Ο σιδηροδρομικός σταθμός είναι το ιδανικό μέρος για τους χαιρετισμούς και τους αποχαιρετισμούς. Οι σταθμοί των λεωφορείων είναι πολύ συνηθισμένοι, το ίδιο ξεπερασμένο είναι να δείχνεις κάποιον να αγκαλιάζεται μπροστά σε ένα αυτοκίνητο. Το αεροδρόμιο έχει μία πολύ κουραστική διαδικασία μέχρι να επιβιβαστείς και είναι απρόσωπο. Ενώ στο τρένο το ισχυρό θηρίο της μηχανής είναι μπροστά σου, ακούς τον ήχο, το βλέπεις να φεύγει, να απομακρύνεται από τον σταθμό, μπορείς να ακουμπήσεις το τζάμι, να κοιτάς τον άλλο στα μάτια μέχρι να ξεκινήσει η μηχανή και να χαθεί στο βάθος. Μπορείς να το παρακολουθείς να ξεμακραίνει, μέχρι τη στιγμή που οι γραμμές θα ισιώσουν και θα εξαφανιστεί στην στροφή. Ακούς το κλακ- κλακ του οχήματος και το ισχυρό «τσίριγμά» του όταν το τρένο επιβραδύνει.
Οι τελευταίες στιγμές της αναμονής αρχίζουν και τα μάτια επικεντρώνονται στην πλατφόρμα, ψάχνοντας τους αγαπημένους που λαχταράνε να δουν. Το τρένο επιβραδύνει και επιβραδύνει και αρχίζουν οι επιβάτες να στριμώχνονται για να κατέβουν και να αγκαλιάσουν εκείνους που τους περιμένουν, αφήνοντας εκείνους που έμειναν στον προηγούμενο σταθμό. Τώρα βλέπουν αλλά πρόσωπα που χαμογελάνε από την άλλη πλευρά του χάσματος, περιμένοντας, μέσα στην ένταση μεταξύ απουσίας και παρουσίας.
Έχει γοητεία το τρένο, οι σταθμοί του τα μέρη που είναι χτισμένοι, ο τρόπος που είναι φτιαγμένοι, ακόμα και η καθυστέρηση τους αν και εκνευριστική, είναι κλασσική, αναμενομένη και ιδιαίτερη. Υπάρχει και μεγάλη μια αναμονή στα τραίνα, δέκα δευτερόλεπτα, ακόμη και είκοσι, σχεδόν ένα λεπτό, μεταξύ της παύσεως της ατμομηχανής και του πράσινου φωτός που σας λέει ότι μπορείτε να πατήσετε το κουμπί και να ανοίξετε. Ακόμα και από αρχιτεκτονικής άποψης, οι σταθμοί έχουν κάτι το επιβλητικό…ίσως για να μεγιστοποιηθεί το συναισθηματικό δράμα της επιστροφής από μακριά, και δεν θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερα. Γιατί ακόμα και ο τρόπος που βγαίνουν οι επιβάτες μέσα από τα βαγόνια έχει κάτι το μυστηριώδες. Δεν υπάρχει κανείς και… αναρωτιέσαι, αναρωτιέσαι και τότε ξαφνικά, ναι, είναι εκεί.
Η οικογένεια χαιρετά τον πρωτότοκο γιος της, την όμορφη κόρη της, βλέπει ένα ρεύμα από περίεργα πρόσωπα που ρέουν προς το μέρος τους, μια απελευθέρωση από ένα φράγμα ανθρώπων που δεν σημαίνουν τίποτα για αυτούς, που τους μπλοκάρουν το δρόμο. Εν τω μεταξύ, άλλες αμαξοστοιχίες που φθάνουν και αναχωρούν.
Σε ένα χώρο με πλατφόρμες, όπου οικογένειες, εραστές, φίλοι αγαπιούνται , ενώνονται ή χωρίζονται ξανά. Ο σταθμός του τρένου είναι το σκηνικό συνοδεύει τα τελευταία ή πρώτα ταραχώδη δευτερόλεπτα, ανάμεσα σε αγαπημένους, και σε αγνώστους. Αν είσαστε κάποια στιγμή μόνοι σας σε έναν σταθμό τρένου, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να παρατηρήσετε γύρω σας, να παρακολουθήσετε, αξίζει είναι μία μοναδική, υπέροχη ιστορία. Να ξέρετε ότι κάπου εκεί σίγουρα υπάρχει κάποιος που παρατηρεί και εσάς και αναρωτιέται για τη δική σας ιστορία και ποιόν θα συναντήσετε στον σταθμό που θα κατεβείτε.
