Δυστυχώς ή ευτυχώς, η μόδα δεν περιορίζεται είναι μια άυλη, αφηρημένη έννοια και βρίσκεται παντού. Για πολλούς είναι δείκτης, της προσωπικότητας, του γούστου, της κοινωνικής τάξης αλλά και της οικονομικής άνεσης του καθενός.
Η μόδα δεν έχει ηλικία, είναι έντονη και σε χώρους όπως το σχολείο, μεταξύ των νέων, που αποτελούν πηγή ανεξάντλητης αναζήτησης νέων τάσεων και στυλ.
Οι νέοι, σήμερα, φέρνουν στα σχολεία τη δική τους μόδα, η οποία διαμορφώνεται από την οικονομική κατάσταση της κάθε περιοχής, τις κυρίαρχες αισθητικές τάσεις αλλά και τις ιδεολογικές κατευθύνσεις που επικρατούν.
Οι πιο παλιοί θα θυμούνται ότι κάποτε ήταν η ποδιά το κατεξοχήν υποχρεωτικό ρούχο για τις νεαρές έφηβες, σε μπλε συνήθως χρώμα, ενώ τα αγόρια ντύνονταν με καθωσπρέπει παντελονάκια. Σήμερα, η σχολική ποδιά είναι πλέον μια όχι και τόσο γλυκιά ανάμνηση για τους περισσότερους.
Έχει αντικατασταθεί από τις κοντές μπλούζες για τα κορίτσια και τα φαρδιά και χαμηλοκάβαλα παντελόνια για τα αγόρια. Η μόδα κάνει περιπάτους στα προαύλια και τις σχολικές αίθουσες, αφού οι περισσότεροι μαθητές μέσω της εμφάνισης και της επιλογής ρούχων εντάσσονται ή απομακρύνονται από μια παρέα, γίνονται δημοφιλείς ή το αντίθετο κλπ.
Ποια είναι όμως η πραγματική αξία του να συζητάμε για μόδα στα σχολεία; Είναι σε θέση τα παιδιά να αναγνωρίσουν τη σημασία της μόδας και τα μηνύματα τα οποία μεταβιβάζονται μέσω της μπλούζας που θα επιλέξουν;
Μήπως απλά διαβάζοντας τους «υπότιτλους» κάποιος εύκολα καταλαβαίνει ότι η μόδα στα σχολεία καθρεφτίζει μια κοινωνία υπέρ του δέοντος καταναλωτική; Μια κοινωνία που ξεχειλίζει από υλιστές; Μια κοινωνία που οι άνθρωποί της αυτοπροσδιορίζονται από το ρούχο και όχι από την ευφυΐα τους και την ατομική τους υπόσταση;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μόδα δεν έχει να κάνει με τίποτα από τα παραπάνω και καλό θα ήταν να μην βαφτίζουμε «μόδα» ότι βλέπουμε, απλά για να βάλουμε μια ταμπέλα. Στη ζωή, άλλωστε,οι ταμπέλες φέρνουν ερωτήματα και όχι απαραίτητα τις απαντήσεις…
