Οι γάμοι με διάρκεια είναι πλέον ένα φαινόμενο που κερδίζει τον θαυμασμό στην σημερινή εποχή και μέχρι σήμερα είχαμε διαβάσει πολλές αναλύσεις σχετικά με τα κλειδιά της επιτυχίας. Οι περισσότερες έρευνες αναφέρουν ότι η επιλογή συζύγου στηρίζεται στην αμοιβαία κατανόηση και σεβασμό, την καλή ερωτική χημεία, στο κοινό μορφωτικό και κοινωνικό υπόβαθρο και φυσικά στην τεράστια σημασία των αμοιβαίων συμβιβασμών μέσα στα πλαίσια της σχέσης. Αυτό που όμως δεν είχαμε ξανακούσει ως εξήγηση ήταν… ο καλός γονιδιακός συνδυασμός!
Πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Αμερική σε έναν μεγάλο αριθμό παντρεμένων ζευγαριών που έχουν περάσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή τους μαζί καταλήγει στο εντυπωσιακό συμπέρασμα ότι οι σύζυγοι παρουσιάζουν μεγαλύτερες γενετικές ομοιότητες μεταξύ τους παρά με άλλα άτομα του περιβάλλοντός τους ή μη. Στην μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο έγκυρο ιατρικό περιοδικό PNAS, μια ομάδα κοινωνιολόγων και συμπεριφορικών επιστημόνων ερεύνησε την στατιστική πιθανότητα του γάμου ενός ατόμου με ένα άλλο άτομο παρόμοιου γενοτύπου.
«Είναι γνωστό και εδραιωμένο επιστημονικά και κοινωνικά ότι τα άτομα μοιάζουν με τους συζύγους τους περισσότερο από ότι μοιάζουν με άλλα τυχαία άτομα αναφορικά με κάποια σημαντικά προσωπικά χαρακτηριστικά όπως το μορφωτικό επίπεδο», γράφει ο επικεφαλής της έρευνας Benjamin Domingue, ερευνητής συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο του Colorado, Boulder. «Η γενετική ομοιότητα ή η έλλειψη αυτής μεταξύ των συζύγων είναι πολύ λιγότερο γνωστή», συμπληρώνει.
Οι ερευνητές στήριξαν το συμπέρασμά τους σε μια έρευνα που έγινε μεταξύ 9.429 ατόμων κατά την έρευνα περί Υγείας και Σύνταξης που πραγματοποιείται αυτό το διάστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το δείγμα περιελάμβανε 825 ζευγάρια που γεννήθηκαν όλα μεταξύ 1920 και 1970. Η έρευνα επίσης περιελάμβανε τη σύγκριση 1,7 εκατομμυρίων νουκλεοτιδικών πολυμορφισμών – το σημείο στο οποίο διαφέρει μια αλληλουχία DNA μεταξύ των ατόμων.
Η έρευνα καταλήγει ότι ενώ διαπιστώθηκε πως τα παντρεμένα ζευγάρια παρουσιάζουν μεγαλύτερες γενετικές ομοιότητες σε σύγκριση με τα τυχαία ενωμένα ζεύγη ατόμων στον ίδιο πληθυσμό, η ομοιότητα αυτή ήταν σημαντική αν και αντιστοιχούσε στο 1/3 του μεγέθους της μορφωτικής ομοιότητας.
«Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται εδώ αποτελούν ένα πρώτο βήμα στην κατανόηση των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι μπορεί να ενώνουν τις ζωές τους με βάση τα γονίδια», συμπληρώνουν οι ερευνητές.
