Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω – τρόπος του λέγειν! – κάτι…
Αν ρωτήσετε κάποιον για μένα, το πιο λογικό είναι να σας πει πως δεν είμαι κι από τα πιο θρησκευόμενα άτομα που γνωρίζει. Εξηγώ επιγραμματικά: Εγώ κι η νηστεία είμαστε επίσημα «μαλωμένες». Η εκκλησία με βλέπει μόνο δέκα λεπτά – πάνω κάτω – πριν μοιραστεί το Άγιο Φως στους πιστούς. Ίσα ίσα, δηλαδή για να το παραλάβω, να ακούσω το «Χριστός Ανέστη» κι από εκεί βουρ στο σπίτι για να ανταλλάξω ευχές με τους δικούς μου, να τσουγκρίσουμε τα αυγά και να φάμε λίγη από τη μαγειρίτσα που έφτιαξα «για το καλό». Και μετά φυσικά… νάνι νάνι!
Yup, that’s right. Τέτοιες μέρες παθαίνω κάτι σαν overdose από τους ψαλμούς και τις θρησκευτικές ταινίες. Εκείνον πια τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» τον έχω δει τόσες φορές που πλέον λέω τις ατάκες πριν από τους ηθοποιούς. Επιπλέον αδυνατώ να ασπαστώ τις άτεγκτες θέσεις των υπέρ- θρησκευομένων περί Θεανθρώπου, περί φλόγας που ανάβει θαυματουργά κι όλων αυτών των ιστοριών εν γένει. Σέβομαι φυσικά όσους τα πιστεύουν όλα αυτά, αλλά όλα αυτά είναι… άλλου παπά Ευαγγέλιο!
Όμως το έχω πει και θα το ξαναπώ πως μου αρέσουν οι συμβολισμοί αυτών των ιστοριών. Η Ανάσταση του Χριστού δίνει μία ελπίδα στον κόσμο, και μάλιστα σε μία περίοδο που το έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Η ιδέα μιας φλόγας μοναδικής που ανάβει μία φορά το χρόνο μου προσφέρει μία αγαλλίαση, επειδή ακριβώς συνδέεται με την Ανάσταση του Υιού του Θεού.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως τελικά… δεν έχει και τόση σημασία αν πιστεύει κανείς κατά γράμμα όσα διαβάζει στις Γραφές, στην ουσία ίσως είναι και περιττό. Σημασία έχει να αντιληφθεί κανείς το μήνυμα πίσω από αυτές τις ιστορίες.
Ποιο είναι αυτό το μήνυμα; Πως προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής – οι οποίες, ναι, δεν είναι και λίγες – χρειαζόμαστε δύναμη. Και αυτή η δύναμη πηγάζει μόνο από την ελπίδα, την πίστη στις δικές μας αντοχές. Κυρίως, όμως, πηγάζει από την αγάπη, αυτήν που δίνουμε εμείς κι από εκείνη που μας χαρίζουν χωρίς να ζητήσουν κάποιο αντάλλαγμα η οικογένεια κι οι φίλοι μας.
Όπως είπα, δε με λες θρησκευόμενο άτομο. Νομίζω, όμως, πως το «κυρίως νόημα» των Γραφών το έχω πιάσει. Κι αυτές οι μέρες είναι μία ευκαιρία για να το θυμηθούμε – αν όχι να το μάθουμε – όλοι, αλλά και να το ενστερνιστούμε.
Φίλες και φίλοι του The K-Magazine, σας εύχομαι καλή Ανάσταση, με υγεία πάνω απ’ όλα και το Άγιο Φως να πλημμυρίσει τις καρδιές σας με αγάπη κι ελπίδα.
Σας φιλώ,
Αντιγόνη
