Αν έπεφτε η ερώτηση τι είναι το ελάχιστο για να ανοίξει ένα σπίτι και τι θα έκανε ένα παιδί χαρούμενο, θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη: Ένα τραπέζι στην κουζίνα και μερικές καρέκλες γύρω του… Και αυτό γιατί θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που διαμόρφωσα χαρακτήρα και «δημιούργησα» αξίες γύρω από ένα τραπέζι φαγητού, βλέποντας τους δικούς μου να μαγειρεύουν και στη συνέχεια τρώγοντας και συζητώντας. Στο σπίτι αποκτάς τις συνήθειες εκείνες που σε ακολουθούν στη μετέπειτα ζωή σου, μαθαίνεις να τρως τα πάντα αρκεί να είναι καλομαγειρεμένα, να σέβεσαι και να μην θεωρείς την τροφή δεδομένη και να υπακούς στους κανόνες του τραπεζιού.
Πόσο ωραία έχω περάσει γύρω από ένα τραπέζι με φαγάκι σπιτικό, καλομαγειρεμένο. Και όχι μόνο στο δικό μου σπίτι, αλλά και στα σπίτι εκείνων που μου έκαναν την τιμή να με καλέσουν να καθίσω στο δικό τους τραπέζι, μπήκαν στον κόπο να μαγειρέψουν, με μύησαν στη δική τους οικογενειακή τελετουργία κάνοντάς με συμμέτοχο των πιο προσωπικών τους στιγμών.
Κάνοντας λοιπόν έναν απολογισμό ύστερα από αρκετά χρόνια μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα δρώμενα, γύρω από το οικιακό τραπέζι, ήταν τα συναρπαστικότερα.
Σε όλους αυτούς τους «οικιακούς» μάγειρες που ανακατεύουν τις κατσαρόλες με την καρδιά τους και σερβίρουν το φαγητό με την ψυχή τους…
Περισσότερες πληροφορίες για τον Δημήτρη Βούλτσο, πατήστε εδώ
