από την Ελένη Καρποντίνη–δημοσιογράφο
Πολλές φορές τα εορταστικά καλέσματα και τραπέζια θυμίζουν reunions. Φίλους που είχες να δεις καιρό, τους βλέπεις μαζεμένους και προσπαθείς να μάθεις τι κάνουν, πως περνούν το διάστημα που τους είχες χάσει.
Σ’ ένα τέτοιο κάλεσμα βρέθηκα κι εγώ και είδα μία φίλη μου που την είχα χάσει για δυο χρόνια. Ένα κορίτσι που ήταν η “χαρά της ζωής” και χαρακτηριζόταν από την αισιοδοξία της. Αυτό όμως που διέκρινα αυτή τη φορά που την είδα ήταν ότι κάτι την βασάνιζε, ήταν λες και είχε χαθεί στη θλίψη της.
Την πλησίασα και την ρώτησα τι της συμβαίνει. Καθίσαμε σε μία γωνία του σπιτιού και άρχισε να μου λέει τι της είχε συμβεί τα τελευταία δυο χρόνια και γιατί νιώθει τόσο ψυχολογικά κουρασμένη.
Όλα ξεκίνησαν όταν ήρθε η πρώτη αναποδιά με τη δουλειά της. Αν και είχε φτάσει σε ένα πολύ καλό σημείο για την καριέρα της, μετά από πολλές ώρες δουλειάς και παραμελώντας αρκετές φορές την προσωπική της ζωή, μία ωραία πρωϊα απολύθηκε. Ένιωθε τόσο αδικημένη και τόσο στον “αέρα” που έκανε καιρό να συνέλθει. Με τον καιρό όμως κατάλαβε ότι αυτό ίσως να έπρεπε να συμβεί γιατί είχε φτάσει σε ένα σημείο που δεν ήταν καλή πλέον στη δουλειά της. Της έβγαινε θυμός κάνοντας την να μην έχει την απόδοση που θα μπορούσε να έχει αλλά το πιο βασικό είχε σταματήσει να ονειρεύεται και να απολαμβάνει ότι καλό της συνέβαινε.
Η δεύτερη απώλεια της ήταν όταν η επιχείρηση του πατέρα της έπεσε έξω από ένα λάθος χειρισμό. Έπρεπε να φανεί δυνατή και να του συμπαρασταθεί γιατί ήξερε ότι μετά από αυτό, ποτέ δεν θα κατάφερνε ο ίδιος να ξανά σταθεί στα πόδια του, λόγω ηλικίας. Σαν μοναχοπαίδι έπρεπε να αναλάβει τα πάντα και να κλείσει όλες τις εκκρεμότητες για να μην τους πνίξουν τα χρέη. Όπως μου παραδέχτηκε, έβλεπε να έρχεται η καταστροφή και δεν μίλησε ποτέ στον πατέρα της, να του πει τη γνώμη της, να δώσει τη συμβουλή της και παρόλο που έχει περάσει καιρός, σκέφτεται μέχρι και σήμερα ότι αν του είχε μιλήσει ίσως να την είχε ακούσει και τώρα να μην είχαν φτάσει σ’ αυτό το σημείο.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν αποφάσισε να διακόψει την πολύχρονη σχέση που διατηρούσε με τον σύντροφο της. Όλοι πιστεύαμε ότι ήταν από τα πιο ερωτευμένα ζευγάρια που είχαμε δει. Όπως όμως μου είπε και η ίδια όταν κλείνει η πόρτα ενός σπιτιού, κανένας δεν ξέρει τι γίνεται εκτός από το ίδιο το ζευγάρι. Όταν δεν υπάρχει σεβασμός δεν υπάρχει αγάπη ή νομίζεις ότι αυτό είναι αγάπη και διατηρείς μια σχέση “τοξική” γιατί φοβάσαι ότι δεν θα βρεις κάτι τόσο έντονο και δυνατό. Κουράστηκε να φοβάται κι αποφάσισε να πονέσει, να μείνει μόνη και να ξανά σταθεί στα πόδια της όσο χρόνος κι αν χρειαζόταν να της πάρει.
Άκουγα την ιστορία της και το μόνο που μπορούσα να της πω και να της ευχηθώ, ήταν το 2013 να της φέρει όσα έχασε. Εκείνη όμως μου ζήτησε να της ευχηθώ να θυμάται πάντα τα λάθη της για να μην τα επαναλάβει και κάποια στιγμή να της δοθεί η ευκαιρία να διορθώσει αυτά τα λάθη.
Τελικά όσοι αναζητάμε μία καινούργια αρχή πρέπει να την κάνουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Να κρίνουμε πρώτα εμάς και μετά τους άλλους γιατί εμείς προκαλούμε αυτά που μας συμβαίνουν. Οι άλλοι απλά βρίσκουν χώρο και μας τα κάνουν.
