Για πολλούς η pop, και γενικότερα η mainstream μουσική, έχει χάσει την αίγλη και την ποιότητα των προηγούμενων χρόνων. Λίγοι είναι οι καλλιτέχνες που στην εποχή των hashtags και των social media έχουν πατήσει γερά το πόδι τους και συνεχίζουν με σταθερά βήματα προς την κορυφή.
Μία από τους καλλιτέχνες που ξεχωρίζει είναι και η Lana Del Rey, η οποία μετά από διάφορες φήμες που την ήθελαν να αφήνει πίσω της την μουσική βιομηχανία, κλείνει τα στόματα με το νέο της, τρίτο κατά σειρά album της “Ultraviolence”.
Η νεαρή Αμερικανίδα καλλιτέχνις που από το αθώο “καλοαναθρεμένο” κορίτσι, μετατράπηκε στην μεγάλη περσόνα της σύγχρονης pop κουλτούρας και παράλληλα στην πιο μελαγχολική και καταθλιπτική diva της μουσικής του 21ου αιώνα , καταφέρνει φέτος να ξεσηκώσει πάλι τα πλήθη (είτε θετικά, είτε αρνητικά) με την κατάθεση της ψυχής και της προσωπικότητας της, ξεφεύγοντας τελείως από τα μοτίβα των παλιών τις επιτυχιών όπως το “Video Games” ή το “Blue Jeans”.
H μοναδική της χροιά σε αρμονική συνοδεία με την μουσική του πρώτου κομματιού “Cruel World” δείχνει πόσο πιο επαγγελματίας γίνεται με το πέρασμα του χρόνου, ενώ η μελωδική της “κλάψα” και τα ξεσπάσματα της είναι πραγματικά υπέροχα, αν και στο τέταρτο-πέμπτο λεπτό μπορούμε να το θωρήσουμε ήδη too much. Στον δίσκο η Lana επίσης μας λέει πολλάκις “Ι am a sad girl”, στο “Sad Girl” και σίγουρα λίγο ή πολύ όλοι μας το έχουμε καταλάβει μέσα από τις σκοτεινές και αργόσυρτες μελωδίες και το τραβηγμένο γρέζι της φωνής της.
Στο ομότιτλο “Ultraviolence”, το echo και ο πεσιμισμός στο ύφος του κομματιού βγάζει έναν ρομαντισμό βγαλμένο από τις ρετρό ταινίες του ’50 ενώ τα “κλεψιματάκια” στο ύφος του Morissey, να πω την αλήθεια δεν είναι και λίγα. Αλλά σημασία έχει πως αυτό το αισθησιακό και ατμοσφαιρικό συναίσθημα που θέλει να βγάλει, το πετυχαίνει με ακρίβεια.
Σίγουρα όμως η απόλυτη τριάδα της επιτυχίας στον δίσκο είναι τα “Shades Of Cool”, “Brooklyn Baby” και το “West Coast” όπου πλέον πέρα από την απόλυτη νωχελικότητα ακούμε πιο έντονα τα σημεία της κιθάρας έχοντας ένα πιο μελαγχολικό rock ύφος, όπως επίσης και το στοιχείο του έντονου ερωτισμού στους στίχους γίνεται ευδιάκριτο!!!
Βέβαια πέρα από αυτές τις στιγμές της μελαγχολίας,του πάθους, του μίσους και του πόνου, ακούμε την Lana σε ένα ελαφρώς βαρετό κομμάτι, το “Money Power Glory” όπου θα έλεγα ότι μας βγάζει ένα μπλαζέ υφάκι και ένα ξερό χωρίς πολλά-πολλά, ρεφραίν ενώ μας αφήνει για το τέλος μια εξαιρετική διασκευή στο “Τhe Other Woman” της Jessie Mae Robinson που έγινε ευρέως γνωστό από το λαρύγγι της Nina Simone.
To “Ultraviolence” στο σύνολό του, μπορώ να πω, βγάζει ίσως την πιο παρακμιακή, σε άποψη προσωπικότητας Lana Del Rey που αγαπάει τα κακά παιδιά όπως μας λέει και στο “Guns And Roses” ότι πληγώνεται συνέχεια, πονάει και πέφτει στις καταχρήσεις φτιάχνοντας έτσι σιγά σιγά τον μύθο της στην μουσική σκηνή.
Τέλος, δε ξέρω κατά πόσο το κάνει για να φτιάξει το καλλιτεχνικό της προφίλ ή είναι μια απόλυτα ειλικρινής γυναίκα αλλά σίγουρα αυτός ο δίσκος έχει “ντυθεί” από την θλίψη και τους έρωτες που έχουν δημιουργηθεί στους δρόμους και τα motel της Αμερικής, και ακούγεται άνετα ως ένα “απαλό” soundtrack στους τίτλους τέλους μιας ταινίας..
(Η δική μου βαθμολογία είναι 8,5/10. Συμφωνείτε;)
