Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό αφιερώνω πολύ χρόνο στα emails και τα σχόλια που μου στέλνετε. Προσπαθώ να μπω μέσα στις ενδιαφέρουσες ιστορίες σας , να γίνω πρωταγωνίστρια τους και να «ψάξω» μέσα μου πως θα λειτουργούσα εγώ σε παρόμοιες καταστάσεις. Αν και στην προσωπική μου ζωή επικρατεί γαλήνη, δεν μου είναι τελικά δύσκολο να μπω η ίδια σε κάποιους ιδιαίτερους ρόλους, που άλλες γυναίκες δυστυχώς αντιμετωπίζουν στην κανονική τους ζωή. Όπως για παράδειγμα αυτόν της “προδομένης γυναίκας” , που διαβάζω αρκετά συχνά τώρα τελευταία και διαπιστώνω ότι η απιστία δεν έχει χρόνο , τόπο και εποχή. Θα έλεγα ότι είναι ένα τόσο παλιό θέμα όσο και ο άνθρωπος.
Πολλοί από τους ανθρώπους που έχουν νιώσει την απιστία από τον σύντροφο τους περιγράφουν αυτήν τη στιγμή ως τη χειρότερη της ζωής τους. Εξάλλου ο ερωτικός εναγκαλισμός με έναν ξένο άνθρωπο ξυπνάει συναισθήματα μοναδικής έντασης, οδηγεί στον κλονισμό της εμπιστοσύνης και φτάνει πολλά ζευγάρια στη διάλυση της σχέσης τους. Δεν έχει σημασία πόσο επιτυχημένη είσαι, πόσο όμορφη, πόσο δοτική στον άνθρωπο που πίστεψες και εμπιστεύτηκες να γίνει ο άνθρωπος σου. Γι αυτό δεν χρειάζεται να το παίρνουμε προσωπικά και να αναζητάμε μέσα μας αιτίες και τις αφορμές.
Η απιστία είναι ένα θέμα που αφορά στον άλλο. Ίσως τις δικές του αδυναμίες, τις δικές του ανασφάλειες και αντιλήψεις για το πως θέλει ή το πως έχει ανάγκη να βιώσει τη σχέση του με το άλλο φύλλο. Κάποιοι άνθρωποι για παράδειγμα απιστούν για επιβεβαίωση, κάποιοι άλλοι γιατί φοβούνται τη δέσμευση και άλλοι τη ρουτίνα και την επανάληψη των στιγμών που φέρνει η υπερβολική οικειότητα μια «κανονικής» σχέσης. Το θέμα είναι εάν γίνεται ένα ζευγάρι να αντέξει μια τέτοια δοκιμασία και πώς μπορεί κανείς να βρει τον τρόπο να συγχωρέσει την «προδοσία».
Όσο και να έχεις τη διάθεση να συγχωρέσεις μια τέτοιου είδους συμπεριφορά από τον άνθρωπο σου, πρέπει να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι πάντα μέσα σου θα σε βασανίζει ένα κενό και ένα χάσμα που δυστυχώς σπάνια γεφυρώνεται. Εάν με ρωτούσαν παλιότερα ίσως να απαντούσα «ναι φυσικά! αν υπάρχει αγάπη όλα διορθώνονται»!. ‘Όμως όσο περνούν τα χρόνια και εξοικειώνεται κανείς με το θέμα των ανθρώπινων σχέσεων, διαπιστώνει ότι όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης και σεβασμού. Όταν χάνεται η εμπιστοσύνη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Πότε θα το ξεχνάς, πότε θα το θυμάσαι, ζώντας διαρκώς μέσα στην αβεβαιότητα ,στον εκνευρισμό και στον πόνο.
Θα μου πείτε κάποιοι από εσάς «Μα δεν είναι σπουδαίο να συγχωρούμε κατά καιρούς και ειδικά εάν πρόκειται για έναν τόσο δικό μας και αγαπημένο άνθρωπο». Ναι φίλοι μου είναι πραγματικά πολύ σημαντικό να ανακαλύπτουμε μέσα μας τη δύναμη να συγχωρούμε και να διορθώνουμε τις προβληματικές καταστάσεις της ζωής μας. Υπάρχουν όμως και όρια.
Στην περίπτωση μιας απιστίας μια «συγνώμη» ίσως να λειτουργούσε σαν την αντιβίωση. ….για θυμηθείτε ….Ποτέ δεν είναι αρκετή μια δόση!
Χριστίνα
Υ.Γ. Μην διστάσετε να μου στείλετε τους προβληματισμούς σας στο [email protected]
