Φανή Βαγγελάτου-Λογοθεραπεύτρια
Από τη Φανή Βαγγελάτου- Λογοθεραπεύτρια*
Συνήθως γράφω για τις δυσκολίες που μπορεί ένα παιδί να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της εξέλιξής του. Μιλάμε για καθυστερήσεις στο λόγο, στην κίνηση, για διαταραχές και μεθόδους παρέμβασης. Αυτήν τη φορά, ήθελα να γράψω μερικά πράγματα για τον «θεραπευτή» και τους γονείς. Πρόκειται για ένα ευαίσθητο θέμα τόσο για τους μεν όσο και για τους δε, για το οποίο δύσκολα μιλάνε και οι δύο πλευρές.
Η αφορμή ξεκίνησε λόγω εποχής! Τώρα την Άνοιξη, είναι περίοδος που πολλά παιδάκια περνάνε την πόρτα κέντρων ειδικών θεραπειών, ψυχολόγων, λογοθεραπευτών και διαφόρων άλλων ειδών ειδικών. Αυτό συμβαίνει γιατί όσα δεν έχουν ξεκινήσει κάποιο πρόγραμμα παρέμβασης από το Σεπτέμβρη, έχουν σχεδόν ολοκληρώσει ήδη μια χρονιά στο σχολείο κι έτσι γονείς και δάσκαλοι έχουν παρατηρήσει αν έχουν κάποια ανάγκη για ειδική εκπαίδευση, αν μιλούν σωστά και καθαρά, αν κρατούν καλά το μολύβι, κλπ. Από την άλλη, τα πιο μικρά παιδάκια ετοιμάζονται για το πρώτο τους σχολείο και έτσι συχνά οι γονείς θέλουν να ξέρουν πως είναι έτοιμα για να ενταχθούν σε ένα τέτοιο πλαίσιο (Αρθρο)
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει λοιπόν και στον “πλανήτη” μας! Παιδάκια και γονείς μπαινο-βγαίνουν στις αίθουσες και μαμάδες και μπαμπάδες γεμάτοι ανησυχία και αγωνία παραθέτουν τις αγωνίες τους, οι οποίες μπορεί να είναι υπερβολικές, σωστές, λανθασμένες, ανεπίκαιρες, παράλογες, κλπ. Τα τηλέφωνα χτυπάνε και η άλλη άκρη της γραμμής, συνήθως ψάχνει απεγνωσμένα για μια πρόχειρη απάντηση σε ερωτήματα μέχρι την ώρα του προκαθορισμένου ραντεβού. Κάτι τέτοιο συμβαίνει όλο το χρόνο, είναι η περίοδος όμως αυτή που με ώθησε στο να βρω το θάρρος να το καταγράψω.
Δουλεύω σχεδόν 10 χρόνια πια, δεν είναι λίγα, δεν είναι όμως και περισσότερα από κάποιους άλλους ανθρώπους τους οποίους σέβομαι και να συμβουλεύομαι όποτε παραστεί ανάγκη. Είναι οι καθηγητές στα προγράμματα εξειδίκευσης, στα πανεπιστήμια, οι σχολικοί σύμβουλοι, οι πρόεδροι επιστημονικών συλλόγων, οι μεγαλύτερης ηλικίας συνάδελφοι και άλλοι. Κουράστηκα να ακούω για τα «όρια της σχέσης θεραπευτή και γονέα»! Κουράστηκα γιατί μπορώ πια να πω με σιγουριά πως δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για όρια σχέσης όταν δεν υπάρχει σχέση! Για να οριοθετήσεις κάποιον χρειάζεται πρώτα να εμπλακείς μαζί του, να τον ακούσεις, να σε ακούσει, να κρίνεις αυτά που λέει και να κριθείς για αυτά που θα πεις. Πρέπει να χτίσεις εμπιστοσύνη ή να αποφασίσεις πως η «σχέση» αυτή θα αμφισβητείται συνεχώς. Πρέπει να μπεις στα παπούτσια του άλλου για να ξέρεις πώς θα τον συμβουλεύσεις. Πρέπει να αναγνωρίσεις πότε δε θα μπορέσεις να χτίσεις σχέση τελικά και να αποσυρθείς για να βοηθήσει κάποιος άλλος περισσότερο.
Έρχονται γονείς στα γραφεία μας και παίρνουμε παιδιά κλείνοντας δυο πόρτες ενδιάμεσα και τα παραδίδουμε μετά από 45 λεπτά. Έρχονται γονείς με παράλογες απαιτήσεις γιατί απλώς ανησυχούν παραπάνω κι εμείς φορτώνουμε με μαθήματα παιδάκια, τα οποία θα έπρεπε κανονικά να παίζουν και χρεώνουμε τους γονείς για την ανησυχία τους αυτή. Κάνουμε διαγνώσεις του λεπτού όταν δεν μπορεί ένας μικρός να πει το «ρ» και αμειβόμαστε σα να έχουμε ανακαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο. Βάζουμε στόχους για παιδιά που δεν είναι δικά μας και ξεχνάμε να ενημερώσουμε τους γονείς. Παραλείπουμε να ξεκινήσουμε από τις δυνατότητες και ικανότητες που έχει ένα παιδάκι πριν περάσουμε στις δυσκολίες, γιατί απλώς δεν έχουμε τόσο χρόνο. Δεν δίνουμε το προσωπικό μας τηλέφωνο ούτε απευθυνόμαστε συχνά στους γονείς γιατί μπορεί να μας «φάνε» το πρωινό μας κενό, το σαββατοκύριακο, την αργία μας..
Δεν θέλω να κατηγορήσω όποιον συνάδελφο κρατάει τις αποστάσεις, θέλω απλώς να ενημερώσω τους γονείς πως υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στις ανησυχίες τους. Βάζουν τους γονείς στο «παιχνίδι» της παρέμβασης και ενημερώνουν για ό,τι συμβαίνει. Θεραπευτές που είναι άνθρωποι πρώτα και μετά επιχειρηματίες. Άνθρωποι που δεν ξεχνάνε πως έχουν να κάνουν με ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να έχουν παιδιά που να χρειάζονται παρέμβαση εφ’ όρου ζωής, με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι είναι ο αυτισμός, με μαμάδες χωρίς συζύγους, με μπαμπάδες χωρίς δουλειά, με γονείς γεμάτους ανησυχία και αγωνία.
Έχω τη δική μου σελίδα και κάποιους ανθρώπους οι οποίοι με εμπιστεύονται και με αναδημοσιεύουν και ίσως αυτό με κάνει μερικές φορές-όπως αυτή- λιγότερο επιστήμονα και περισσότερο άνθρωπο. Παλιότερα με είχαν διδάξει να με πειράζει, τώρα πια είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι πολύ υπερήφανη και το επιβεβαιώνω κάθε μέρα με τις ευχαριστίες ανθρώπων, με τηλέφωνα, με μηνύματα, με γλυκές, αυτοσχέδιες κάρτες!
Μαμάδες και μπαμπάδες, διαλέξτε τον άνθρωπο που σας ταιριάζει! Κανένας δεν έχει δικαίωμα στο όνομα μιας επιστήμης να αποφασίζει για το παιδί σας, για το αν θα σας μιλήσει και για τον τρόπο με τον οποίο θα σας φερθεί. Αν πάλι είστε από αυτούς που θέλουν την απόσταση, φροντίστε πάλι να είναι δική σας επιλογή και όχι επιβεβλημένο από κάποιον άγνωστο ειδικό!
Μαμάδες και μπαμπάδες (που ξέρετε ποιοι είστε) σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την εμπιστοσύνη και τα τόσο όμορφα λόγια! Μου δίνετε δύναμη να συνεχίζω, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, καλύτερη επιστήμονας και να λέω ότι κάνω την πιο όμορφη δουλειά του κόσμου όσο εσείς απορημένοι, απορείτε με την υπομονή μου!!!
Η Φανή Βαγγελάτου είναι Λογοθεραπεύτρια. Μπορείτε να τη βρείτε στο http://www.logotherapeia.com.gr ή μέσω facebook στο http://www.facebook.com/oplanitistisfanis
