Γέρε χρόνε,
το μισό γράμμα απευθύνεται σε σένα. Ναι, σε σένα, που πλέον κουρασμένος παραδίδεις τη σκυτάλη στον επόμενο.
Θα σου μιλήσω ειλικρινά: η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι οργισμένη μαζί σου ή ευγνώμων που σε γνώρισα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η φετινή σου διαδρομή μου θύμιζε αυτό που στην Αμερική αποκαλούν «roller coaster ride», ελληνιστί «τρενάκι του λούνα παρκ», για να μη σε δυσκολεύω.
Τη μία στιγμή ήμουν χαρούμενη, ήρεμη, έλεγα πως τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά. Και ξαφνικά, ένα απόγευμα, μου φέρνεις τον κόσμο τούμπα – το λέω πολύ ευγενικά, δε μπορείς να πεις. Πήρες έναν άνθρωπο που εγώ κι η οικογένειά μου αγαπάμε και νοιαζόμαστε και ξαφνικά δημιουργήθηκε σε όλους μας ένα κενό. Δε θα σου κρύψω πως για ένα πολύ μεγάλο διάστημα ένιωθα τόσο οργισμένη που με το ζόρι αντιστάθηκα σε σκέψεις για τις οποίες μπορεί και να μετάνιωνα.
Επιπλέον, με όλα όσα ζήσαμε όλοι μας όλο αυτό το διάστημα, φύτεψες – κι εσύ – έναν σπόρο ανασφάλειας κι αγωνίας. Με αποτέλεσμα να κάνεις τα πρόσωπα ανθρώπων που αγαπώ (την οικογένειά μου, για να ακριβολογώ μια που κι οι φίλοι μου ΕΙΝΑΙ η οικογένειά μου κι ας μη μας δένει το αίμα) να φοβούνται για το τι μέλλει γενέσθαι.
Για το πρώτο συμβάν, όμως, όπως λογικά παρατήρησες, επιλέγω τον ενεστώτα κι όχι τον παρατατικό, κι αυτό γιατί η αγάπη που έχουμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο δε θα σβήσει, αλλά αντίθετα μας πείσμωσε για να γίνουμε καλύτεροι για χάρη του. Κι ας προσπαθούν κάποιοι (οι Λακεδαιμόνιοι, όπως αρέσκεται να τους αποκαλεί η αδερφή μου κι ουχί αδίκως) να μας προκαλέσουν για να αφήσουμε το θυμό να πλημμυρίσει.
Όσο για το δεύτερο κομμάτι; Αποδείχθηκε πως όσα μας ενώνουν (το αίμα, η φιλία, τα όσα ζήσαμε και ζούμε και κυρίως η ΑΓΑΠΗ) είναι πιο δυνατά απ’ όσα κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Θεριεύουν την αποφασιστικότητα και μας κάνουν να φωνάξουμε «Μολών Λαβέ». Γιατί ό,τι κι αν βρεθεί στο διάβα μας, εμείς θα το αντιμετωπίσουμε έτσι:
Ξέρεις κάτι; Τώρα που προχωράω γράφοντας αυτές τις γραμμές νομίζω καταστάλαξα. Σου είμαι ευγνώμων. Πρώτον, γιατί φέτος μου χάρισες κι ένα όμορφο δώρο, μια που μία φίλη που αγαπώ πολύ κράτησε στην αγκαλιά της την κόρη της. Ένα πλασματάκι που, ακόμη κι αν δεν κατάφερα ακόμη να το κρατήσω αγκαλιά, υποσχέθηκα πως στην πρώτη ευκαιρία θα του μιλήσω για την ομορφιά της ζωής και για το πόσο τυχερό είναι που οι δύο αυτοί άνθρωποι που την έφεραν στον κόσμο θα είναι η μαμά της κι ο μπαμπάς της. Βέβαια, η μαμά της ανησυχεί λίγο για τις… μεθόδους μου, αλλά νομίζω επίσης πως ξέρει πως έτσι και πειράξει κανείς τη μικρή της θα του πάρω το κεφάλι – στην καλύτερη των περιπτώσεων!
Κυρίως, όμως, σου είμαι ευγνώμων που με ευλόγησες για άλλη μία χρονιά. Μπορεί εδώ να άργησα να σου το παραδεχθώ, αλλά νομίζω πως μέσα μου ήξερα και τις 365 μέρες που μας «φορτώθηκες» πως νιώθω έτσι για σένα. Γιατί για άλλη μία χρονιά με ευλόγησες με την αγάπη και τη στήριξη του πατέρα μου και της αδερφής μου. Γιατί με ευλόγησες και μέσα από τον υπέροχο ανιψιό μου με έκανες να δω πως η ζωή έχει φωτεινή πλευρά, αρκεί να την επιλέξουμε. Άλλωστε το λέει κι η αγαπημένη μου Beckett στον «Castle»: «Ακόμη και στις χειρότερες μέρες, υπάρχει η πιθανότητα της χαράς»!
Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, που και φέτος με ευλόγησες με τα μαθήματα που μου έδωσε ο μικρός μας ήρωας, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει ακόμα!
Σ’ ευχαριστώ που και φέτος με ευλόγησες με την αγκαλιά, με τα λόγια στήριξης και παρηγοριάς από τους φίλους μου, όταν τα χρειάστηκα περισσότερο. Που όταν τους ζήτησα να ξοδέψουν λίγο από το χρόνο τους για να με ακούσουν μου τον χάρισαν απλόχερα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ειδικά για έναν φίλο που αν και πολλές φορές μου δήλωσε ανοιχτά πως ώρες ώρες είμαι «για πολύ ξύλο» (να σου πω ένα μυστικό, γέρε χρόνε; Δεν τον αδικώ!) προτίμησε να με πάρει αγκαλιά και να μου πει «για ό,τι θες είμαι εδώ» (το διαβάζεις και γελάς, ε; Ορίστε, το ομολόγησα, να δω τι θα πεις!).
Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, γέρε χρόνε. Χαίρομαι που χωρίζουμε φιλικά.
Σειρά σου τώρα, νέε χρόνε.
Από εσένα δε θα σου ζητήσω πολλά, αλλά πρόσεξε. Είναι πολύ πολύ σημαντικά.
Θέλω να συνεχίσεις αυτό που μου άφησε το 2015. Θέλω να συνεχίσεις να με ευλογείς με την αγάπη, με την αγκαλιά, με τη στήριξη της οικογένειάς μου. Φυσικά να σου τονίσω πως οικογένειά μου είναι κι οι φίλοι μου, οπότε κανόνισε, μην μπερδευτείς. Γιατί αν τα έχω αυτά θα μπορώ να έχω τη δύναμη και το πείσμα να γίνω καλύτερη για χάρη τους.
Θέλω, επίσης, να μου τους προσέχεις. Να τους δίνεις κι εκείνους δύναμη. Όχι μόνο για να με υπομένουν, δε θα αρνηθώ πως τη θέλουν και γι’ αυτό! Δύναμη να στέκονται όρθιοι, να κοιτούν κατάματα ό,τι έχουν απέναντί τους και να του λένε «δε σε φοβάμαι».
Κι επειδή ξέρω καλά πως για να λάβω πρέπει και να δώσω, σου υπόσχομαι αυτό: πως δε θα τους αφήσω στιγμή από τα μάτια μου. Πως θα είμαι και φέτος το χέρι που θα τους πιάσει σφιχτά για να μην πέσουν. Πως θα είμαι τα αυτιά που θα μένουν ορθάνοιχτα για να τους ακούσουν. Πως η αγκαλιά μου, η καρδιά μου θα έχει τις πόρτες ορθάνοιχτες στα εύκολα, αλλά και τα δύσκολα. Πάντα.
Καλώς μας ήρθες, νέε χρόνε. Ευλόγησέ μας με Υγεία, Δύναμη κι Αγάπη.
Υ.Γ. για τους φίλους και τις φίλες του The K–Magazine:
Σας ευχαριστώ που για ακόμη μία χρονιά μου επιτρέψατε να σας κάνω συντροφιά με τα γραπτά μου! Εύχομαι το 2016 να μου δώσει ακόμη περισσότερες ευκαιρίες για να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και για να σας χαλαρώνω όταν το χρειάζεστε! Να έχετε μία μαγική χρονιά γεμάτη Λάμψη και Αγάπη!
