Στην αρχή οι διαφημίσεις για την «Οικογένεια Κλικλίκου» μου φαινόντουσαν διασκεδαστικές, είχε κάτι το αστείο το όνομα. Έπειτα όταν άρχισαν να πυκνώνουν, άρχισαν και να με εκνευρίζουν. Ήταν βεβαία και αυτό το χαρακτηριστικό του ψηφιακού σήματος στο τέλος που βοηθούσε ακόμη περισσότερο, και το γεγονός ότι θα μπούμε στην ψηφιακή εποχή.
Δεν θέλω ψηφιακή αγαπητέ, θέλω αυτή στη όποια μεγάλωσα, πες με και οπισθοδρομική, δεν με απασχολεί. Είναι κακό που δεν θέλω σήμα «καμπάνα» – το προτιμώ σε παντελόνι το Ντιν Νταν τι να κάνουμε. Εντάξει δεν είπα ότι τα χιονάκια στην οθόνη είναι ό,τι καλύτερο άλλα, τώρα σας έπιασε ο πόνος; Εξάλλου δεν είναι αυτός ο πραγματικός λόγος για τον οποίο αποκτήσαμε το ψηφιακό σήμα. Αλλά η βασική μου απορία είναι άλλη… γιατί να μην έχω την επιλογή να διαλέξω ανάμεσα στο αναλογικό και στο ψηφιακό, όπως έχει γίνει σε όλες τις υπόλοιπες χώρες; Μου απαντάτε παρακαλώ.
Δεν είμαι φανατική της τηλεόρασης για να ακριβολογώ, από τότε που πέρασε η εποχή που έβλεπα παιδικά κάθε σαββατοκύριακο και πήγαινα σχολείο, μάλιστα, νομίζω ότι είναι μετρημένα αυτά που παρακολουθούσα στην τηλεόραση. Ειδικά την τελευταία δεκαετία οι στιγμές που έβλεπα τηλεόραση και όχι DVD είχαν περιοριστεί σε κάποιες στιγμές που παρακολουθούσα ειδήσεις. Κι αυτό πιο πολύ για να δω τι λένε και όχι για τα νέα… Δεν τις λες πλέον ειδήσεις αυτές, η χαρά της νοικοκυράς που βγαίνει στο παράθυρο να τινάξει να χάλια και να πει τα κουτσομπολιά της γειτονιάς έχουν καταντήσει!
Μου άρεσε πολύ να παρακολουθώ αγώνες φορμούλα 1, τις ατελείωτες επαναλήψεις από «Τα Φιλαράκια», τα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου, του Σωτήρη Δανέζη, τις εκπομπές του Κώστα Βαξεβάνη.
Αλλά το καλύτερο με την τηλεόραση ήταν όταν είχα να κάνω πράγματα και δεν είχα όρεξη να βάλω μουσική, οπότε -επειδή δεν μπορώ καθόλου την σιωπή- έβρισκα το λιγότερο χάλια πρόγραμμα και την άφηνα να ακούγεται από το βάθος. Από την ήμερα όμως που κόπηκε το σήμα από τον Υμηττό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι δύο τηλεοράσεις του σπιτιού δεν έχουν κανένα νόημα, αν δεν έχεις σκοπό να βάλεις DVD.
Το να μην αγοράσουμε ψηφιακό δεκτή ήταν εντελώς επιλογή. Ειδικά όταν είδα τον χαμό που συνέβη τις μέρες που θα κοβόταν το αναλογικό σήμα, πραγματικά ένιωσα ένα αίσθημα μεγάλης αηδίας για την τηλεόραση και μια μεγάλη ανακούφιση που πλέον όλα αυτά τα άχρηστα σκουπίδια ούτε καν τυχαία δεν θα ξαναμολύνουν την αισθητική μου.
Από δω και πέρα κάθε φόρα που θέλω να δω κάτι, ό, τι και αν είναι αυτό είναι επιλογή μου. Είτε είναι καλό είτε όχι, τον μόνο που έχω να κατηγορήσω είναι τον εαυτό μου! Θα μου πεις και πριν το ίδιο ήταν, αν ήθελες άλλαζες κανάλι. Όχι ακριβώς… Έχετε δει τι παίζει η τηλεόραση, ειδικά το βράδυ; Αν θέλεις να δεις οπωσδήποτε κάτι σε αυτό το «χαζοκούτι», όπως έλεγε και η γιαγιά μου, δεν έχεις επιλογή από το πέσεις από τη χαρά της υποκουλτούρας στον απόλυτο ξεπεσμό του ανθρώπινης νοημοσύνης.
Είναι πραγματικά τόσο λίγα αυτά που μπορείς να παρακολουθήσεις, και (ώ τι σύμπτωση!) οι ώρες προβολής τους είναι μετά τα μεσάνυχτα, σαν να το κάνουν επίτηδες.
Με χαρά μου έχω να σας αναφέρω ότι όλο και πιο πολλοί εκεί έξω είναι εκείνοι που δεν έχουν μπει στη διαδικασία να αγοράσουν, ψηφιακό δέκτη και μάλιστα οι πιο πολλοί από αυτούς, κυρίως γιατί θεωρούν και μεγάλη κοροϊδία να δώσουν χρήματα για να τον πάρουν.
Προσωπικά έχω να δηλώσω ότι το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει, χωρίς την τηλεόραση, είναι ότι το σπίτι έχει μεγαλύτερη ησυχία και που έμαθα να εκτιμώ πιο πολύ και το DVD. Πλέον βλέπω πιο συχνά τις αγαπημένες μου ταινίες. Είναι πολύ πιο όμορφο τελικά να κάνεις δουλειές και στο βάθος να τραγουδά η ‘Οντρει από το «Funny Face», αντί να ακούγεται η σπαστική φωνή μιας χιλιοπαιγμένης τηλεοπτικής σειράς.
