε ακούμε λοιπόν…
«I SOUND MY BARBARIC YAWP OVER THE ROOFTOPS OF THE WORLD.» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Εντάξει, ομολογώ πως ένα δίκιο η μικρή μας πιο πάνω το έχει. Τι να πω; Ψέματα; Δεν κάνει!
Κι όντως… πώς να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τόσους χαρακτήρες; Πώς να πεις «Α, σ’ αυτήν την ταινία δε μου άρεσε»; Δεν υφίσταται κάτι τέτοιο! Παρ’ όλα αυτά, εκεί που συμφωνούμε με τη Μαρία είναι πως μέσω κάποιων συγκεκριμένων ρόλων, ο Robin Williams μίλησε διαφορετικά στην καθεμία μας. Ε, σε μένα αυτό το κατάφερε ενσαρκώνοντας τον καθηγητή John Keating στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών».
Η υπόθεση της ταινίας λίγο πολύ γνωστή, αλλά ας σας τη θυμίσω επιγραμματικά: Ο John Keating είναι φιλόλογος και καλείται να διδάξει τους μαθητές ενός ιδιωτικού σχολείου εν έτει 1959. Σ’ ένα σχολείο όπου ο συντηρητισμός ήταν μέρος της ταυτότητάς του, ο Keating επεδίωκε να διδάξει στους μαθητές πως η ποίηση, η λογοτεχνία, η τέχνη γενικότερα χρωστούν την ύπαρξή τους στη φιλοσοφία του «Carpe Diem». Τι σημαίνει αυτό; Πως μόνο αν ζούσαν τη ζωή τους στο έπακρο και φυσικά ακολουθώντας τα δικά τους όνειρα, κι όχι τις εκάστοτε φιλοδοξίες πατεράδων – κυρίως – και καθηγητών, θα γίνονταν αυτό που πολλοί αρέσκονται να λένε «ένας άνθρωπος σωστός για την κοινωνία».
Ο Williams κλήθηκε να παίξει το ρόλο ενός καθηγητή που, όπως κι ο ίδιος παραδέχθηκε, ήταν από εκείνους τους δασκάλους που θα ήθελε να έχει όταν πήγαινε εκείνος σχολείο. Κι ας το παραδεχθούμε: όταν βλέπεις έναν καθηγητή που προσεγγίζει με ανθρωπιά κι ενδιαφέρον τους μαθητές του, δε λες «εγώ γιατί, ρε μαμώτο, να μην έχω τέτοιους καθηγητές;». Ε, αυτό το συναίσθημα σου γεννά ο Robin Williams καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Θα ξεχάσω πώς σκέπασε τα μάτια του Ethan Hawke προκειμένου να βγάλει τους δικούς του στίχους για την αλήθεια και πώς ώθησε όλους τους μαθητές να ανεβούν στα θρανία τους για να δουν τον κόσμο από διαφορετική σκοπιά; Ή μήπως το πώς κατάφερε μέσω της πρωινής γυμναστικής να τους εμφυσήσει τη δυνατότητα της κατανόησης της λογοτεχνίας; Για να μη μιλήσω για την ανωτερότητά του όταν καταδείχθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος μετά και την αυτοκτονία του Robert Sean Leonard, μόνο και μόνο επειδή «τόλμησε» να πει στο μαθητή του να κάνει ό,τι του λέει η καρδιά του. Επειδή, όμως, η φράση «ότι έσπειρες θερίζεις» έχει και τη θετική της ερμηνεία… ο Keating έφυγε από το κολλέγιο νικητής όταν οι μαθητές του, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον καθηγητή που θα τον αντικαθιστούσε στο μάθημα, τον αποχαιρέτισαν έτσι:
Δεν ξέρω για άλλους, αλλά όταν άκουσα πως πέθανε ο Robin Williams, ένιωσα σα να έχασα ένα δάσκαλο που αγαπούσα πολύ… Τόσο πολύ τον είχα συνδυάσει με αυτόν το ρόλο. Γιατί όταν είδα πρώτη φορά την ταινία σε νεαρή ηλικία, όχι απλά με συγκίνησε, αλλά με έβαλε και σε σκέψεις. Και κάθε φορά που τον βλέπω να εμπνέει στην οθόνη τους μαθητές του, μου θυμίζει πως δεν πρέπει ποτέ να σταματήσω να σκέφτομαι και να λειτουργώ όπως μου «δίδαξε». Γι’ αυτό δε θα πάψω ποτέ να αναφέρομαι σ’ εκείνον ως «Captain»!
Εσάς ποιος από τους ρόλους του Robin Williams σας έχει «σφηνωθεί» περισσότερο στο μυαλό;
Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Πειρσσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ
