Πώς γίνεται όλοι να είμαστε τόσο διαφορετικοί και όμως όλοι τόσο ίδιοι ως προς τα όνειρα για τη ζωή μας; Μα είμαι από τους πρώτους που υπερασπίζομαι πάντα το αξίωμα της διαφορετικότητας αλλά καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα! Πόσο μεγάλη είναι η δύναμη των κοινωνικών επιταγών και της ‘‘κανονικότητας’’ της ζωής μας…
Θα μου πείτε με χτύπησε τέλη Αυγούστου η ζέστη κατακέφαλα αλλά αν το δούμε μέσα από παραδείγματα θα συμφωνήσετε μαζί μου. Αρχικά, υπήρχε το γνωστό σε όλους American Dream, το αμερικάνικο όνειρο με τη μονοκατοικία (αγορασμένη με δάνειο-αφού έχει αποπληρωθεί το φοιτητικό δάνειο σπουδών), με τον τεράστιο κήπο, το πάρκινγκ για το αμάξι, δύο παιδιά και ένα μεγάλο λαμπραντόρ που θα έτρεχε ανέμελο μαζί με τα παιδιά στο κυριακάτικο μπάρμπεκιου.
Σας φαίνεται μακρινό; Ωραία, το φέρνω πιο κοντά μας. Ποιο είναι το όνειρο του Έλληνα για δεκαετίες; Να τελειώσει το σχολείο, να πάει στο πανεπιστήμιο (καλό είναι να γίνει γιατρός, δικηγόρος ή πολιτικός μηχανικός που έχουν μέλλον και κύρος), να τελειώσει τις σπουδές του και μετά να βρει μία καλή δουλειά στο δημόσιο γιατί μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός σταθερός. Φυσικά ακόμη καλύτερο θα ήταν το έτερον ήμισυ να είναι επίσης δημόσιος υπάλληλος να υπάρχει σταθερότητα, ώστε μόλις η κόρη βγει νυφούλα από το σπίτι να μετακομίσουν στο ένα τετράγωνο μακριά σπιτάκι τους, με το αμαξάκι τους, τα 2 παιδάκια τους και να είναι κοντά ώστε να περνάμε όλοι μαζί όμορφα τις αργίες, γιορτές και τα ρεπό μέχρι οι γηραιότεροι να αποχαιρετήσουν το μάταιο τούτο κόσμο.
Φτάσαμε στο οικείο; Ωραία… Και έρχομαι να αναρωτηθώ: πού πήγε η δημιουργικότητα, η προσωπικότητα, η διαφορετικότητα; [quote_right]Κυνηγήστε και ένα όνειρο που ανήκει μόνο σε εσάς, που εκφράζει τον εαυτό σας, χωρίς να ακούσετε τη γνώμη των πολλών. [/quote_right]Αν σας προλαβαίνω την ώρα που θα επιλέξετε τις σπουδές σας, σκεφτείτε τι είναι αυτό που σας αρέσει περισσότερο και όχι τι επάγγελμα κάνει ο πατέρας σας, αν ήδη έχετε κάνει όλα τα σημαντικά που αναφέρθηκαν παραπάνω ξεθάψτε ένα απραγματοποίητο δικό σας όνειρο, όπως ένα ταξίδι σε μία περίεργη χώρα, ένα κούρεμα που δεν τολμάτε να κάνετε ή ένα τατουάζ που πάντα σας εξέφραζε απλά δεν μπορούσατε να κάνετε γιατί κατά πως έλεγε η μητέρα : ‘‘τατουάζ έχουν οι τοξικομανείς και οι φυλακισμένοι’’.
Όπως άλλωστε έλεγε ο Erikson, ο άνθρωπος αναπτύσσεται μέχρι το τέλος της ζωής του και κάπου εκεί στην τρίτη ηλικία είναι που αναλογίζεται αυτά που έκανε και δεν έκανε. Μην αφήσετε εκείνη τη στιγμή τη πλάστιγγα να γείρει προς αυτά που θα θέλατε και δεν έχετε κάνει.
