Με αφορμή τη φετινή Ημέρα της Μητέρας ή Γιορτή της Μητέρας, θεωρώ ότι είναι ευκαιρία να δημοσιεύσω στο δικό μας site, το γράμμα που είχα γράψει πέρσι τέτοια περίοδο για το boommag της φίλης μου, Μυρτώς Κάζη και της υπέροχης ομάδας της… Γιατί δεν γιορτάζω μόνο σήμερα, δεν νιώθω την αγάπη του Παύλου για μένα μόνο σήμερα, και φυσικά δεν νιώθω περισσότερο “μαμά” σήμερα! Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Παύλος, πριν σχεδόν 10 χρόνια είμαι κάθε μέρα πάνω απ όλα “μαμά”, η δική του μαμά και αυτό δεν θα αλλάξει όσο ζούμε μαζί ή χώρια!
Τα τελευταία 5 χρόνια “μεγαλώνουμε” οι δύο μας, στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον, μας προσέχουμε! Συζητάμε όλο και περισσότερα πράγματα και τις τελευταίες 60 μέρες της καραντίνας, δεθήκαμε ακόμα πιο πολύ. (πόσο περισσότερο θα πείτε;) Έχουμε κοινές συνήθειες… όμως και κάποιες που απεχθανόμαστε ο ένας στον άλλον. Δεν ταιριάζουμε σε όλα, αλλά μας αποδεχόμαστε μέσα στην διαφορετικότητά μας.
“Μωρό μου αγαπημένο,
πριν λίγες μέρες συμπληρώσαμε 4 χρόνια που ζούμε οι δυο μας.
Θέλω να ξεκινήσω λέγοντάς σου ότι είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, ό,τι πολυτιμότερο έχω στην ζωή μου, το σπουδαιότερό μου δημιούργημα.
Κι η ευθύνη μου είναι να σε προστατέψω όπως μπορώ από αρνητικές εικόνες κι ιδέες που θα σε «σημαδέψουν», θα σε πληγώσουν κι αποκτήσεις απωθημένα…
Και κάθε μέρα επιβεβαιώνομαι γι αυτή την απόφαση. Βλέπω να γίνεσαι ένα παιδί ώριμο, υπεύθυνο, κοινωνικό, με ενδιαφέροντα και πολλά ερωτήματα για το τι συμβαίνει γύρω σου… καμιά φορά πιο «αδιάκριτο» απ όσο πρέπει, ίσως γιατί σου έχω πει να με ρωτάς για οτιδήποτε σε απασχολεί και σε προβληματίζει, προκειμένου να προλάβω τις λανθασμένες προσλαμβάνουσες!
Η καθημερινότητα μας δεν είναι πάντα εύκολη με την δουλειά που κάνω. Άστατα ωράρια.. κοινωνικές υποχρεώσεις. Όπου μπορώ σε παίρνω μαζί μου. Έχεις γίνει η “μασκότ” των Events. Έρχεσαι μαζί μου, συνήθως με ευχαρίστηση, προκειμένου να είμαστε μαζί, ακόμα κι αν για σένα σημαίνει ότι πρέπει να είσαι σοβαρός, συγκεντρωμένος και προσεκτικός. Αλλά όπως λέμε πάντα φεύγοντας «τουλάχιστον ήμασταν μαζί!»
Και στις ελεύθερες ώρες μας, προσπαθούμε να περνάμε όσο γίνεται περισσότερο χρόνο μαζί, ουσιαστικό ή μη, να πηγαίνουμε σινεμά, στα πάρτι σου, να οργανώνουμε play dates, να έχεις την κοινωνική σου ζωή.. να αποκτούμε μαζί καινούργιες εμπειρίες, να διευρύνονται οι ορίζοντες μας. Γιατί, πολύ απλά, κάποια πράγματα είναι σα να τα βλέπω πρώτη φορά,μέσα από τη δική σου ματιά. Όπως πχ. στο πρώτο σου ταξίδι στο εξωτερικό, στο Βερολίνο, παρόλο που έχω ζήσει εκεί ή στην αγαπημένη μου πόλη στο Παρίσι. Αν θυμάσαι σου είπα προ ημερών ότι μια από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν ήμασταν στο μουσείο του Λούβρου και σου έδειχνα τη Νίκη της Σαμοθράκης, συνειδητοποίησα ότι ήμασταν οι 2 μας και ήμασταν τυχεροί που είχαμε ο ένας τον άλλον και είχα την ευκαιρία να σου δείξω τα αγαπημένα μου μέρη από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ένιωσα για άλλη μια φορά ποσό τυχερή είμαι που σε έχω στην ζωή μου…
Έχουμε τη δυνατότητα να φτιάχνουμε εμείς την καθημερινότητα μας, τους κανόνες μας και τους ρυθμούς μας!”
(Το γράμμα με την αντίστοιχη φωτογράφιση, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ)
Να αγαπάτε τις μαμάδες σας (και τους μπαμπάδες σας)! Ακόμα κι αν θεωρείτε ότι έχουν κάνει λάθη, είναι απολύτως φυσιολογικό. Κι εμείς κάνουμε λάθη ως γονείς.
Τέλεια μαμά, τέλειος μπαμπάς και τέλειο παιδί δεν υπάρχει…
Αγάπη κι υπομονή!
Σας φιλώ,
