Η πρώτη φάση των εκλογών πέρασε, και όπως λένε σε όλα τα δελτία ειδήσεων, η εκλογική διαδικασία κύλησε ομαλά. Για τους περισσότερους από εσάς το να ψηφίζεις είναι ένα δικαίωμα (γιατί περί δικαιώματος πρόκειται, ας μην το ξεχνάμε ) που θεωρείται λιγάκι δεδομένο.
Για μένα όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Καθώς είμαι μια Αρμενοπούλα, την ελληνική ιθαγένεια την πήρα το 2012, μετά από 18 χρόνια στην Ελλάδα και φέτος ήταν η πρώτη φορά που ψήφισα στην ζωή μου! Τι να σας λέω!! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια.
Είχα κάνει την έρευνα μου και είχα καταλήξει μια εβδομάδα περίπου πριν τις εκλογές τι θα ψηφίσω, γιατί είχα πολύ άγχος και δεν ήθελα να είμαι σαν αυτούς που αποφασίζουν τελευταία στιγμή. Είχα διαλέξει μέχρι και τα ρούχα που θα βάλω (μόνο φωτογραφία δεν με έβγαλα για να θυμάμαι την στιγμή χεχε).
Για έναν άνθρωπο που σπούδαζε Πολιτικές Επιστήμες και δεν μπορούσε να ψηφίσει μέχρι τα 26 του, πιστέψτε με είναι μεγάλο πράγμα να του δίνεται αυτή η δυνατότητα. Ας προχωρήσουμε όμως στο θέμα μας που δεν είναι άλλο από το πως για άλλη μια φορά κατάφερα να μετατρέψω μια σημαντική μου μέρα σε επεισόδιο από Αμερικάνικη κωμωδία.
Είχα που λέτε ντυθεί, στολιστεί και ήμουν έτοιμη για την μεγάλη μου στιγμή, όταν συνειδητοποίησα τελευταία στιγμή (κρατούσα και τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι) ότι δεν ξέρω που ψηφίζω. Μπήκα γρήγορα γρήγορα από το κινητό στο facebook και είδα πως η μια κολλητή μου, η οποία είναι και δικηγόρος και πολύ τυπική σε όλα, μου είχε στείλει ένα link, όπου έβαζες τα στοιχεία σου και σου έλεγε την διεύθυνση που ψηφίζεις. Την χιλιοευχαρίστησα που είχε μεριμνήσει και βγήκα από το σπίτι. Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν αντίκρισα αυτό που συνέβαινε έξω από το σπίτι μου και σε όλη την γειτονιά. Ένιωθα πραγματικά σαν να είχε βρέξει χαρτιά με προεκλογικά μηνύματα και με φωτογραφίες υποψηφίων. Ήταν και τόσοι πολλοί φέτος! Ουφ!
Αφού μάζεψα τα χαρτιά που είχαν κατακλείσει το παρμπριζ του αυτοκινήτου μου (μου πήρε ένα πεντάλεπτο – αλήθεια πόσα δέντρα λέτε να κόπηκαν για τις προεκλογικές εκστρατείες και ποιός θα τα καθαρίσει όλα αυτά;- ), μπήκα μέσα και άρχισα να οδηγώ. Το σχολείο που είχα σημείωσει, από όλα αυτά που υπάρχουν κοντά στο σπίτι μου, ήταν αυτό του οποίου την ύπαρξη δεν γνώριζα καν, οπότε δεν ήξερα και την ακριβή του τοποθεσία. “ Έλα μωρέ, θα το βρω… πόσο μακριά να είναι;”, σκέφτηκα και συνέχισα να οδηγώ. Και όντως σύμφωνα με τον χάρτη που είχε στο διαδίκτυο και με το φοβερό μου ένστικτο, έφτασα σε ένα σχολείο…άδειο! Ανέβηκα παρόλα αυτά τα σκαλιά και μπήκα μέσα με την σκέψη ότι απλώς δεν έχει κόσμο. Μετά από κάποια λεπτά κατάλαβα ότι ήμουν σε λάθος μέρος, αλλά και πάλι η αίσθηση του να είσαι σε ένα άδειο σχολείο με κρατούσε εκεί (μην με ρωτήσετε γιατί ήταν ορθάνοιχτες οι πόρτες ενός σχολείου που δεν ήταν εκλογικό κέντρο, όπως επίσης και γιατί δεν διάβασα την τεράστια ταμπέλα με την ονομασία του σχολείου, γιατί δεν μπορώ να σας δώσω απάντηση).
Αφού βγήκα από το “στοιχειωμένο σχολείο”, μπήκα ξανά στο αυτοκίνητο και προχώρησα προς το κοντινότερο περίπτερο για να ζητήσω οδηγίες. Όλα γύρω ήταν κλειστά και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Μετά από κάποια τετράγωνα, είδα ένα κύριο να κάθεται σε κάτι σκάλες, ο οποίος πολύ ευγενικά μου έδωσε οδηγίες και με ρώτησε εαν θα τον ψηφίσω γιατί ήταν και αυτός δημοτικός σύμβουλος. Μάλιστα, επειδή δεν είχε προλάβει να ετοιμάσει μπλουζάκι με το πρόσωπο του δημάρχου που υποστήριζε, είχε κολλήσει με κόλα ( με κόλα – επαναλαμβάνω) την αφίσα του στην μπλούζα του. Τον προσπερνάω προσπαθόντας να μην γελάσω ( έχω αρχίσει και νιώθω σαν τον Σούπερ Μάριο που περνάει τις πίστες) και φτάνω – επιτέλους – στο σχολείο. Μπαίνω μέσα (εδώ είχε αρκετό κόσμο – και πολύ νεολαία) και πηγαίνω κατευθείαν στην αίθουσα που ψηφίζουμε, δίνω την ταυτότητά μου και παίρνω τον πάκο με τα ψηφοδέλτια. Βάζω τα σταυρουδάκια μου, τα βάζω στον φάκελο, τα βάζω μέσα στην κάλπη φουσκωμένη από περηφάνεια και φεύγω ( είχα και ύφος τρομάρα μου). Μετά από λίγο βλέπω μια από τις κυρίες να τρέχει από πίσω μου, γιατί είχα ξεχάσει την ταυτότητά μου και δεν είχα ψηφίσει για την περιφέρεια. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί… γύρισα πίσω και έριξα και το δεύτερο φακελάκι στην κάλπη. Αυτό ήταν, είχα πλέον ψηφίσει…! Κάθε αρχή και δύσκολη λένε και εγώ τα κατάφερα. Σιγά κοπελιά, θα μου πείτε, δεν ανακάλυψες και την πενικιλίνη… και θα έχετε και δίκιο, αλλά εμένα μου φαινόταν κάτι τόσο μακρινό και μια επίτευξη φοβερή (φανταστείτε πως είχαν νιώσει οι πρώτες γυναίκες που ψήφισαν στην Ελλάδα στις 11 Φεβρουαρίου το 1934).
Την Κυριακή που έρχεται ελπίζω όλοι μας να πάρουμε σοβαρά το δικαίωμα της ψήφου που μας δίνεται και να ψηφίσουμε συνειδητά και με ευθύνη. Θα σας ενημερώσω εαν υπάρξουν απρόβλεπτα γεγονότα ξανά :-)
Σας φιλώ,
Jasmine (Asiko) Altunyan
