Υπάρχουν κάποιοι κινηματογραφιστές που είναι δημιουργοί ταινιών που εκπλήσσουν με κάθε τους Project ! Γνωρίζουν επιτυχία και στο ευρύτερο κοινό, ακόμα κι αν δεν καλύπτουν όλα τα γούστα… Αξίζει όμως να σας τους συστήσουμε!
Για τους άνδρες και τις γυναίκες σκηνοθέτες, κάθε έργο είναι μια υπαρξιακή περιπέτεια και σαν αποτέλεσμα το κοινό τους ανυπομονεί να δει το επόμενο εγχείρημα τους και την όλη τη σταδιοδρομία τους να ξεδιπλώνεται. Εδώ είναι οι 10 δημιουργοί οι οποίοι θα μας απασχολήσουν τις επόμενες δεκαετίες, καθώς οι περισσότεροι είναι μόλις 40 ετών!
Ο Joseph Cedar γεννήθηκε στις ΗΠΑ και εργάζεται στο Ισραήλ, όπου πρόσφατα με την ταινία του, η οποία είναι βασισμένη στη σχέση πατέρα-γιου, το δράμα «Υποσημείωση», κατάφερε να καθιερωθεί ως κορυφαίος σκηνοθέτης της χώρας. Οι τρεις προηγούμενες ταινίες του είναι το «Time of Favor» (2000), το «Campfire» (2004), και το «Beaufort» (2007) δηλώνουν τον στοχασμό του για το εβραϊκό κράτος. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από μία τολμηρή χρήση κοινωνικών μεταφορών και μια κρίσιμη αίσθηση που δίνεται για τις ρωγμές που υπάρχουν στη κοινωνική πραγματικότητα του Ισραήλ.
Η Sophia Coppola έχει περάσει τις κρίσιμες εξετάσεις της με το «Lost in Translation» , τη «Marie Antoinette» και το «Somewhere» αλλά η 41χρόνη κόρη του Francis Ford Coppola είναι ένα ξεχωριστό ταλέντο που παρουσιάζει μεγάλη ευαισθησία προς τους ηθοποιούς της και αυτό είναι που την ξεχωρίζει στο χώρο της. Η Coppola έχει γεύση, όραση και ένα συγκεκριμένο θέμα σε κάθε μία από τις ταινίες της είναι μια νεαρή γυναίκα που προσπαθεί να βρει το δρόμο της σε ένα συγκεχυμένο κόσμο, μέσα από το καλλιτεχνικό της έργο.
Ο Jia Zhangke ήταν ο πρώτος Κινέζος ανεξάρτητος σκηνοθέτης που έκανε βουτιά στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα με την ταινία «Πλατφόρμα» (2002) αλλά και τις υπόλοιπες ταινίες του σχετικά με την Κίνα και το μεταβατικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται η χώρα. Συναντάμε ένα διακριτικό μείγμα μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ που χαρακτηρίζει τη δουλειά του. Τελευταία ο 42χρόνος έκανε επίσημες παραγωγές και παραμένει μια έμπνευση και ένα παράδειγμα για τη νέα γενιά των Κινέζων σκηνοθετών.
Η Julia Loktev γεννήθηκε στη Ρωσία και μεγάλωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και δημιούργησε μία νέα προσέγγιση στο τρόπο που αντιμετωπίζει την εικόνα και κάνει ταινίες, αποτελώντας μια πρόκληση τόσο για τον διευθυντή παραγωγής της όσο και για τον θεατή που πηγαίνει να παρακολουθήσει έργο της. Η ταινία της «Η στιγμή της πρόσκρουσης»(1998) είναι ένα ντοκιμαντέρ που μιλά για την αναπηρία του πατέρα της. Ακολούθησαν «Μέρα -Νύχτα , Μέρα -Νύχτα» (2006) , το «Ανώριμοι» και το «The Loneliest Planet»(2010). Κάθε μία από τις ταινίες της ήταν ένας αγώνας, όπως δηλώνει η ίδια και αρνείται να αποκαλύψει ποιο θα είναι το επόμενό της θέμα.
Η Lucrecia Martel αν και έχει κάνει μόνο τρεις ταινίες, αυτό δεν την εμποδίζει να είναι -στην Αργεντινή από όπου κατάγεται- η ηγετική φυσιογνωμία του νέου κύματος του κινηματογράφου της Λατινικής Αμερικής. «La Ciénaga» (2001), «The Saint Girl»(2004), και «The Headless Woman» (2008), ήταν οι ταινίες που «ιδρύσαν» τη Martel «σχολή», ανακαλύπτοντας νέα ταλέντα. Είναι μία μυθιστορηματική σκηνοθέτης και την διακατέχει μία απροθυμία να διευκρινίσει την μορφή της αφήγησης της , που είναι πολύ πιο κοντά στον Henry James σαν ύφος.
Ο Gerardo Naranjo, πρωτοστάτησε σε ένα νέο είδος κινηματογράφου στο Μέξικο με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «I am Gonna Explode» (2008), μία ταινία γεμάτη άγχος που θυμίζει με εξαιρετικό τρόπο στη ρομαντική πλευρά του Jean-Luc Godard. Η επόμενη του, το «Miss Bala» (2010) είναι εμπνευσμένη από μία αληθινή ιστορία του Μεξικού για την βασίλισσα ομορφιάς που έγινε πιόνι στα χέρια νονών των ναρκωτικών και θεωρείται ως το πλέον δυνατό και αντιπροσωπευτικό του έργο.
Τέλος ο Steven Soderbergh είναι από τα πρώτα «παιδιά» που ξεπήδησαν από το φεστιβάλ του Sundance και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του που προβλήθηκε εκεί «Sex,lies and videotapes» (1989), όχι μόνο προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων αλλά κατάφερε να κερδίσει το «Palm d’Or» στις Κάννες. Ο Soderbergh έχει σκηνοθετήσει το βραβευμένο με Όσκαρ «Erin Brockovich», το «Traffic» και εμπορικές ταινίες όπως το «Ocean’s 11»και τις δύο συνέχειες της. Το γεγονός ότι έχει γνωρίσει μεγάλες επιτυχίες και αντέχει μέσα στο χρόνο, επιβεβαιώνει τις κριτικές των ειδικών ότι είναι εξαιρετικός στη δουλειά του. Για παράδειγμα με το ριμέικ του Ταρκόφσκι της ταινίας «Solaris» και με την τετράωρη βιογραφία του «Τσε», έχει καταφέρει να ξεπεράσει τις προσδοκίες μας και να αποδείξει ότι είναι μία μεγάλη και πνευματώδης κινηματογραφική ευφυΐα .
