“Μάνα, Μητέρα, Μαμά !” από τη Λίνα Γριβογιάννη

Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο από δύο ανθρώπους. Ο ένας από αυτούς έχει τη «χαρά» να μας κουβαλάει εννέα μήνες μέχρι να είμαστε έτοιμοι να βγούμε στη ζωή και δεν είναι άλλη από τη μητέρα μας. Δεν είμαι μητέρα όποτε δεν μπορώ να μιλήσω από την πλευρά αυτή, δεν ξέρω πως είναι να γεννάς ένα παιδί, να το μεγαλώνεις, να το βλέπεις να φεύγει από κοντά σου γιατί πλέον ενηλικιώθηκε, να γίνεται το ίδιο μητέρα. Ξέρω όμως πως είναι να είσαι παιδί και να έχεις γονείς και στην προκειμένη περίπτωση, που είναι η γιορτή της μητέρας, ξέρω πως είναι να είσαι κόρη και να έχεις μητέρα. Μία μητέρα που πάνω από όλα και πάνω από τον ίδιο της τον εαυτό έβαζε και συνεχίζει να βάζει πάντα εσένα και τον αδελφό σου.

Οι γονείς μου είναι ο κόσμος μου, και είμαι απόλυτα βέβαιη ότι χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι, για την ακρίβεια ότι είμαι το χρωστάω σε εκείνους. Ο καθένας με τον δικό τους τρόπο με έκαναν ότι είμαι. Η μητέρα μου λοιπόν είναι ένας πολύ γλυκός και αξιαγάπητος άνθρωπος, που το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει εξαιρετικά στη ζωή της είναι να δίνει, από αγάπη, βοήθεια και χαρά μέχρι πράγματα, φαγητά, γλύκα και ό, τι άλλο φτιάχνει. Αυτό λοιπόν είναι από τα πρώτα πράγματα που έμαθα από εκείνη, να δίνω, να δίνω πάντα στους ανθρώπους που αγαπώ και σε όσους με χρειάζονται ή αισθάνομαι ότι θέλω να τους βοηθήσω.

Από την μητέρα μου έμαθα τι είναι η ευγένεια και πως ακόμα και με τους ανθρώπους που είναι αγενείς μαζί μας, εμείς δεν θα πρέπει να χάνουμε τους τρόπους μας, δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ. Έχω μάθει τόσα πράγματα που μάλλον δεν θα μου έφτανε ούτε ένα βιβλίο να τα γράψω αλλά δεν έχει και νόημα να τα αναφέρω, όλοι μας εξάλλου μαθαίνουμε τόσα από τους γονείς μας που δεν γίνεται να τα απαριθμήσουμε, μόνο να πούμε «ευχαριστώ». Η μαμά μου είναι ο άνθρωπος που έχει όλες τις απαντήσεις, όπως όλες οι μαμάδες φαντάζομαι, αλλά για τον καθένα η μητέρα του είναι μοναδική και έχει τις καλύτερες. Στην εφηβεία, η μητέρα μας είναι η χειρότερος εχθρός μας, οι καυγάδες μας ήταν μυθικοί. Τώρα που έχω μεγαλώσει η μαμά μου είναι η καλύτερη φίλη μου και ο άνθρωπος που μαθαίνει τα πάντα, όχι απαραίτητα γιατί της τα λέω, αλλά γιατί τα βλέπει στα μάτια μου, ή τα καταλαβαίνει ακόμα και στον τόνο της φωνής μου.

Ακόμα όσο μεγαλώνω αρχίζω και να της μοιάζω -και μεταξύ μας αυτό μου αρέσει- γιατί ενώ πάντα ήξερα ότι έχω τα μάτια της και σε άλλα πράγματα, νιώθω ακόμα πιο κοντά της και ακόμα και πως κερδίζω κάτι από την μαγεία της!

Η μαμά μου είναι γκρινιάρα, είναι γλυκιά, είναι παραπονιάρα, είναι αστεία, είναι φωνακλού, είναι περίεργη, είναι πανέμορφη, είναι παράξενη, είναι μοναδική, είναι υπέροχη, είναι η μαμά μου και δεν θα την άλλαζα για όλο το χρυσάφι του κόσμου! Χρόνια πολλά μανούλα! Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου και στις μελλοντικές μανούλες που περιμένουν να συναντήσουν τα μωράκια τους.