Το 1941 ο Orson Welles έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τον «Πολίτη Κέην», γεγονός γνωστό σε όλους τους κινηματογραφόφιλους.
Ελάχιστοι όμως, γνωρίζουν πως ο «Πολίτης Κέην» δεν ήταν η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Welles. Αντίθετα, αυτός ο χαρακτηρισμός αποδίδεται στο «Heart of Ages», μία διάρκειας οκτώ λεπτών παρωδίας μιας avant-garde αλληγορίας, την οποία ο έφηβος τότε Welles σκηνοθέτησε μαζί μ’ ένα φίλο του, το William Vance στο Σχολείο Αρρένων Todd στο Woodstock του Illinois. Αυτή η απόπειρα του 1934, στην οποία ο Welles φορά παλιομοδίτικο make – up που έρχεται σαν προπομπός του υπέργηρου «Πολίτη Κέην», διασώθηκε και μάλιστα μπορεί κάποιος να την παρακολουθήσει και στο Youtube .
Ο «Κέην», όμως, δεν ήταν ούτε η πρώτη επαγγελματική ενασχόληση του Welles με τον κινηματογράφο. Αυτή η στιγμή ήρθε τρία χρόνια πριν το ντεμπούτο του στο Hollywood, με τη μορφή ένος διάρκειας σαράντα λεπτών οπτικοακουστικού υλικού το οποίο αναμενόταν να προβληθεί μαζί με το «Too Much Johnson», την αναγέννηση μίας κωμωδίας του 1894 που ο Welles σκόπευε να ανεβάσει στο Broadway για τη σαιζόν του 1938 στο Mercury Theater.
Το cast του «Too Much Johnson» συμπεριλάμβανε αρκετά μέλη του θιάσου του Welles από το Mercury. Ήταν ο Joseph Cotton, η Arlene Francis, ο Howard Smith, ο Edgar Barrier, η Mary Wickes κι η τότε σύζυγος του Welles, Virginia Nicholson, η οποία εμφανίστηκε με το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο «Anna Stafford». Τη μουσική συνέθεσε ο Paul Bowles – ο οποίος αργότερα έγραψε το «The Sheltering Sky»). Μάλιστα λέγεται πως μία ανερχόμενη κωμικός ονόματι Judith Tuvim, η οποία αργότερα απέκτησε το όνομα Judy Holliday, ήταν μία ακόμη προσθήκη στο cast.
Για πολλά χρόνια το «Too Much Johnson» απασχολούσε τους μελετητές του έργου του Welles, το οποίο κατά τα φαινόμενα εκπροσωπούσε την πρώτη εμπειρία του Welles στη σύνθεση μίας ταινίας με προορισμό το ευρύ κοινό, με την υποστήριξη ενός cast επαγγελματιών και μία εξίσου έμπειρης ομάδας τεχνικών. Για πάνω από πενήντα χρόνια, όμως, ήταν άγνωστη η ύπαρξη έστω και μίας κόπιας.
Ο Welles στην ουσία δεν ολοκλήρωσε ποτέ την επεξεργασία του πλούσιου υλικού που γύρισε για το «Too Much Johnson» κι όταν η ταινία αποσύρθηκε έπειτα από μία καταστροφική παρουσίαση στο Stony Creek του Connecticut, το έβαλε στην άκρη και στη συνέχεια ξέχασε την ύπαρξή του. Μάλιστα εξαιτίας και μίας φωτιάς που ξέσπασε στην εξοχική κατοικία του Welles στην Ισπανία, οι ελπίδες για να βρεθεί μία κόπια εξανεμίστηκαν.
Μέχρι που η κόπια βρέθηκε σε μία αποθήκη στην παραθαλάσσια πόλη Porderone στη Βόρεια Ιταλία, όπου εδρεύει κι η οργάνωση Cinemazero, η οποία προβάλλει κλασσικές ταινίες κι ασχολείται με τις κρυφές πτυχές της ιστορίας του κινηματογράφου. Τα μέλη της Cinemazero, γνωρίζοντας την αξία του θησαυρού που βρήκαν, έστειλαν το υλικό στο George Eastman House στο Rochester, όπου παλιές ταινίες περνούν από επεξεργασία προκειμένου να προστατευθούν και να γίνουν κατάλληλες για προβολή. Η προσπάθεια αυτή γίνεται υπό την αιγίδα του National Film Preservation Foundation.
Τώρα το «Too Much Johnson» αναμένεται να προβληθεί στις 5 Οκτωβρίου στο Φεστιβάλ του Porderone, καθώς και στο George Eastman House στις 16 Οκτωβρίου. Μάλιστα αν εξασφαλιστεί και χρηματοδότηση, θα κυκλοφορήσει και μέσω Internet μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Η ιστορία του «Too Much Johnson» έχει ως εξής: ο Augustus Billings είναι ένας αθεράπευτος γυναικάς ο οποίος διατηρεί εξωσυζυγική σχέση παρουσιαζόμενος ως ο ιδιοκτήτης μίας φυτείας στην Κούβα ονόματι Johnson. Ο Johnson, όμως, για κακή τύχη του Billings είναι υπαρκτό πρόσωπο. Οπότε αντιλαμβάνεστε πως δεν αργούν καθόλου οι κωμικοτραγικές καταστάσεις!
Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στην πηγή μας εδώ:
Προσωπικό σχόλιο: Είναι γνωστό τοις πάσι πως η πραγματική αναγνώριση των καλλιτεχνών γίνεται – καλώς ή κακώς – μετά θάνατον. Νομίζω όμως, πως ανακαλύψεις όπως αυτή συμπληρώνουν μία πλούσια παρακαταθήκη στην ιστορία του σινεμά.
