Το γεγονός ότι είσαι κάτοικος Αθήνας δε σημαίνει απαραιτήτως ότι είσαι και γέννημα θρέμμα της. Ε ναι λοιπόν, είμαι κι εγώ ένα απλό παιδί της επαρχίας που «ξέμεινε» στην πρωτεύουσα μετά τις σπουδές. Υπάρχουν κάποιες ανέσεις και κάποιες εικόνες που έχω λατρέψει σε αυτή την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Οι γοητευτικοί δρόμοι της Αθήνας κατά το σούρουπο, η δυνατότητα να διασκεδάσεις και να δεις κόσμο οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας είναι ίσως αυτά που λατρεύω περισσότερο εδώ.
Υπάρχουν, όμως, ακόμη κάποια πράγματα που πραγματικά αδυνατώ να συνηθίσω. Είναι η φασαρία; Είναι το καυσαέριο; Είναι που χρειάζεσαι ώρες ατέλειωτες για να φτάσεις στον προορισμό σου, παρόλο που πρακτικά δεν απέχει και πολύ από εκεί που ήδη βρίσκεσαι; Παρόλο που δεν μπορώ να εντοπίσω ακριβώς τι είναι, γνωρίζω καλά ότι με εμποδίζει να απολαύσω αυτή τη μαγευτική ιστορική πόλη.
Μια συνηθισμένη ημέρα στην Αθήνα για κάποιον που δεν οδηγεί είναι σκέτη ταλαιπωρία. Παραβλέπω το γεγονός ότι τις ημέρες των απεργιών των ΜΜΜ είσαι αναγκασμένος να χάσεις το μεροκάματό σου επειδή κάποιοι άλλοι το αποφάσισαν, και θα σταθώ στο γεγονός ότι πρέπει να αναμένεις και να υπομένεις στωικά όλα τα φανάρια της Κηφισίας, αγκαλιά με ένα σωρό άγνωστο –πλην όμως καταϊδρωμένο και καταταλαιπωρημένο – κόσμο, που πραγματικά δεν σε ενδιαφέρει να γνωρίσεις, αλλά αναγκάζεσαι λόγω της εγγύτητας των σωμάτων σας. Και να ‘ναι μοσχομυρωδάτα τα τελευταία, πάει κι έρχεται! Αν δεν είναι όμως βγαίνεις από το λεωφορείο πατημένος, με αναμαλλιασμένη coup και κουρελιασμένο νευρικό σύστημα, ενώ σε ακολουθεί για τα επόμενα τουλάχιστον 10’ μια απαίσια μυρωδιά από το πλήθος απ’ το οποίο κατάφερες επιτέλους να ξεφύγεις, χαρίζοντας απλόχερα στο πρόσωπό σου ένα μορφασμό αηδίας που σε κάνει αντιπαθή ακόμη και στα αδέσποτα.
Και έρχεται το Σάββατο και θες σαν άνθρωπος να βγεις για να ξεσκάσεις. Ψάχνεις, ψάχνεις τραπέζι σε ένα κουτούκι στου Ψυρρή, αλλά πού;! Τελικά βρίσκεις ένα καταχωνιασμένο και αναγκάζεσαι να περάσεις όλο το βράδυ αγκαλιά με το διπλανό τραπέζι, το οποίο αποτελείται πάντα από απογοητευμένους με την κοινωνία μεσήλικες που μιλούν για την κρίση και πίνουν στην υγειά της! Ναι, μιλάω ακριβώς για τη νύχτα που εσύ επέλεξες να βγεις για να περάσεις καλά και να ξεχάσεις τα προβλήματά σου, αλλά υπολόγιζες χωρίς τον ξενοδόχο, διότι η παρέα δίπλα θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή και το κατάλληλο μέρος για να εκφράσει την αντίθεσή της στην κυβερνητική πολιτική και μάλιστα σε ήχους του Άδωνη Γεωργιάδη!
Κάπως έτσι κυλάει η ζωή στην Αθήνα. Η δική μου ζωή στην Αθήνα. Έχει τις χαρές της, έχει τις αδυναμίες της, έχει όμως και μια γλύκα που με κρατά εδώ. Είναι αυτή η αίσθηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας που σου επιτρέπει να ζεις χωρίς να λογοδοτήσεις, να παρατηρήσεις τον κόσμο και τη ζωή και να βγάλεις τα συμπεράσματά σου…
