Την Τρίτη η Εθνική μας ομάδα στο ποδόσφαιρο μας χάρισε μία υπέροχη στιγμή με την πρόκρισή της στο Μουντιάλ της Βραζιλίας για το 2014. Καλά, ΟΚ, εκείνο το αυτογκόλ του Τοροσίδη θα μπορούσε να έλειπε, αλλά τέλος πάντων, το αποτέλεσμα μετράει! Κάνω μια βόλτα στα social media, που λέτε, παιδιά μου, για να ρίξω μία ματιά στην επίδραση που είχε αυτή η πρόκριση. Εκεί που οι περισσότεροι επιστράτευαν το χιούμορ τους ώστε με το δικό τους τρόπο να εκφράσουν τη χαρά τους, πέφτω πάνω σε αυτό:
Το συγκεκριμένο ήταν retweet από έναν άλλον χρήστη τον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή ακολουθούσα γιατί είχε μου άρεσε ο τρόπος που σχολίαζε τα δρώμενα στην Ελλαδίτσα μας. Παρ’ όλο που για ευνόητους λόγους αφαίρεσα το avatar και το username του εν λόγω tweet, να σημειώσω αρχικά πως το avatar παρέπεμπε σε γυναίκα «είμαι μοιραία, σας το δείχνω μπας και το πιστέψω κι εγώ». Κι άντε, ελεύθερη είναι να βάζει ό, τι φωτογραφία θέλει στον ηλεκτρονικό της μικρόκοσμο, ποια είμαι εγώ για να το κρίνω; Το γιατί, όμως, παρέθεσα αυτήν την πληροφορία θα σας το εξηγήσω στη συνέχεια.
Νομίζω είναι ηλίου φαεινότερο πως σκοπός της ανάρτησης ήταν να στάξει χολή ακόμη και για ένα γεγονός που – κακά τα ψέμματα – με όλα αυτά που ζούμε καθημερινά είναι μία παρηγοριά, προσφέρει μία ψυχική ανάταση… δε νιώθεις, τέλος πάντων, τόσο «σκουπίδι» όσο θέλουν κάποιοι να σε κάνουν να νιώσεις. Το τι σχέση έχει η εν λόγω «γοργόνα» με το ποδόσφαιρο δεν την ξέρω – και ποσώς μ’ ενδιαφέρει.
Φυσικά όλοι έχουμε πέσει σε ανάλογες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Άλλοι – όπως είπα – πετάνε χολή, άλλοι βάζουν λάσπη στον ανεμιστήρα κι όποιον πάρουν τα «σκάγια». Δε διαφωνώ πως η καθημερινότητα όλων μας είναι δύσκολη, κι εννοείται πως δε βγάζω την ουρά μου απ‘ έξω. Κι εγώ έχω κάνει καυστικές αναρτήσεις, ποιος δεν το έχει κάνει, άλλωστε; Το πληκτρολόγιο, η οθόνη κι οι οπτικές ίνες του διαδικτύου δίνουν στους χρήστες την απόλυτη ελευθερία να εκφράσουν τις όποιες απόψεις τους, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να επικοινωνήσουν εν γένει. Το πρόβλημά μου, όμως, δεν είναι αυτή η απόλυτη ελευθερία.
Το πρόβλημά μου είναι το «γιατί;». Γιατί τόση μιζέρια, ακόμη και σε μια τέτοια στιγμή; Γιατί προτίμησε η «γοργόνα» να μοστράρει την ξινίλα της από το να σιωπήσει απλά; Κι όχι μόνο αυτή… Γιατί πολλοί από εμάς βγάζουμε τέτοια πίκρα για ό, τι συμβαίνει;
Είπα και πιο πριν πως ο καθένας μας αντιμετωπίζει τις δικές του προκλήσεις. Σ’ αυτό διαφωνεί κανείς; Δε νομίζω. Ειλικρινά, όμως, τι προσφέρει μια τέτοια κίνηση; Αλλάζει κάτι; Όχι. ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως κάτι καταφέρνεις πετώντας ένα πικρόχολο σχόλιο στον κυκεώνα των tweets και των shares, θεωρώντας πως είπες κάτι βαθυστόχαστο που πρέπει να μας προβληματίσει εμάς τους υπόλοιπους που σε διαβάσαμε. Συγνώμη που… Όχι, λάθος, δεν έχω λόγο να σου ζητήσω συγνώμη! Θα σε απογοητεύσω, αλλά όχι. Περισσότερο θυμίζεις την παροιμία «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».
Και για να λέμε τα «σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη»… πόσο χάλια μπορεί να είναι η δική σου ζωή, δεδομένου του γεγονότος πως βρίσκεις ίντερνετ για να γράψεις την καφενεδο-φιλοσοφία σου; Ας τα βάλουμε κάτω: για να χρησιμοποίησες ίντερνετ για να πετάξεις το «μαργαριτάρι» σου σημαίνει είτε πως έχεις ένα κεραμίδι από το κεφάλι σου, ακόμη κι αν «κλέβεις» Wi-Fi από το γείτονα, γιατί ο πάροχός σου σου κάνει νούμερα είτε είσαι σ’ ένα χώρο μ’ ελεύθερο Wi-Fi και παίζεις με το καινούργιο σου smartphone. Αντί να είσαι λοιπόν ευτυχής που έχεις τέσσερις τοίχους γύρω σου να προφυλάσσεσαι από το κρύο σε αντίθεση με άλλους λιγότερο τυχερούς γύρω σου, προτιμάς να στάξεις χολή γιατί; Επειδή προκρίθηκε η Εθνική! Αυτό εγώ το λέω ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ. Και ναι, πέσε να με φας, αν θέλεις, δε θα συγκινηθώ! Για να μη σχολιάσω το θέμα που βρήκες για να «θίξεις σημεία των καιρών» (sic).
Επίσης όταν μου το παίζεις στο διαδίκτυο «μοιραίος/α άντρας/γυναίκα» και μου παρουσιάζεις μίζερους προβληματισμούς, όσο και να χτυπιέσαι κάτω, όχι μόνο εγώ δυσκολεύομαι να σε πάρω σοβαρά, αλλά και πολλοί ακόμη που όπως κι εγώ χρησιμοποιούν στοιχειώδη λογική κι έχουν μία κάποια αντίληψη. Πόσο μάλλον όταν πριν έχεις αναρτήσει κλαψιάρικα αποφθέγματα περί πληγωμένης καρδιάς και γενικότερα το timeline σου φωνάζει «σας παρακαλώ, δώστε μου σημασία»!
Αντί, λοιπόν, να χρησιμοποιούμε τα social media για να πετάμε χολή και λάσπη χωρίς στην ουσία να αλλάζουμε αυτό που επιθυμούμε να αλλάξουμε, καλύτερο είναι να τα χρησιμοποιούμε σα μέσο συζήτησης ώστε να βρεθεί η καλύτερη λύση για να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία. Ακόμη καλύτερο είναι να κλείσουμε τον υπολογιστή και να απομακρυνθούμε από την ασφάλεια του πληκτρολογίου και της ανωνυμίας. Όχι τίποτα, αλλά χορτάσαμε αμπελοφιλοσόφους, εν δυνάμει αναλυτές και γνώστες των πάντων και κυρίως… ΜΙΖΕΡΙΑ! Φτιάξε τη ζωή που θέλεις να ζήσεις ΕΞΩ από το διαδίκτυο, αντί να φτιασιδώνεις τη ζωή που ΘΑ ήθελες να έχεις και δεν το κατάφερες, γιατί θεώρησες πιο εύκολο να τη photoshop-άρεις!
