Νομίζω ότι η πρώτη ταινία που είδα από τον Baz Luhrmann ήταν το «Romeo and Juliet», στο οποίο πρωταγωνιστούσε πάλι ο Leonardo Di Caprio. Ήταν μία ταινία που πραγματικά αγάπησα και με έκανε να λατρέψω τον Leo. Ίσως είχε να κάνει και η ηλικία αλλά μετά από αυτήν, έπαθα μία εμμονή με τον Σαίξπηρ και το soundtrack της είχε γίνει μόνιμός «κάτοικος» στο cd player για καιρό. Φέτος ο ίδιος σκηνοθέτης με τον ίδιο πρωταγωνιστή για ακόμα μία φορά,+ μου δημιούργησαν μία νέα εμμονή-αγάπη.
Η ταινία έχει το θετικό ότι είναι πολύ κοντά στο βιβλίο, γεγονός εξαιρετικό αν το έχεις ήδη διαβάσει. Γιατί δεν υπάρχει η κλασσική απογοήτευση, όπως κάθε φορά που ένα λογοτεχνικό αριστούργημα μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη… Η σκηνοθεσία έχει κάτι που σε τραβάει να μείνεις προσηλωμένος και τις δυο ώρες και κάτι, ακόμα και αν δεν έχεις ιδέα σχετικά με την ιστορία,. Είναι το ταλέντο του Baz Luhrmann να αφηγείται την ιστορία μέσα από μία τελείως δική του «ματιά». Το ύφος του είναι τόσο ξεχωριστό και μοναδικό που πραγματικά ξεχωρίζει , σε μαγεύει και σε κατακλύζει με τον δικό του τρόπο, βάζοντάς σε στον δικό του κόσμο.
Είναι μία πολύ «φωτεινή» ταινία ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της. Έχει ένταση, πάθος και είναι μέσα στην εποχή της, τόσο, όσο χρειάζεται. Αν και η μουσική δεν είναι του 1920, τελικά αυτό δείχνει να μην σε πειράζει καθόλου, εξάλλου “Little party, never killed, nobody”. Κάπως έτσι και το soundtrack της ταινίας αρχίζει να γίνεται «ανάγκη» να το ακούς πολύ πριν και ακόμα περισσότερο μετά την προβολή.
Όμως εκείνο που προσωπικά αγάπησα πιο πολύ από όλα ήταν οι ερμηνείες του Leonardo Di Caprio και του Tobey Maguire. Για τον Di Caprio τα λόγια είναι μάλλον περιττά! Σε κάθε ταινία είναι ακόμα καλύτερος από την προηγούμενη, αν αυτό είναι δυνατό. Είναι ακόμα πιο ώριμος ως ηθοποιός και αυτό είναι κάτι που φαίνεται, όχι μόνο στον τρόπο που παίζει αλλά ακόμα και στο βλέμμα του. Το επιπλέον θετικό για όλες τις γυναίκες που τον αγαπάμε, είναι ότι γίνεται ακόμα και πιο όμορφος. Σε ότι αφορά στον Tobey Maguire, ήταν πραγματικά μία ευχάριστη έκπληξη να τον βλέπεις να παίζει και μάλιστα καλά τον ρόλο του Nick, του αφηγητή και φίλο του Gatsby, σε μία ταινία αρκετά διαφορετική από ότι τον έχουμε συνηθίσει…
Η Daizy -της Carey Mulligan– ήταν ακριβώς αυτό που περίμενες, αλλά δεν πρόκειται να πω πιο πολλά γιατί αν δεν γνωρίζετε την ιστορία θα είναι κρίμα να αποκαλύψω την άποψη μου για ερμηνεία της ηθοποιού, σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα της στην ταινία. Το μόνο που μπορώ να πω, με μεγάλη άνεση , είναι ότι ο ρόλος της ταιριάζει «γάντι» .
Τέλος, η ταινία αποτελεί μία πανδαισία σκηνικών και κουστουμιών που δεν πρόκειται να σας απογοητεύσουν ούτε στιγμή, αντίθετα θα σας κάνουν να θέλετε αυτόματα να μεταφερθείτε στην εποχή και στον κόσμο που διαδραματίζεται το έργο. Το σπίτι του Gatsby είναι ένας παράδεισος, που θέλεις να τον ζήσεις για πάντα, και οι ντουλάπες των γυναικών της εποχής είναι ιδανικές αν θέλεις να ντύνεσαι και να νιώθεις ότι ανήκεις σε ένα παραμύθι.
Σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που η ταινία δεν θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους και ίσως να μην τους αρέσει καθόλου. Για μένα, όμως, είναι μία ταινία που αξίζει να δείτε και που σίγουρα θα γίνει κλασσική, όπως ήταν και η προηγούμενη με τον Robert Redford στον ρόλο του “The Great Gatsby”, το 1974.
