Τραπέζι με λευκό λινό τραπεζομάντηλο. Πιάτα λευκά χωρίς σχέδια για να αναδεικνύουν μέσα από την αντίθεση τη χρωματική ομορφιά του φαγητού. Μαχαιροπίρουνα ίσια, ελαφρά. Κανάτα διάφανη και ποτήρια άχρωμα για το κρασί, να το διαπερνά το φως. Ατμόσφαιρα ζεστή, φωνές και γέλια.
Το μεσημέρι μυρίζει πατάτες γιαχνί. Όμορφες, κομμένες κυδωνάτες. Γιαχνισμένες, με λίγο ξερό κρεμμύδι και απειροελάχιστο σκόρδο, σε εξαιρετικό ελαιόλαδο.. Κοκκινισμένες με ελαφρύ χυμό ντομάτας, αρτυμένες με χοντρό αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.
Πατάτες γιαχνί, σερβιρισμένες με προσοχή στο πιάτο, αχνίζουσες. Ένα έδεσμα φθηνό, εμπλουτισμένο με τη φροντίδα που εμπνέει η αγάπη. Και δίπλα τους φέτα βαρελίσια, ελιές Θάσου και προζυμένιο ψωμί. Ένα γεύμα χωρίς πολλά έξοδα, γεμάτο αρώματα, υφές και νοσταλγία.
Και μη θεωρήσει κανένας υπερβολή την προτίμηση, αν όχι την επιστροφή, σε χαμηλού κόστους εδέσματα. Η ένωση πωλητών εντοσθίων στη Γαλλία-αρπάζοντας την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης- οργάνωσε σεμινάρια με συνταγές εντοσθίων από διάσημα εστιατόρια και ίσως οι Γάλλοι θυμήθηκαν ότι δεν έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που τα μπιστρό σερβίριζαν ως πιάτο ημέρας νεφρά με σάλτσα από κρασί Μαδέρα και μοσχαρίσια σιγοβρασμένη καρδιά με καρότα και πορτοκάλι. ‘Όπως και στα δικά μας εστιατόρια τα ριγανάτα εντόσθια και ο κοκκινιστός αρνίσιος πατσάς ήταν αγαπημένα πιάτα.
Και δεν είναι μόνο οι πατάτες γιαχνί και τα εντόσθια για τις δύσκολες μέρες της κρίσης που θα μας απομακρύνουν από το μενταγιόν ελαφιού και την ξιπασιά μας… Είναι όλος ο πλούτος της ελληνικής κουζίνας των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Που τον ξεχάσαμε και κυνηγήσαμε την εξεζητημένη fake πολυτέλεια και συμπιέσαμε τη ζωή μας. Και χάσαμε αυτό το λίγο της ήρεμης απόλαυσης που προσφέρει ένα πιάτο πατάτες γιαχνί με πρόσωπα δικά μας και το χρόνο να κυλάει αργά, ανθρώπινα.
