Μεγάλη ιστορία ή “άλλη ιστορία”; Ακούω μαμάδες να παραπονιούνται για το πόσο απόντες είναι οι σύντροφοί τους στην καθημερινότητα των παιδιών, αλλά και τη δική τους. Προημερών είχαμε αυτή τη συζήτηση και δεν “ευλογούσαμε τα γένια μας”, αλλά συνειδητοποίησα για άλλη μία φορά πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πατέρα στο μεγάλωμα των παιδιών, αλλά συγχρόνως ότι κι αυτό εξαρτάται ΠΑΛΙ από τη μητέρα.
Από τη στιγμή που η γυναίκα μένει έγκυος, ο μέλλων πατέρας, πρέπει να συμμετέχει σε αυτό είτε σημαίνει πηγαίνουμε μαζί στο γυναικολόγο είτε ο άνδρας αναλαμβάνει το σούπερ μάρκετ, καθώς λόγω εγκυμοσύνης δεν μπορούμε να σηκώσουμε πολύ βάρος. Στη συνέχεια η επιλογή χρωμάτων, επίπλων για το παιδικό δωμάτιο γίνεται από κοινού… Ο τοκετός είναι κοινή εμπειρία, αν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να γεννήσω φυσιολογικά αν ο άνδρας μου δεν ήταν μέσα.. μαζί μου!
Και όταν το μωρό έρχεται,αλλάζει όλη μας η ζωή… Η καθημερινότητα, τα συναισθήματα, οι προτεραιότητες… Ναι, το μωρό είναι η πρώτη και τελευταία μας έγνοια πλέον για την υπόλοιπη ζωή μας, αλλά ο σύντροφος δεν πρέπει να νιώσει παραμελημένος. Γιατί και γι αυτόν αλλάζουν τα δεδομένα του…έχει κι αυτός περισσότερες ευθύνες και πρέπει να μάθει καινούργια πράγματα. Κανείς μας, ούτε άνδρας ούτε γυναίκα, δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να αλλάξει ένα βρέφος και τις ανάγκες του, ούτε να βάζει πλυντήριο ούτε να σκαρφίζεται αστεία για να χαλαρώσει το μωράκι και να σταματήσει να κλαίει ασταμάτητα μέσα στη νύχτα.
Όλα αυτά τα παραπάνω και πολλά περισσότερα τα μαθαίνουμε από κοινού οι γονείς. Γιατί ναι μεν του άνδρα φαινομενικά η ζωή του δεν αλλάζει καθώς θα συνεχίσει να λείπει πολλές ώρες από το σπίτι γιατί κάποιος πρέπει να δουλέψει, αλλά όταν γυρίζει σπίτι δεν έχει “ανεβάζω τα πόδια στο τραπέζι και βλέπω τηλεόραση” (λέμε τώρα), αλλά προσπαθεί να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο με το νέο πλασματάκι για να μπορέσει να ηρεμήσει η μαμά και να προλάβει να νιώσει ότι έχει σύντροφο. Και ναι, χρειάζεται το ζευγάρι χρόνο δικό του. Και δεν είναι μόνο στη μητέρα να γυρίσει το διακόπτη και να μεταμορφωθεί στο σέξυ θηλυκό και να “ξελογιάσει” τον άνδρα. Η γυναίκα πασχίζει όλη μέρα στο σπίτι να τα βγάλει πέρα με ένα μικρό τέρας και να το “μάθει” και εξημερώσει. Ο πατέρας πρέπει να προσπαθήσει να κάνει αυτός το βήμα και να επιμείνει να ξαναβρούν τους ρυθμούς τους…
Και το παιδί μεγαλώνει κι έρχεται πιο σπάνια στο κρεβάτι , κοιμάται πιο φυσιολογικές ώρες ,ξεκολλάει από την αγκαλιά της μαμάς και ο μπαμπάς; Που είναι αυτός ο μπαμπάς; Γιατί χρειάζεται πάντα το ανδρικό πρότυπο μέσα στο σπίτι, αυτή η μεγάλη αγκαλιά που τους χωρά όλους!
Και η μαμά χρειάζεται όσο ποτέ αυτό το χάδι και το κράτημα του χεριού που της συμπαραστέκεται και της δείχνει με μια κίνηση “Είμαι εδώ και θα το περάσουμε μαζί αυτό!”
Γιατί ιδανικά ο μπαμπάς των παιδιών μας, είναι ο σύντροφος ζωής με περισσότερα ή λιγότερα μαλλιά ή κιλά, με αυτόν διαλέξαμε να γεράσουμε!
Σε ευχαριστούμε μπαμπά Γιάννη…..
(ο μπαμπάς Γιάννης είναι ο άνδρας μου, αλλά δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω το ίδιο αλλά και περισσότερο τον δικό μου μπαμπά, Φώτη, που ήταν δίπλα μας ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ και είναι ακόμα ο “μπαμπάκας μου”)
