Όταν πας Σαββάτο, μήνα Δεκέμβρη στο super-market και παίζουνε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια ξέρεις ότι τελείωσαν τα ψέματα, οι γιορτές έφτασαν. Βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις τις βεράντες στολισμένες, στα απέναντι σπίτια αναβοσβήνουν λαμπάκια… Όμως εγώ δεν έχω όρεξη για λαμπάκια φέτος. Νομίζω ότι ο στολισμός του σπιτιού μου είναι τα χαμόγελα και τα αστεία από τα ανίψια μου που έρχονται στο σπίτι για cocooning με την cool θεία τους.
Για να είμαι ειλικρινής, μου λείπει η εποχή που πίστευα στον Άγιο Βασίλη και περίμενα τα δώρα κάτω από το δέντρο. Τώρα παρ’ όλο που ξέρω ότι θα βρω δέντρο και δώρα στο σπίτι των γονιών μου, ξέρω ακόμα ότι ο Άγιος Βασίλης δεν είναι ο συνονόματος κύριος με τη γενειάδα, αλλά ο «Άγιος» μπαμπάς. Ίσως για αυτό κάθε Χριστούγεννα και κάθε Πρωτοχρονιά περιμένω ένα θαύμα. Γιατί πάντα εκεί έξω κάπου μπορεί να υπάρχει κάποιος, κάτι που να μας φέρει κάτι διαφορετικό και όμορφο και δεν χρειάζεται να είναι χειροπιαστό!
Δεν είναι τυχαίο που όσο και αν μεγαλώνοντας χάνουμε την πίστη ή την ελπίδα μας γινόμαστε «απίστευτα κορόιδα» όταν βλέπουμε ταινίες σαν το «Love Actually», το «Holidays» ή ακόμα και παιδικά όπως το «Polar Express». Την πρώτη φορά που είδα το «Πολικό Εξπρές» μαγεύτηκα, ήταν μία υπέροχη ταινία, έτσι όταν τελείωσε πήρα ένα καμπανάκι από το δέντρο και το κρέμασα στο πόμολο της εισόδου. Από τότε δεν το έχω βγάλει ποτέ , και όσο κυνική και αν γίνομαι, όσο και αν βυθίζομαι στη θλίψη ή την μελαγχολία μερικές φορές αυτό το καμπανάκι είναι εκεί για να με συνεφέρνει.
Είναι το «θαύμα» μου για όλο τον χρόνο και η υπενθύμιση ότι η μαγεία των Χριστουγέννων μπορεί να υπάρχει τουλάχιστον μέσα μας αν την αφήσουμε… Οι γιορτές είναι εδώ και είτε το θέλουμε είτε όχι, τα φωτάκια, τα αστεράκια, οι μπάλες με τη χρυσόσκονη και τα χρώματα που λαμπιρίζουν παντού γύρω μας, μας αναγκάζουν να σκεφτούμε έστω και λίγο ότι αυτό που θέλουμε και περιμένουμε θα έρθει.
Ακόμα και αν δεν το πούμε δυνατά, ακόμα και αν δεν το στείλουμε σε γράμμα στον κύριο που κάνει χαρούμενα, “XOXO!!”, μπορεί να έρθει κάτω από ένα δέντρο, μέσα σε ένα μήνυμα, ή σε μία κάρτα- αν στέλνετε ακόμα τέτοιες. Όχι δεν θέλω ακόμα να στολίσω, μου φτάνουν τα φωτάκια των απέναντι και τα τραγούδια στο youtube που μιλάνε για Λευκά Χριστούγεννα και ένας φίλος μου που μετράει τις μέρες αντίστροφα στο facebook. Θέλω όμως να χωθώ σε μία καρώ κουβέρτα αγκαλιά με ένα ζεστό καφέ και όλες τις ταινίες που αγαπώ αυτής της εποχής, για να βεβαιωθώ ότι το θαύμα είναι κοντά μου και όπου να ’ναι θα το πιάσω. Είναι η στιγμή που το καμπανάκι της πόρτας θα ακουστεί…
