Μα φυσικά και υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που λατρεύουν τη γυμναστική. Που τη θεωρούν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους. Πόσες φορές δεν έχετε δει, πηγαίνοντας στη δουλειά σας το πρωί, κόσμο να τρέχει, φορώντας την πλήρη αθλητική του αμφίεση, και έχετε αναρωτηθεί πως τα καταφέρνουν. Πως μπορούν και βρίσκουν τέτοια ενέργεια το πρωί για να το κάνουν. Και βαθιά μέσα σας, ζηλεύετε λιγάκι, που το δικό σας morning routine, περιλαμβάνει καφέ και κανένα μπισκότο, και στην καλύτερη περίπτωση να κατέβετε με τις σκάλες γιατί βιάζεστε. Σκεφτήκαμε λοιπόν να δοκιμάσουμε την πρωινή εκγύμναση για εφτά συνεχόμενες ημέρες. Μια γεμάτη εβδομάδα δηλαδή. Και να καταγράψουμε επακριβώς τα όσα νιώσαμε. Η διαδικασία που ακολουθήσαμε ήταν η ίδια όλη την εβδομάδα, με κάποια μικροπαραλλαγή στις ασκήσεις, για να κρατάμε ζωντανό το ενδιαφέρον μας. Γρήγορο περπάτημα για μισή ώρα, επιστροφή στο σπίτι και ασκήσεις στο στρώμα για ενδυνάμωση όλου του κορμού.
Ημέρα 1η: Η ενέργεια και η αποφασιστικότητα του να βγάλουμε εις πέρας την αποστολή μας, κυριαρχεί στο μυαλό μας. Η ημέρα, άφησε πίσω της, φοβερή όρεξη να αδράξουμε την ημέρα.
Ημέρα 2η: Το πιάσιμο βρίσκεται σε άλλα επίπεδα, αλλά παρ’όλα αυτά συνεχίζουμε με τον ίδιο ρυθμό. Στο τέλος της άσκησης η εξάντληση, δεν περιγράφει την κατάστασή μας.
Ημέρα 3η: Ο πόνος συνεχίζεται, και το σώμα μας αντιδράει ουσιαστικά, στην καταπόνηση που βιώνει, αν σκεφτεί κανείς την πλήρη αδράνεια που είχε όλο το προηγούμενο διάστημα. Είμαστε πολύ κοντά, στο να εγκαταλείψουμε το project και να αποδεχθούμε την ήττα μας.
Ημέρα 4η: Το σώμα μας πλέον, αναζητάει την γυμναστική. Οι ασκήσεις βγαίνουν σχεδόν ομαλά,, φυσικά και σχεδόν αβίαστα, οπότε και αποφασίζουμε να ανεβάσουμε λίγο τον πήχη δυσκολίας τους. Παρ’όλα αυτά, όλα εξελίσσονται άψογα και στο τέλος καταλήγουμε με την ίδια ενεργητικότητα που είχαμε την πρώτη ημέρα.
Ημέρα 5η: Δυσκολεύουμε τις ασκήσεις ακόμα περισσότερο και συνεχίζουμε αμείωτα. Το πιάσιμο εξακολουθεί να υπάρχει αλλά για κάποιο λόγο, δείχνει να μας χαροποιεί και όχι να μας κρατάει πίσω.
Ημέρα 6η: Κανένας πόνος, καμιά κούραση, κανένας δισταγμός. Η όλη διαδικασία, μας δίνει τρομερή όρεξη για τη ζωή γενικότερα.
Ημέρα 7η: Όλα πάνε κατά γράμμα, και τα πιασίματα έχουν φύγει ανεπιστρεπτί. Το σώμα μας, έχει εξοικειωθεί πλήρως με τη ρουτίνα του, και η ημέρα φαίνεται να έχει περισσότερες από 24 ώρες.
Για να είμαστε ειλικρινείς φυσικά, το συγκεκριμένο πείραμα, έγινε περισσότερο για να δοκιμάσουμε τις δικές μας αντοχές. Και φυσικά δεν θα υπάρξει η τόσο έντονη συνέχιση αυτού. Αυτό που οφείλουμε να θυμόμαστε όμως, είναι πως το σώμα μας πρέπει να το αγαπάμε και να το φροντίζουμε. Πως η γυμναστική, ακόμα και αν δεν είναι μέρος του DNA μας, αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Και πως το μυστικό βρίσκεται, σε εκείνο ακριβώς το σημείο που θέλετε να τα παρατήσετε. Συνεχίστε, έστω και με λιγότερη ένταση. Έστω και όχι καθημερινά.
Κείμενο: Εύη Τσανάκα
