Αδιανόητο, το πόσο παραξενοπερίεργα έχει μπει το 2013. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που δεν έχω μπορέσει να είμαι και συνεπής στο ραντεβού μας. Όταν λέμε ότι έχουν έρθει τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω το εννοούμε.
Αναρωτιέμαι αν είμαι καλή στη διαχείριση κρίσεων. Πρώτη φορά έχω βρεθεί μπροστά σε τόσες μαζεμένες – κάποιες ευχάριστες κι άλλες πολύ δυσάρεστες- και νομίζω πως θέλω εντατικά φροντιστήρια για την αντιμετώπισή τους.
Έπειτα από καθημερινά ακούσια γκάλοπ, στην κατάσταση αυτή βρίσκεται το 98% του πληθυσμού που γνωρίζω και του πληθυσμού που γνωρίζουν αυτοί που γνωρίζω, οπότε το δείγμα είναι μάλλον ικανό.
Μουδιασμένοι όλοι μας από την κοροϊδία, την αδικία, την αηδία που ζούμε καθημερινά (βάλε μέσα και τα προσωπικά θέματα του καθενός), έχουμε πάψει νομίζω να αναγνωρίζουμε και να πιστεύουμε στη χαρά. Υποπτευόμαστε ότι ίσως κι αυτή κάπου θα χρωστάει ή κάπου αλλού θα είναι υπόλογη ή ότι σε λίγο θα τη συλλάβουν και θα τη δούμε φωτογραφία με χειροπέδες στον Κορυδαλλό (και μάλιστα όχι σε VIP κελί – τουλάχιστον όχι τη δική μας).
Είναι κρίμα, αλλά είναι και φυσιολογικό. Όταν όλα καταρρέουν, ξέρω γω, μάλλον αρχίζεις να αμφιβάλεις ακόμη και για τα πιο θεμελιώδη.
Και; Τι θα γίνει τώρα;
Αποφάσισα λοιπόν, μέσα από παρατήρηση και έρευνες που δεν έκανα in vitro, να προτείνω τον εξής μικρό οδηγό «ευδιαθεσίας εκεί που κανονικά δεν υπάρχει». Σουρεαλιστικό, αλλά βγαλμένο από τη ζωή.
Βήμα #1: (προτεινόμενο σε όσους δε χωνεύουν το γυμναστήριο ή το τρέξιμο ή βαριούνται να βάλουν την ξεχασμένη βιντεοκασέτα αγαπημένης πάλαι ποτέ fitness guru και ν’ αρχίσουν τα χαράματα τους κοιλιακούς – παρεμπιπτόντως πρέπει να είμαστε το τελευταίο σπίτι στον πλανήτη που διαθέτει video) Αρχίστε το box. Το ‘κανε η φίλη μου η Σμαρώ κι έχω διαπιστώσει πως έχει τρομερά αποτελέσματα. Προχθές ήρθε σπίτι κι ήτανε κούκλα (σε όλα τα επίπεδα). Άσε που είναι κι έτοιμη να αντιμετωπίσει πάσης φύσης κακοτοπιά. Λέω να αρχίσω.
Βήμα #2: Συχνά ρεφενέ σουαρεδάκια σε φιλικά σπίτια. Εγώ, αν με καλέσετε φέρνω σίγουρα την τσικουδιά και τα καλιτσούνια. Εσείς, πάλι ότι σας βρίσκεται. Σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση: Παίξτε! Ό,τι έχετε, ό,τι σας βρίσκετε σε απόσταση βολής. Προτεινόμενα αγχολυτικά: παντομίμα, ταμπού και jungle speed. Ειδικά το τρίτο δε σε αφήνει να σκεφτείς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού τίποτα άλλο παρά το πώς να προλάβεις το επίμαχο χαρτί και μετά το τέλος του, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο από το χέρι σου που πονάει και τα ποτήρια που έσπασες κατά τη διάρκεια της προσπάθειας σου. Σούπερ.
Βήμα #3: Πολλές και συχνές ασκήσεις διαφραγματικών αναπνοών. Μαζί με τη χαλάρωση κάνεις και τοποθέτηση φωνής, οπότε έχεις μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγώνια. Παραμένεις σχετικά ήρεμος, αλλά αν, λέμε αν, σου τύχει καμιά στραβή, η φωνή είναι στεντόρεια κι ακούγεσαι στερεοφωνικά (ή την ακούει ο άλλος στερεοφωνικά – ανάλογα τι θα επιλέξεις).
Βήμα #4: Μιλάς πολύ συχνά με τις φίλες σου στο skype ή στο chat, που είναι και τζάμπα. Λες βλακείες, κάνεις όνειρα για ταξίδια με το αυτοκίνητο χωρίς προορισμό, περιγράφεις ότι έχει συμβεί στο σπίτι, ότι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, θυμάστε μαζί διάφορες βλακείες που έχετε κάνει παλιά και δίνετε ραντεβού για καφέ και για να πείτε μυστικά.
Βήμα #5: Στην παιδική χαρά κάντε κι εσείς τσουλήθρα!
Βήμα #6: Αγαπήστε πολύ και δυνατά. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τώρα.
Καινούρια ταξίδια αρχίζουν απρόσμενα στη ζωή. Είναι στο χέρι μας να τα ακολουθήσουμε. Καλή συνέχεια σ’ όλους.
ΥΓ. Κι όποιος πει κακό για μας, να του βγει το μάτι σα λουκουμάς (παιδικό, αφελές, αλλά πιάνει).
ΥΓ2. θέλουμε τους Koza Mostra και τον Αγάθωνα στη Eurovision. Κι αν το πάρουμε, να κάνουμε την επόμενη στη Θεσσαλονίκη, στη Στοά Μοδιάνο. Άντε γιατί… Καλή επιτυχία Στάθη και Ηλία! Φανατικά μαζί σας.
